płaczę i jem.

piszecie o takich normalnych problemach, codziennych , a ja się zastanawiam jak przetrwać w społeczenstwie, w duzym miescie wsrod tych wszystkich pozerow. jako licealistka, jestem oceniana na kazdym kroku, krytykowana, w szkole naklad nauki, przybieranie sztucznego usmiechu wsrod ludzi dla ktorych najwazniejsze są buty. Dzieciaki w szkole potrafią byc tak okropne. troche bredze, mieszam, ale jestem podenerwowana. ktos kiedys powiedzial ze ludzie w tym wieku są juz madrzejsi, na poziomie... wyjechalabym na dwa tygodnie.. niestety tyle obowiazkow. nie chce nigdzie wstac. wole lezec i nic nie musiec.

to właśnie robi kasa z ludzi nie martw sie ---całe życie przed Tobą , nie patrz tylko na nich, idź przed siebie i rozwijaj się :)