Tylko dom, praca, dzieci

Tylko dom,praca,dzieci. W kółko to samo. Czasem wpadnie ktoś znajomy, czasem wyjdzie się do nich. Nigdzie nie wychodzę (wyjścia do kina, do pubu, na solarium itp. przyjemności), bo nie mam z kim dzieci zostawić. Nie ma ludzi skorych do pomocy. Nawet wśród bliskich. Chyba, że ja mam "takich" bliskich...Czy życie po 30-tce tylko tak musi wyglądać? Mam doła....

Nie musi- konicznie zaangazuj kogos do pomocy przy dzieciach- ja bym na twoim miejscu ocipiała:D

Już ocipiałam. A co do niańki to tak jak wyżej ktoś napisał. Tego się boję. To nie to samo co zostawić pod opieką babci czy osoby zaufanej

Rodzice pomagają ale tylko wtedy gdy ja jestem w pracy. Po prostu , wracam, pałeczka przekazana i zostaję z wszystkim sama

a twój mąż, facet, co robi?

"Rodzice pomagają ale tylko wtedy gdy ja jestem w pracy. " To nie jest tylko - to jest aż... :O

Jestem po rozwodzie. Nie interesuje się dziećmi

Może i aż. Doceniam to. Tylko chodzi mi o to, że kompletnie nie mam czasu tylko dla siebie.

Movering... niestety ale oni tego nie rozumieją... Czasem po prostu czuję się taka bezradna. Mam tyle chęci do życia, jestem przykładną matką, ale czasem po prostu... co tu dużo tłumaczyć... Nie mam czasu na nic. Naprawdę, niby nie dzieje się nic złego, ale czuję, że ulatuje ze mnie życie.

No sorry, ale ile jej rodzice mają się opiekować wnukami, przecież oni też już by chcieli trochę spokoju i czasu dla siebie na stare lata. Niestety - niańka albo żłobek, w zależności ile lat mają.

Chodzi o popołudnia. Do południa sobie radzimy - przedszkole. Właściwie chyba się chciałam tylko wyżalić, bo dziwna chandra mnie dzisiaj dopadła. Mimo szczerych chęci cóż mi możecie pomóc ...... :-(