kto ma winę?

Parę tygodni temu poznałam fajnego faceta. Moja mama go jeszcze nie zna, ale powiedzialam jej o nim trochę - że został wychowany sam przez matkę, że matka miala w tym czasie kilku partnerów ale nic jej nie wychodziło, że gotuje mu codziennie obiady i w sumie robi wszystko w domu, mimo że też pracuje, itd itd. Moja mama powiedziała że to na pewno maminsynek, że mamuśka musi być jakaś dziwna (z czym ma niestety rację, tamta jest dziwna), że zawsze będzie uwielbiala synka, a synowej pewnie nie zaakceptuje. Że mam uważać, że bedzie oczekiwał ode mnie żebym mu usługiwała, robila obiady itd. Potem długo o tym myslalam i przy kolejnym spotkaniu delikatnie podpytalam go o kontakty z mamą, powiedzialam też że mam trochę obaw w związku z całą tą sytuacją. To jest naprawdę świetny, samodzielny facet, nie myślcie że jakaś ciepła klucha. Ale jednak... ma prawie 30-tkę i mieszka z mamą od zawsze. Sam na sam. A mama wciąz zajmuje się domem. On najpierw mi tłumaczył że to wcale nie tak, że jest gotów się od niej wyprowadzić gdybyśmy zdecydowali się zamieszkać itd. Ale ja dość drążyłam i miałam wrażenie że trochę się zdenerwował. W kazdym razie zaczął ją (matkę) bronić. W sumie nie dziwię się, ja swojej też bym bronila. Potem mamie powiedzialam że podzieliłam się z nim moimi wątpliwościami, ona powiedziala że jestem plotkarą i nie da się ze mną o niczym pogadać. Ja na to, że ma przestać mnie buntować. Ona - że mnie nie buntuje, tylko jest ostrożna, bo zna taki typ maminsynka. No i chyba się trochę ścięłyśmy. Teraz wszyscy mają do mnie pretensje a ja juz za cholerę nie wiem co o tym myslec. Nie rozmawiać więcej o nim z mamą? Czy moze jednak zastanowić się czy ma rację? Mówic o tym z nim czy nie mówić? Nic juz nie wiem i jestem trochę skołowana.