Brak sensu zycia

Mam 32 lata, faceta, dobra pracę, do dzieci mnie nie ciągnie jakoś specjalnie, jestem z roku na rok coraz bardziej załamana upływem czasu, na dodatek pracuję w słuzbie zdrowia i codziennie rozmawiam ze staruszkami o starosci, co dzien patrze w lusterko i widze jakies zmiany na gorsze w wygladzie, tak tylko chcialam napisac, moze ktos ma podobnie

wiesz, ja jeszcze pare mies temu mialam podobnie tylko ze jestem mlodsza od Ciebie. W ogóle życ mi sie nie chcialo, mialam jakies wybuchy zlosci, czesto plakalam. Myslalam ze jestem beznadziejna i zaden chlopak na mnie nie spojrzy. Ale zainteresował sie mna taki jeden. Teraz juz jestesmy razem i powiem Ci, że gdyby nie On. popadlabym w depreche. Tak więc ciesz sie że masz kogos kto Cię kocha, nic innego sie nie liczy :)

Rozumiem. Mam 24 lata i podobne odczucia. To strasznie dołuje. Mam faceta, ale tych głupich, natrętnych myśli nie mogę od siebie odpędzićć. Przemijanie...mnie dobija :(

w twoim wieku... rok później zaszłam w ciąże i życie nabrało sensu i jeśli teraz rozmyślam nad upływającym czasem, to już z innej perspektywy

zyje wspomnieniami terazniejszosc mnie dobija :O

oczywiscie mam wiecej lat niz Ty,jedno,co uwazam,ze mamy wspolnego to praca w S.Z.Ja patrzac na nieszczescia innych jestem szczesliwa,ze moja zmiana konczy sie i jestem na ulicy,widze Slonce,ciesza mnie najmniejsze zdarzenia i ciagle jestem szczesliwa,ze to nie na mnie padlo