paraliż gdy mam zadzwonić 2 raz o pomoc do zyczliwych osób

mam trudną sytuację, ale mogę liczyć na różne osoby, których nie znałam do tej pory, ale chcą mi pomóc. nawiązuje kontakt. i potem nie potrafię tego pociągnąć. czując się zmuszona do zadzwonienia z prośbą o pomoc czuję wielki strach i paraliż. i nie dzwonię, choć wiem, że to bez sensu. jestem wygadana, nie mam problemów z rozmawianiem. prosty przykład: uruchamiam kontakt z prośbą o pomoc, osoba życzliwa, chce pomóc, mam oddzwonić w kolejnym tygodniu... i nie dzwonię! coś mnie paraliżuje, coś mnie zatrzymuje. normalnie się boję!!! bez sensu!!! a naprawdę powinnam, mogę na tym skorzystać lub nie, ale na pewno nic nie tracę. a mnie paraliżuje - jak się zdyscyplinować i dzwonić?

poczucia godnosci... Nie lubie prosic o pomoc nikogo i nigdy tego nie zrobie. Widocznie Ty masz tak samo ;)

no, właśnie zadzwoniłam - ZMUSIŁAM SIĘ w bólach - do 2 osób. obie mają oddzwonić do mnie i mamy się spotkać. poszło ok, wszystko miło. a to uczucie pozostaje - po prostu jestem teraz wykończona - buhahaha - wiem, to brzmi żałośnie... a myśl o spotkaniu nadchodzącym... nie rozumiem skąd się to bierze. ja naprawdę nie jestem ani nieśmiała ani nic. umiem rozmawiać. czego się tak panicznie boję?

pojetego poczucia godności. Bo poprosić kogoś o pomoc nie uwłacza własnej godności. zauważyłam, że to wlasnie osoby niepewne wlasnej wartosci mają najwieksze obawy przed zwroceniem sie do kogoś o pomoc.

no to by się zgadzało, ale nie wiem czy to ta godność... trochę tak jakbym się bała, że osoba, która chce pomóc w trudnej sytuacji pomyśli sobie, że nie jestem warta tej pomocy. może nawet ja sama tak o sobie myślę... choć z 2 strony widzę po efektach różnych spotkań - ludzie odbierają mnie dużo bardziej pozytywnie niż ja samą siebie. ale irracjonalny strach jest większy, więc sabotuje sama sobie możliwości...