zerwałam, wkońcu i co dalej ? ....

kilka razy pisałam do Was na tym forum, że jestem w długoletnim związku, w którym nie widze dla siebie przyszłośći, postanowiłam w końcu powiedziec dość, zerwałam dwa tygodnie przed swiętami, mimo, iż nie układało nam się juz od dłuższego czasu, (a zaznacze ze byliśmy zaręczeni) mój eks straaasznie chce wrócic, mówi ze kocha, ze się zmieni, ze nigdy nie pożałuje ze jestem jego zoną, kiedys wspomniał, ze nigdy nie da mi rozwodu, w razie czego, czy moge mu zaufac? skąd mam pewność, ze różowe zycie nie bedzie tylko do ślubu, a po ślubie bede juz "jego" i dopiero wtedy pokaże na co go stac, może powiem jeszcze dlaczego zerwałam, poprostu przestałam go kochac, a on nie widzi w tym nic złego, uważa ze jak wróce do niego miłość sama wróci do mnie, nie mysli o tym ile przez niego łez wylałam, a uwierzcie niezłe jeziorko by się zebrało:( oderwałam się od niego, zajęłam się studiami, ucze się, w środku wiem, ze nie chce do niego wracać, on jest cholernie zazdrosny, mimo iz nie jesteśmy zarem ostatnio zrobił mi wyrzuty jak spotkałam się z kolega na kawe, cholernie boje sie walentynek, :( nie wiem co mam robic, znając jego przyjedzie z pięknym bukietem kwiatów, będzie przepraszam :(, a ja? jak mu powiedziec że nie chce z nim byc, tak zeby zrozumiał i zeby nie cierpiał? pomocy:(:(:( to nie ejst zły facet, ale wiem, ze nie dla mnie:(

napiszcie coś:(

skoro wiesz, że nie dla Ciebie to chyba masz odpowiedź...

lata przyzwyczajenia robia swoje... ciezko sie przyzwyczaic do tego "nowego" zycia. skoro z nim zerwalas, mialas powod do tego. sama mowisz, ze to nie facet dla Ciebie. badz konsekwentna... pozdrawiam

lekarstwem na miłość jest inna miłość ....

bądź twarda, najtrudniej wytrwać teraz, bo właśnie przyzwyczajenie a jak wrócisz, to będzie takie przyciąganie, płakanie, zrywanie i wracanie

Jak krócej niż 10 lat to nie wieloletni:P.

wiesz co, po ślubie nigdy nie jest lepiej. Znasz kogoś komu po ślubie się poprawiło? . Czasami jak na przykład chłop pije to przestaje po pierwszym zawale, ale ślub nic nie zmienia.

Boże, jak ja dokładnie wiem co czujesz... tzn. ja, na szczęscie chyba, nie byłam jeszcze zaręczona, ale plany były dalekosiężne. Na poczatku było wspaniale, potem wzloty i upadki, a potem juz same upadki... W końcu ja odeszłam, on pewnie nadal chciałby wrocic, ale zerwałam wszelki kontakt z powodu pewnej powaznej klotni. Wiem, ze dobrze zrobilam odchodząc, ale ciezko tak po prostu skreslić czlowieka, z ktorym bylo się tyle czasu. Chwilami mam ochote sie do niego odezwac i zapytac chocby czy wszystko dobrze, ale wiem, ze jezeli to zrobie, to on znowu zacznie mnie namawiac do powrotu. A sytuacja jest taka, ze wiem, iz on sam sie juz do mnie nie odezwie.

Wiec uwazam, ze jezeli raz, po rozsądnym przemyleniu swojej sytuacji, dojdziemy do wniosku, ze związek nie ma juz dłuzej sensu, a milosc chyba juz wygasla, to nie mozna sie oszukiwac i trwac w tym z nadzieją, ze to sie naprawi. Nie naprawi się. A milosc gdzies tam na nas czeka. Ta wspaniała, jedyna, zapierająca dech...tylko trzeba miec odwagę, by ją odnalezc, a nie zadawalac sie byle uczuciem... Życie mamy tylko jedno...:)

po paru latach ta kolejna " wspaniała, jedyna, zapierająca dech milosc" znowu sie wypali i znowu to samo i tak do zaje.bania :P

no własnie nie... Ale jezeli ktos ma z góry takie podejscie, to na pewno takiej wlasnie milosci nie znajdzie...

dobra, nie :P wspomnisz moje slowa kiedys :P

dwa razy do tej samej rzeki sie nie wchodzi nie wchodz i ty ;) dobrze radze ;)

Mam nadzieje, ze nie... Nie wyobrazam sobie zycia, bez prawdziwej milosci... Pustka, pustka...i nic wiecej... Po co zyc w takim razie?:/