11 letnia panikara

Witam, Mam takie pytanie, czy to normalne, że prawie 11 letnia dziewczynka panicznie boi się, że mama wraca do pracy?, a nie pracowała od jej urodzenia. Co Wy na to? To nie jest tylko jakaś obawa, ale on mówi, że sobie tego nie wyobraża i popłakuje od dłuższego czasu...

lanie powinno rozwiazac problem

nie no widac skutki nadopiekunczosci :P

mamin cycek :O 11 lat to juz duza dziewczyna

wiecie to nawet nie jest nadopiekuńczość w sumie do początku nie podoba mi się ich styl wychowywania dzieci..

trochę dziwne. w tym wieku dziecko chyba wytrzyma parę godzin dziennie bez mamy?

ona na wiele sytuacji reaguje tak przesadnie, jak na swój wiek, np. nie potrafi długo bawić się z koleżankami, przebywała by tylko z matką, to tak się zaczeło, jak zaczęła do szkoły chodzić...wcześniej potrafiła nawet 2,3 tygodnie siedzieć sama u dziadków, teraz ledwo tydzień wytrzyma bez rodziców i to z wielkim bólem...

pare godzin?Gdy ja mialem 11 lat to moja mama robila os 2 do 9 wieczor . iec jej nie bylo jak przychodzilem ze szkoly

no wytrzyma, tym bardziej że chodzi do szkoły, ma starszego brata i rodzinki w koło pełno...

przeciez to nienormalne zeby panna chodzaca do 4 czy 5 klasy podstawowki panicznie bala sie ze mamusia na kilka godzin dziennie zostawi ja w domu ;/

chodzi do 4 klasy, jest wyrośnięta, a tu takie zachowanie. myslicie, że to jakiś uraz?

innych mamy robilo od 8 do 15 00 a moja od 14 00 do 21 00 wiec widzialem ja moe 2 godzinyy dziennie

to masz nie wesoło

Macie na to jakiś skuteczny sposób? Wiadomo psycholog i tak dalej, ale coś tak po domowemu? :)

to nie jest bezpośrednio mój problem, tylko mojej rodzinki, no ale też mi to leży na sercu...

ja mam 24 lata i dostałabym chyba hercklekotów gdyby moja mama postanowiła iść do pracy!

oj tam - od razu psycholog? niech po prostu zacznie ta matka pracować i dopiero zobaczycie, co się będzie działo. może parę dni będzie niezadowolona, a potem zobaczy, że tak źle nie jest i się przyzwyczai.

chyba z pół rodziny jej już tłumaczyło, rozmawiało...

anyżówka..>dzięki, masz rację, myślę że też za dużo się o tym mówi, oni mówię, opowiadają jej od roku o tym...

mam wrażenie, że ktoś ją kiedyś przestraszył, bo na sporo sytuacji reaguje przesadną paniką, a może ma po prostu taki charakter...

z drugiej strony mam wrażenie, że stosuje szantaż emocjonalny na rodzicach...

zajmij sie swoimi dziecmi.

podnoszę

... irracjonalne lęki, do których się nie przyznają: ja jak byłem mały miałem dziwny lęk przed własnym odbiciem w lustrze, meblach, szybach itp. Wynikało to chyba z tego, że oglądałem i czytałem niemało horrorów, a tam motywy w stylu twarzy odbijającej się nagle w lustrze jako coś innego (np. potwór) były nagminne. Ten lęk tkwił we mnie przez lata, oczywiście nigdy się do tego nie przyznawałem, bo wiedziałem, że to głupie - ale jednak się bałem. Dziecko w takiej sytuacji, w przeciwieństwie do dorosłego, nie będzie szukało pomocy psychologa, bo uważa to za wstyd, a inne dzieci są okrutne i gdyby się dowiedziały, to już zupełna tragedia: normą jest np. przezywanie takich dzieci numerem szkoły, która w danej miejscowości jest szkołą specjalną dla dzieci z upośledzeniem umysłowym. Tak więc nie ma się co dziwić, być może ta dziewczynka ma takie lęki i tylko przy mamie czuje się bezpiecznie.