no załamałam się

Trochę działam społecznie, niedużo, bo tylko takie mam możliwości czasowe i finansowe. Nie to, żebym liczyła na wdzięczność, ale spotykam się z pretensjami! Że za mało robię, że powinnam własne życie odstawić na boczny tor, że jestem egoistką (!), bo za mało daję od siebie. Dlaczego jeśli już decyduję się pomagać, to odmawia mi się prawa do normalnego życia i decydowania o tym jak to robić i ile czasu poświęcać??? Przecież robię tyle, ile mogę! To już nie pierwszy raz i szczerze mówiąc, odechciało mi się w ogóle robić cokolwiek. :( Niech mnie ktoś pocieszy, bo życie jest do dupy.

przepraszam, a kto ma do Ciebie takie pretensje?!

Ludzie, którym pomagam. :(

wiec moze powinnas powiedziec wprost: a moze w ogole nie powinnam pomagac i zajac sie swoim wlasnym zyciem? moze by pomoglo...?

Wtedy pada slogan, że o co mi chozi, ja mam przecież inne, lepsze życie i nie rozumiem ich położenia. Bo "za mało w kość od życia dostałam". :O

odpowiedz, ze owszem, nie rozumiesz ich sytuacji, ale starasz sie, i jesli tego nie potrzebuja to niech powiedza slowo... ;-)

Dzięki - i za zrozumienie, bo już zaczęłam się zastanawiać, czy może to jednak ze mną jest coś nie tak.

trzymaj sie! ;-) i koniecznie mysl o sobie!

dziewczyno wogóle nie przejmuj sie tym co mówią. to tylko żle świadczy o ich egoiżmie i zachłanności, a nie o tobie !!! jak ci jeszcze raz powiedzą coś takiego to skwituj to krotko... ---- jeśli wam nie pasuje to więcej nie bedę przeszkadzać. ----- pomoc to pomoc a nie branie czyjegoś życia na swoje barki. pamiętaj o tym.

No i poddałam się. Dobito mnie dziś ostatecznie - rezygnuję, bo nie będę ryzykować własnym zdrowiem psychicznym. Nie jestem skłonna ponosić takiego kosztu. Ale boli, tyle czasu, tyle pracy, naprawdę mi zależało i częściowo pójdzie to na marne. Ryczeć mi się chce. :( Pewnie nikt na moje miejsce się nie znajdzie i wszystko szlag trafi... Co za popieprzone życie, a jeszcze do siebie mam pretensje, że nie daję rady puszczać takich rzeczy mimo uszu. :O