za co nienawidzicie swojej matki

Kocham swojego syna najmocniej na świecie ,zawsze chciałam dla niego jak najlepiej ale bez narzucania swojego zdania ,czym bardziej mi zależało na dobrych relacjach tym bardziej mi pokazywał ,że nic dla niego nie znacze ,że można się ze mną nie liczyć,tak też i traktuje mnie jego dziewczyna ,jestem tylko do roboty sprzątanie ,gotowanie itd jak sie niezgadzam to ze mną nie rozmawiają traktują mnie jak powietrze.Uważam że nie zasłużyłam sobie na takie traktowanie i jestem ciekawa jak inni odnoszą się do matek które zrobiły wszystko co mogły dla swoich dzieci

staje się całym swiatem dla matki.

przyda mu się zimny prysznic, nie rób dla niego nic.

by "przychylić nieba synkowi" to masz za swoje.

Sama mam 12 letnie dziecko i nie wyobrażam sobie ,aby tak mnie w przyszłości traktowało.To oburzające.Przecież to Ty namęczyłaś przy porodzie.To Ty pielęgnowałaś i obserwowałaś jak wychodzą mu pierwsze ząbki.Porozmawiaj z synem ,dowiedz się może ma jakieś pretensje do Ciebie.Wiesz ,że ludzie często skrywają żale.Może to ta dziewczyna go buntuje.Nie pozwól się wykorzystywać!!I tak już pewnie w życiu dużo się napracowałaś.Poproś syna o szczerą rozmowę.Może warto mu opowiedzieć co czułaś jak go urodziłaś,zapytac szczerze czemu tak Cię traktuje

ale mnie dręczy pytanie dlaczego on mnie nienawidzi ,bo nie ukrywa tego ,a znam matkę która zostawiła swojego syna przez kilka lat nie interesowała się nim bo wyżej ceniła życie towarzyskie i zawodowe ,a teraz syn ją szanuje dba o nią i nie da złego słowa powiedzieć

dzieci ale takze dla siebie, swojego rozwoju. Moze nie maja o czym z toba rozmawiac? Ze mna dzieci i ich partnerzy chetnie gadają.

Ja nienawidze swojej matki, mam 23 lata. Nienawidzę jej, bo zawsze wpakowywała się z buciorami w moje życie, bo niejednokrotnie mówiła, że wyglądam jak suka, że zachowuje się jak kurwa, choć nie miała ku temu podstaw, wg niej zawsze byłam najgorsza i nagłupsza, zzawsze dawała mi za przykład inne dzieci, a jak mi się udaje, to to znaczy, że mam szczęście. Jak się denerwowałam przed różnymi egzaminami (do tej pory), to zawsze mówiła przed wyjsciem "tez bym sie denerwowala na twoim miejscu, jakbym sie tak niewiele uczyła", jak nie zdawałam to text "wiedziałam". Mam 23 lata i musze z nią mieszkać jeszcze póki co (finanse), kontroluje mnie na każdym kroku, nie mam własnego życia, nawet jak wychodze rano do sklepu, to do jakiego, gdzie i po co i patrzy tym świdrującym spojrzeniem, jakbym chciała ją tylko okłamać. Spowiada mnie z każdego wyjścia, wydzwania na komórkę, szlag mnie trafia. Mówi, żebym zapomniała, że jak skoncze studia to się wyprowadze, bo na pewno nie bedzie mnie stac na wynajecie mieszkania, nabija się z moich planow na przyszłość i ironizuje. Nienawidze jej...chociaż wiem, że ona bardzo mnie kocha i te zachowania są wynikiem jej dziwnie pojętej miłości..i to mnie przeraża..może ktoś tez tak ma?

nadopiekuńcza itp.? chuchac i dmuchac na dziecko? to bardzo czesto je drażni.

że on cię nienawidzi? może zwyczajnie irytuje go jakieś twoje zachowanie a ty tego nie potrafisz dostrzec? nie mozna znienawidzić kogoś ot tak sobie, szczególnie matki.

Kant dupy - czekam na możliwość wyprowadzki jak na zbawienie...a do autorki topicu - faktycznie moze nadopiekuńczość?? Nadopiekunczość jest...czymś okropnym..naprawdę

syn ma 28 lat , zawsze wiedziałam że syna wychowuje się dla innej kobiety (takie jest powiedzenie)ale nie myślałam że kiedyś mnie znienawidzi za święta ,obiady ,pieczone ciasto ,pranie i sprzątanie ,nawet nie myślałam że on ma to w jakiś sposób docenić ,myślałam że to co robie jest normalne ale i normalne jest szanować matkę

czytam to co piszesz i zaczynasz mnie irytować.

kucharki, sprzątaczki, praczki itp. to czego oczekujesz?

mysle,ze ciasto, pranie, sprzatanie jest nieistotne. Ciasto mozna kupic, pralka pierze, balagan tez mozna wytrzymac. Najwazniejsze, zebys miala o czym z synem rozmawiac.Dla dorosłych dzieci trzeba byc przede wszystkim partnerem intelektualnym.

może macie racje że byłam nadopiekuńcza , bo mąż był draniem ,broniłam przed wyzwiskami i biciem,walczyłam o to żeby nie odstawał od innych dzieci ,o sobie nie myślałam tylko żeby miał lepiej w życiu bo oboje przechodziliśmy w domu piekło ,a teraz mój syn mówi że nie jestem osobą z którą warto rozmawiać , pracuje z mlodymi ludzmi jestem przez nich lubiana i szanowana mam zawsze o czym rozmawiać tak samo dzieci moich znajomych ,jak mam problem prędzej mi pomogą niż syn

nie myslałaś. poza tym syn widocznie obserwował jak ojciec odnosi sie do ciebie i nawet nieświadomie może powielac jego zachowanie.

no i oczywiscie może mieć żal, ze nie odeszłaś od męża jak to wyżej napisano.

