samotność ech..

codziennie przez nią nie chce mi się wstawać, bo i tak wiem jaki będzie dzień, co będzie się dziać .. tak jest od czasu kiedy rozstałam się ze swoim chłopakiem :( chciałabym sobie kogoś znaleźć, ale jakoś nie wychodzi.. może za bardzo się staram, ale ja już nie wytrzymuję "być sama" czy ktoś z was ma podobnie ?

rozumiem cie doskonale sama zalozylam dzisiaj podobny temat bo identycznie sie czuje.

docen to ze jestes sama, masz czas dla siebie i mozesz np. czytac jakies fajne ksiazki.

Nie szukaj na siłę, poczekaj... wiem, samotność jest trudna. Kiedyś przyjdzie taki dzień, że spotkasz go :D tego jedynego, wymarzonego :D Pozdrawiam

jakis czas temu tez mnie to dolowalo, ale juz jest ok. skonczylam studia i jestem szczesliwa, a ze nie mam faceta to mniejsza o to :D

ale ksiazki faceta i bliskosci nie zastapia :( wole ksiazki i milosc wtedy zycie nabiera sensu bo wiem ze jest ktos kto o mnie mysli martwi sie o mnie i czeka na mnie.

ja Was rozumiem mimo ze mam juz jakis czas chlopaka..ale widujemy sie rzadko,tesknie i czuje sie samotna,i czasami sie boje ze to nie to , ze si epomyslilam co do niego, ze jest inny niz myslalam.....i tez mi sie nie chce wstac bo mysle sobie ze z nie ta osobo moze jestem....ah tkai dzis mam dzien...

mi też dokucza samotność, przechodziłam przez wszystkie fazy: szukałam na siłę, potem cierpliwie czekałam, ale to nic nie dało - nadal jestem sama, ostatnio zauważyłam, że nic mnie nie cieszy, nie chce mi się nigdzie wychodzić, chyba już się do tego przyzwyczaiłam...

nienawidzę mojej samotności, ale już nie jestem w stanie z nią walczyć:( I nie chodzi o to, że jestem paskudą, czy dziwaczką - bo nie jestem. Jestem normalną dziewczyną, mam znajomych, lubię się bawić, nie wydaję mi się żebym miała trudności w nawiązywaniu kantaktów, może jestem trochę nieśmiała, to wszystko! Dlatego pytam: dlaczego?

ufff, trochę mi lepiej:)

a mi ani troche :(

ale to chyba nie ma sesnsu być cały czas "chodzącym dołem" :)

a jezeli nie ma sily by wylezc z dola :(

tak naprawdę to noszę w sobie wielki kamień, który gdy tylko pomyślę o mojej samotności robi się tak zimny, że aż prawie boli ale nie mówię o tym nikomu, wszyscy postrzegają mnie jako uśmiechniętą osobę, nie chce się z nikim dzielić tym, że jest mi źle, bo długo jestem sama - nie chce fałszywego współczucia:( na szczęście na kafe możnasię wyżlaić anonimowo:)