kryzys w związku

Jestem z nim 2 lata, ale \"tradycyjnie\" nadszedł kryzysowy moment. Mam wrażenie, że nie potrafimy ze sobą rozmawiać mimo że mamy wiele wspólnych tematów. Aktualnie jestem wobec niego zupełnie obojętna. Przyjdzie - fajnie. Nie przyjdzie - też dobrze. On jest dla mnie kimś ważnym, nie chcę go stracić. Zastanawiam się co robić: próbować ratować związek, czy dać mu trochę czasu by sam zrozumiał, ile stracił? Pomóżcie!

a ile stracil?

ile straciłby, gdybyśmy przestali być razem. o to mi mniej więcej chodziło :)

Napisałam na innym topiku, ale sądzę, że i tutaj pasuje: daj wam czas. Może nie ratowanie na siłę czy coś takiego, ale nie zaogniaj konfliktów i pamiętaj o dobrych chwilach. Nawet jak się po zerwaniu zejdziecie, to już "ta" zapora została złamana i z dużym prawdopodobieństwem można stwierdzic, ze będzie zdarzało się to częściej. Związek nie może opierac się na strachu: o matko, ile mogę stracic.

Sęk w tym, że u nas nie ma konfliktów. Nie wiem na czym to polega, że stosunkowo nagle stałam się obojętna. Może to brak spontaniczności z jego strony? Fakt, ja wiele razy robiłam coś, a dopiero potem myślałam. Czekałam na niego na dowrcu, po pracy, wpadałam z nienacka... A on? Nie. Jeśli się wcześniej nie umówi, nie zadzwoni, to nie ma mowy żeby coś takiego mogło mieć miejsce.

Masz o ten brak spontanicznosci zal? Czy jest to cos nowego, czy zawsze taki był?

Zawsze taki był, ale byłam tak zachwycona faktem, że mogę z nim być, że mi na tym nie zależało zupełnie. On jest raczej osobą skromną, cichą, małomówną, i takie akcje chyba nie są w jego stylu. Ale czasem naprawdę chciałabym od niego czegoś nieprzewidzianego, jakiejś niespodzianki. Ileż można wytrzymać w rutynie?