sluchajcie, taki glupi problem....

no wiec zyje juz iles tam lat, pracowalam w kilku miejscach pracy,ale zadnego z nich dobrze nie wspominam. Mam taka awersje do tych miejsc i ludzi /i to do wszytskich tych miejsc/ze wydaje mi sie to chore. Moze umiecie mi podpowiedziec z czego to wynika. Czemu ja tak zyje tymi wspomnieniami, bo przeciez wiem ze nigdy nie wroce do zadnego z tych miejsc. Ostatnio znow bardzo dlugo szukam pracy i na prawie kazdej rozmowie musze opowiadac o tych firmach i to sa dla mnie katusze, bo ja chce o tym zapomniec a tu mi kaza opowiadac co i jak a dlaczego".

ej!pisac ! :o...

a co mamy kurwa pisać jak ni chója nie wiadomo o co ci chodzi

dla mnie katuszą jest sam pomysł szukania pracy, 20x perspektywa iścia na rozmowę, 100x odpowiadanie na pytania/mówienie o sobie/czy inne takie lepiej już chyba zostać bezrobotnym albo wygrać w lotto mniej stresu :O

no i pewnie jak tak opowiadasz o tych miejscacch, to chocbys wazyla slowa, to i tak rekruter wie, ze masz z tym negatywne wspomnienia. moze to wplywac zle na wyniki rozmow. nie wiem, wyobraz sobie, ze niesiesz wielki plecak przez wielkie gory. ciezko ci. wez go otworz, wywal to co niepotrzebne (zle emocje, zle kontakty, urazy), zostaw to, co relatywnie dobre (nabyte doswiadczenie) i dopiero ruszaj w podroz. zwizualizuj sobie taki obrazek, zastanow sie co wywalasz, a co zostaje. moze idz do psychologa, moze do jakiegos trenera... moze przeanalizuj rzeczy, ktore bola, ktore zostaly. moze jak je z kims przerobisz, to w kolejnym miejscu pracy inaczej ustawisz relacje z kolegami i bedzie lepiej niz dotychczas.

z głupim uśmiechem na twarzy mój poprzedni pracodawca był wspaniały