Przedstawę wszystko szczerze.

No więc tak. Miałam chłopaka, nie sypiałam z nim, on miał mnie dość. Ale wiem, ze mnie kochał i kocha nadal:o Po prostu to nie był taki związek na 100%. Nie zapraszałam go do siebie, nie sypialiśmy ze sobą, itp. Ale na pewno nie mogę powiedzieć, że go nie kochałam- wręcz przeciwnie... Potem, kiedy on ze mną zerwał, byłam załamana, w końcu po roku poznałam kogoś innego. Zakochałam się, a on mnie zapewniał, że jestem dla niego najważniejsza. Az w końcu- męskim zwyczajem- przestał się odzywać:O Jestem stara, 24 letnią dziewicą. Praca- dom- spanie- obowiązki- uczelnia- praca. W całym swoim życiu miałam tylko 1 chłopaka i nie umiałam stworzyć normalnego związku. teraz on chce nadal ze mną być. Ale ja nie umiem już czuć do niego tego, co wcześniej. Wiem, że byłam dziewczyną do dupy:o Ale nie umiem zaufać komuś, kto mnie zostawił. W całej tej historii jest jeszcze jedno dno- ja pracuję, studiuję, staram się. Jego nie stać nawet na piwo czy jedzenie. Nie ma ambicji, bez ogródek mówi, że nie dba o pracę, nie chce mu sie pracować. Oprócz tego jest miły, dobry, kochany. Z jednej strony chyba powinnam z nim zostać, bo to ja zawiodłam- nie dawał mu dupy:O No po prostu... I nie znajdę nikogo, kto by mnie tak akceptował, znał i szanował. Z drugiej- boje się, że nie wytrzymam długo z facetem, który jest moim utrzymankiem i którego nie mam za co szanować. Jak bardzo przegrałam?