Polskie dzieci w brytyjskich szkołach atakują czarnoskórych

uczniów z powodów rasowych." nie dziwne jak wychowali się w zacofanej, zaciemnionej i moherowej Polsce :/

http://wiadomosci.onet.pl/1490310,2678,kioskart.html

Polska byla odcieta od swiata przez 60 lat, nagle granice sie otworzyly i dzicz sie rozproszyla po Europie. Polacy nie maja zadnego doswiadczenia w zyciu z ludzmi, ktorzy sa inni od nich. Wydaje im sie, ze inni maja byc tacy sami jak oni, w to samo i tak samo wierzyc, tak samo sie zachowywac. Polacy musza zrozumiec, ze za granica to oni powinni sie dostosowac do innych a nie odwrotnie, inaczej beda odrzuceni, co sie juz zdarza w Anglii.

Integracja, a nie izolacja Polskie dzieci w brytyjskich szkołach są obiektem ataków rasowych Polskie dzieci w brytyjskich szkołach atakują czarnoskórych uczniów z powodów rasowych. Takie informacje na przemian pojawiają się w prasie. Jak zmienić segregację w integrację? Ostatnio nie tylko polskie media zajęły się sprawą polskiego chłopca ze szkoły Acton High prześladowanego, jak twierdzi jego matka, z powodu pochodzenia. Koledzy innych nacji pocięli nożem jego kurtkę. Zginął mu również telefon. Matka twierdzi, że w tej szkole Polakom przytrafiają się jeszcze gorsze rzeczy, ale nie zamierza czekać, aż spotka to i jej syna. Zamierza go czym prędzej przenieść do innej placówki. Dyrekcja szkoły przyznaje, że dochodzi do incydentów między czarnoskórymi i polskimi uczniami, ale twierdzi zarazem, iż kontroluje sytuację. Przejawy przemocy są zgłaszane policji, stosowane są kary, z wydaleniem ze szkoły włącznie. Zdaniem nauczycieli prowadzone są również działania zmierzające do zintegrowania młodzieży różnych nacji. O problemach Polki dowiedział się niedawno Krzysztof Ruszczyński, biznesmen i działacz społeczny. Pośpieszył z pomocą polegającą najpierw na podjęciu się roli tłumacza. – Rodzicom trudno jest rozmawiać o kłopotach dzieci, bo nierzadko słabo znają angielski. Z tego powodu, nierzadko dyskusja z nauczycielami lub dyrekcją schodzi na inne sprawy, na przykład ocen lub programu nauczania – mówi pan Krzysztof. Jego zdaniem problem ma głębsze podłoże i nie załatwi go jedno, czy drugie spotkanie. Co mówi tata, robi syn – Wiadomym jest, że dzieci wiele "przynoszą" do szkoły z domu. To, co słyszą w rozmowach dorosłych ma wpływ na ich zachowanie. Obawiam się, że np. somalijskie dzieci mogą słyszeć niezbyt pochlebne opinie o Polakach z ust swoich rodziców. Podobnie dzieci polskie od swoich rodziców na temat ciemnoskórych – dodaje Ruszczyński. Jak twierdzi, inne mniejszości poczuły się zagrożone lawinowym napływem migrantów z Polski, który może zagrażać ich bytowaniu na Wyspach. Przybyła konkurencja do pracy, zwłaszcza tej dorywczej. Żeby nie powiedzieć "na czarno". Więcej chętnych na zasiłki, być może też na mieszkania socjalne, też pozytywnie nie nastawia do przybyszów. O tym się rozmawia. a dzieci słuchają. Z drugiej strony, przyjeżdżający do Wielkiej Brytanii Polacy zazwyczaj pierwszy raz w życiu stykają się z ludźmi innych ras, kultur i wyznań. To rodzi różne komplikacje, spotęgowane jeszcze trudnościami językowymi i frustracjami codzienności imigranta. Integrować, ale jak? – Potrzebna jest integracja, a nie segregacja. Rzecz nie jest jednak prosta – uważa Krzysztof Ruszczyński. Nie jest, albowiem w równej mierze przydałaby się integracja rodziców. Gdyby się poznali, mieli okazję razem coś zrobić, współdziałać, zapewne zniknęłyby przynajmniej niektóre uprzedzenia. Według Ruszczyńskiego służyć temu celowi mógłby na przykład wspólny festyn, przygotowany przez rodziców uczniów. Jedni upiekli by ciasta, inni zatroszczyli się o napoje, a jeszcze inni zadbali o gry i zabawy. Jednak inicjatywa musiałaby wyjść od strony szkoły. Nie tylko inicjatywa, ale także spora pomoc. Tymczasem z obserwacji Ruszczyńskiego wynika, że szkoły wykonują raczej pozorne ruchy, bez dalekosiężnych propozycji. Również bez działań integracyjnych na co dzień. Nie ulega wątpliwości, że wchodząc do jakiejkolwiek klasy zobaczymy siedzących osobno, białych i ciemnoskórych. A Polaków w jednej grupie. Zapewne nie będzie nauczycielowi łatwo "porozsadzać" dzieci inaczej, ale w ten sposób utrwalają się podziały i pogłębia się izolacja. Z obu stron. Trzynaście lat temu poszła do szkoły w Londynie córka Ruszczyńskiego, Monika. Choć urodziła się na Wyspach, do czasu ubrania szkolnego mundurka nie znała po angielsku ani słowa. I była Monika, a nie Monica. Nie miała jednak najmniejszych problemów związanych z pochodzeniem. Uczęszczała do szkoły katolickiej, ale uczyły się tam także małe Hinduski i Muzułmanki. O konfliktach na tle pochodzenia nie było mowy. – Monika robiła furorę w dniu strojów narodowych, gdy przychodziła w kostiumie krakowianki. Do głowy by mi wtedy nie przyszło, że kiedyś dzieci będą miały takie problemy – stwierdza biznesmen. Podtrzymuje przy tym tezę, iż negatywne zjawiska pojawiły się wraz przyjazdem na Wyspy rzesz Polaków, co wywołało poczucie zagrożenia wśród innych nacji. Zaznacza jednak, że nie należy uogólniać i wrzucać wszystkich szkół do jednego worka. Akurat ta na Actonie nie cieszy się najlepszą opinią nie od teraz. W Wielkiej Brytanii różnice między szkołami są ogromne. Niestety, w dobrych placówkach oświatowych miejsc na ogół brakuje. Wolne są w gorszych i do nich trafiają dzieci imigrantów. Tak koło się zamyka. Krzysztof Ruszczyński uważa, że tematowi różnych aspektów związanych z edukacją dzieci na Wyspach poświęcono zbyt mało uwagi w kampaniach informacyjnych dla Polaków wybierających się zagranicę z rodziną. O trudnych sprawach nie mówiło się prawie wcale. Inna sprawa, że takich kampanii praktycznie nie było. Bez wątpienia więcej mogły i nadal mogą zrobić polskie organizacje działające w Wielkiej Brytanii. O większe rozeznanie mogli także postarać się sami rodzice. O ile zmiana miejsca zamieszkania i szkoły we własnym kraju jest dla dziecka stresem i aklimatyzacja do nowego środowiska trwa często długo i nie zawsze bezboleśnie, to co dopiero mówić o całkowicie nowym kraju. Szczególnie takim nowym kraju i takim mieście jak Londyn. wklejaj linki do skrocenia na www.tiny.pl