Autorko topiku, ja też byłam nadgorliwa, a zbyt mało wymagająca. nie wiem jakTwój syn, ale mój syn choruje, co prawda, nie mam tak jak Ty wrażenia , ze on mnie nienawidzi, ale wyczuwam że ma do mnie spory zal za ta nadmierna opiekę. Ja tez zmagałam sie w trudnym związku. Syn mój pracuje, ale ja dotąd nie mam odwagi by go poprosic o to, aby dołozył sie cos do zycia. mało zarabia, sporo zapłacił za swoją operacje,podarował nam czyli mnie i męzowi komputer, nie jest tak jak Twój jakiś arogancki , tylko raczej rozżalony. Sama zmagałam sie z jego wychowaniem, bo mąz stale sie ze mną o cos spierał, no i sporo sie udzielał towarzysko. Po cichu bardzo chcę by sie usamodzielnił, teraz doszedł pies, którego wyprowadzanie mnie bardzo meczy , zwłaszcza, że syn sporo choruje. Ale cóz, kazdy ma cos do udzwigniecia. Nie jest to zły chłopak, tylko my same jestesmy winne, byłysmy za dobre dla nich , dla męza i dla syna, bynajmniej ja.

nie możesz dac soba pomiatać!!! pamietaj, że jak sie do samej siebie nie ma szacunku to inni tez go nie beda mieć.

mój syn jest dorosły i chyba potrafi zrozumieć ,że nie mam i nie miałam gdzie odejść ,a ktora normalna matka w sytuacji w ktorej żyliśmy myśli o sobie a nie o dziecku ,czy by mnie szanował jak bym znalazła sobie faceta a jego zostawiła z ojcem psychopatą

Ja w przeciwieństwie do was w niczym nie kontroluje swego syna, czasami tam o cos zapytam, ale on nie chce mówic , ja nigdy nie nalegam. Postanowiłam byc bardziej asertywna do moich domowników. Gdy syn był zdrowszy, nie wychodziłam nad rankiem z psem, nie wmuszam posiłku, nie chce, nie je, zmieniam sie bardzo na stare latka ...:)

Nie wiem jak Ty, ale ja najbardziej na świecie pragne by sie usamodzielnił, wreście....

mówić. bo sam się nie domyśli albo tez stwierdzi, ze skoro nic nie wspominasz o tym to moze sobie wciaż beztrosko mieszkac pod dachem rodziców.

Syn do mnie ma zal, że za mało go naucyzłam samodzielności, wychowałam jak potre\afiłam i zal mi go bardzo, ze tak to jest.

M ówie, ale on to odbiera nerwowo, jak bym chciała sie go z domu pozbyc i mam wrażenie , że ma łzy w oczach . ja nie potarfie tego odpowiednio wyartykuowac, by zrozumiał, ze to dla jego dobra.

do rodziców o to, ze nie nauczyli dzieci samodzielności tylko wszystko za nie robili i chronili przed światem sądzac, ze w ten sposób najpełniej okazują miłość wobec nich. a potem wyrastają takie życiowe kaleki.:o

Zostawiła go dziewczyna , zarzucając mu to wszytsko, teraz jest z inną , al enie wiem jak to bedzie. Myśle , że te tez kocha, ale jak to bedzie , nie wiem.

no tak, jestem winna, teraz jednak tego nie zmienie.

ja mam zal do moich rodzicow o to ze nie umieli stworzyc normalnego domu rodzinnego, odkad pamietam zawsze sie klucili, nieraz dochodzilo i do rekoczynow prawie. tata byl nad opiekunczy ale nadrabial dobrac za mame za to moja mama traktowala zycie olewjaco gdy mialam 8 lat zachorowala na schozofrenie, i zaczely sie sziptale pobyty u rodziny. nigdy odkad pamieam nie czulam w niej oparcia zebym mogla sie wygadac wyzalic, pogadac jak z kolezanka. nie zawsze byly obiady nie zawsze mialam sie w co ubrac i nie wiedzialm jak stosownie do pogody itd.i tak jest do dnia dzisiejszego tyle ze teraz ma to moja mlodsza siostraja,ja juz swoje przezylam i patrze by sie wwyprowadzic, a rodzice nie wiem czy na starosc beda potrafili zyc ze soba, nieumieja zyc rozmawiac ze soba we wszystkie swoje problemy wciagaja nas, moja rodzina ;/ szkoda slow i zaglebiac sie w to wszytsko...