raczej psychoterapia niż maseczki

Cześć dziewczyny, rozdrapywanie skóry wykonywane np. pod hasłem "wyciskania pryszczy" (wszystko jedno, czy naprawdę istnieją, czy ich nie ma) to sposób zmniejszania napięcia psychicznego i leku. W całym topiku jest opisanych wiele sytuacji "masakr" dokonywanych w stresujących sytuacjach. Według mnie tak naprawdę te wszystkie kremy i maseczki mają mały sens, bo problem jest gdzie indziej. Myślałyście o psychoterapii? Oczywiście to może być trudne, bo chodzenie na terapię tak naprawdę jest przyznaniem się - mam problem, z którym sobie nie radzę i dlatego szukam na zewnątrz pomocy. Tymczasem obiecywanie sobie - już nigdy więcej tego nie zrobię (tym razem na pewno dam radę) - to jak mówienie, jestem silna, prefekcyjna, jak naprawdę zechcę przestać, to przestanę. A używanie super antybiotyków i kremów na gojenie samodzielnie zadanych sobie ran, to nic innego tylko usuwanie widocznych skutków destrukcyjnego zachowania. No bo jak taka rozdrapana rana zniknie w tydzień, a nie w miesiąc, to jakby problemu w ogóle nie było. A problem, z powodu którego to robicie istnieje cały czas i wcale nie jest nim trądzik. Bo wielu ludzi ma niedoskonałą cerę, a nie wszyscy się drapią. A przecież w sumie chodzi o to, żeby przestać się drapać, a nie - żeby ślady po destrukcji szybciej znikały. Uwierzcie lub nie, ale z opisu wynika, że dosłownie cały czas robicie coś ze skórą (oprócz samego drapania): dziesiątki kremów, maseczek, zabiegów - tak to wygląda. Tak się zastanawiam, czy nie lepiej kasę wydaną na to przeznaczyć na terapię? Co o tym sądzicie?

Ups - sorry, to miał być wpis w już istniejącym topiku dla dziewczyn, które mają problem z nadmiernym wyciskaniem pryszczy. Przepraszam za zamieszanie