Mój facet to taki duży chłopiec...

Poznałam faceta. Na początku tylko przyjaźniliśmy się. Z czasem okazało się, że mamy sie ku sobie. Jest super. Lubię z nim przebywać, a on wiem, że szaleje za mną. Istna sielanka. Ale jest jedno ale... To facet, którego wychowuje tylko matka, która świata poza nim nie widzi. Spełnia wszystkie jego zachcianki. Nie wiem jeszcze jak zareaguje, że w życiu jego faceta jest jeszcze jedna kobieta, z którą będzie konkurować. Facet pomimo ukończonych studiów i 26lat ciągle nie pracuje. Nawet o nią się nie martwi, bo ojciec ma mu załatwić jakąś posadkę. Całą kasę wydaje na siłownię albo jakieś pierdoły. Jak byłam u niego w pokoju to miałam wrażenie, że jestem w pokoju jakiegoś nastolatka, a nie faceta, któremu zaniedługo stuknie 30. Pomimo tego jest jedna rzecz, którą mi imponuje. Ma niesamowitą wiedzę, jest oczytany jak mało który. Jeżeli ktoś ma tyle wolnego czasu musi się czymś zająć. Ma bogaty zasób słów, ciągle wplata w swoje wypowiedzi jakieś cytaty z literatury, używa takich pojęć, których nie rozumiem. A ja przy nim czuję się jak ignorantka. I wyczuwam, że on chyba czerpię satysfakcję, że czegoś nie wiem. Ciągle zadaje mi pytania co sądzę o jakimś pisarzu, książki albo jakieś przepytki a temat bierzących wydarzeń. Ale brak mu takiej madrości życiowej. Nie przyjmuje do wiadomości, że matka wiecznie żyć nie będzie, że kiedyś będzie musiał sobie sam dac radę. Nie mogę na nim polegać. Nie rozumie mnie, że jak wracam po 8h pracy to nieraz nie wiem jak się nazywam, ale on się uprze i gdzieś mnie ciągnie. A jeżeli odmawiam to się obraża jak dziecko. Żadne rozmowy nie przynosze skutku. Wiem, że powinnam zakończyć ten chory związek, ale nie mogę, kocham go. Wiem, że głupia jestem, ale cóż, serce nie sługa.