Samotnosc na macierzynskim

sweetie-przykro mi jesli okaze sie ze chlopak zostawi cie z dzidziusiem:( Wtedy rzeczywiscie lepiej zostac tutaj,w Anglii, jako samotnamatkaotrzymasz spora pomoc jaka Ci przysluguje. Ja korzystam tylko z child benefit, a inne mi nie przysluguja bo moj partner za duzo zarabia i nie jestem samotna matka, ale Tobie na pewno przyznaja, staraj sie tez o housing benefit,trzeba dluuugo czekac ale da sie zalatwic,glowa do gory

ciaze nie zachodzicccc

bardzo madry komentarz.Nudzi Ci sie,pomaranczko?:P A propos twojej\"wypowiedzi\"-bralam tabletki.Regularnie.Nieznane sa wyroki...

wiem jak sie czujesz,sama przez to przechodze, tylko mieszkam w polsce,musielismy sobie jakos radzic z mezem i on pracowal calymi dniami,moja mama umarla 6 lat temu, a ojciec...nie mozna naniego liczyc,moze tak to ujme:( Kolezanki i znajome zajete swoimi sprawami, szkola,imprezy,zasdnej nie chcialo sie odwiedzac mlodej mamy i krzyczacwego niemowlaka,a jedyna przyjaciolka wyjechala za granice z chlopakiem.Tez chcialam isc na studia, poznac nowych ludzi, tez ciaza nieplanowana.Utknelam w domu siedfzac caly dzien z synkiem,czujac sie strasznie opuszczona i samotna,nuda mnie zabijala,czulam ze zycie toczy sie gdzies obok a ja stoje w miejscu,popadlam w depresje,tylko ze moj maz nie byl zbyt wyrozumialy, to znaczy na poczatku tak a potem,jak to stwierdzil"ma za duzo na glowie zeby radzic sobie z placzaca mna wdepresji, coraz pozniej wracal do domu, pozostawiajac mnie samej sobie,w koncu rozstalismy sie...placi alimenty a ja jestem sama,popmaga mi ciotka..jestem zalamana..Dobrze ze chociaz twoj narzeczony cie rozumie..

Jak na razie rozumie....Nie wiem,jak dlugo to wytrzyma.Chce byc taka jak dawniej-usmiechnieta,pelna zycia,optymistka-w takiej mnie on sie zakochal. Boje sie, ze to zabije nasza milosc, zebedzie mial dosc moich zaplakanych oczu i w koncu mnie zostawi. Staram sie jak moge myslec pozytywnie,tlumacze sobie ze mam zdrowe i kochane dziecko,ktore przeciez w koncu podrosnie,ze nie musze rezygnowac na zawsze z planow i marzen...ale ta samotnosc na codzien...prawie kazdego ranka budze sie z uczuciem beznadziei,ze ten dzien niczym nie bedzie sie roznil od poprzedniego i...nie mam ochoty wstawac z lozka.To nie fair w stosunku do mojego dziecka,ona jest taka kochana..Czuje sie winna,niewiemjak zachamowac ta depresje,nie chce braczadnych przytepiajacych lekow:( Czy Ty leczylas sie z depresji? Na marginesie-bardzo mi przykjro ze maz cie zostawil w takich okolicznosciach,musi ci byc bardzo ciezko:( Postaraj sie jakos trzymac!