wiersze o cierpieniu

Odebrałeś mi wszystko, co miałam I własnie tego tak bardzo sie bałam W duszy mam pustkę, a serce jest złamane Czemu życie jest tak zakłamane? Chciałabym krzyknąć lecz brak mi sił Nie mogę się z losem pogodzić, żałuje tamtych chwil Teraz przyjdzie zapłacić mi za grzechy Już w niczym nie znajdę pociechy Ty nią byłeś lecz ja nic Cię nie obchodzę I z bólem w sercu usuwam się na drugi plan, odchodzę Jak moża się tak zagubić, zatracić w marzeniach Dla kogoś niewartego być gotowym stanąć w płomieniach... Miłość jest ślepa, nie szukajmy wyjaśnienia Było cudownie, a teraz jest góra cierienia.

brakuje jeszcze rymu: łzy-bzy

w morzu łez tonę,jestem jedną z nich coraz glebiej i głebiej a tak bardzo chce żyć

Cierpienie - czy zesłał je na mnie Bóg? Czy obdarzyłby mnie szczęściem, gdyby mógł? Bo nie ukrywam, że w szczęściu wolę pławić się :O Wiele razy cierpiałam. Wyłam, rozpaczałam, włosy rwałam. W koncu zrozumiałam, że cierpienie uszlachetnia mnie :) **** To mój wierszyk o cierpieniu :) Piękne rymy :) Głęboki sens :)

...Ha!gorzki w ustach moich smak gdy wspomne słowa twoje. Przenika az do serca jad plugawe tocząc zdroje. Igniew zaciska piesci me w dwie granitowe skały. I wscieklosc dzika dusze zre plomieniem rozszalałym. Za mą odwage plujesz w twarz za tkliwe moje serce. Za ramion zaplot w zimna noc i za me łzy na wietrze za chleb odjęty w głodne dni od pokrwawionych ust za pzreciw prawu wybryk zły bieg do utraty tchu za to, zem byla tarcza ci w nieszczesne owe dni dzis masz szyderczy dla mnie smiech i pelne ognia łzy...

Szłem łąką, wiater wiał, kwiaty pachły, ona mnie odepchła. więc weszłem do domu, pierdłem rzygłem i wyszłem, bo chamstwa nie zniesę!

Dzięki za opdowiedzi. Nie mogę sobie poradziać z cierpieniem i chce się z wami podzielić moimi wierszami. Chyba pozjadałam wszystkie rozumy, nie w sensie, że mądra jestem, po prostu mentlik w głowie I czekam, wierzę, że serce mi coś powie... I znów kartka bez sensu zapisana Czyżbym była zakochana... O nie, to chyba nie to, coś sobie usilnie wmawiam I niepotrzebnie na coś więcej się nastawiam Już czuję się taka mała, wykorzystana i uległa, Choć mogę być stanowcza, uparta i przebiegła Czy oddać się w wir szaleństwa i potem żałować??? Czy warto w ogóle w coś takiego się angażować? Wciąż mówię: czas pokaże lecz chwila też się liczy Czasem się człowiek zaskoczy, a czasem przeliczy Wielka miłość! Czy takie coś w ogóle istnieje Kiedy nieważne wszystko, a serce szaleje... Co ze sobą zrobić, gdzie się schować, w głowie jest 100 myśli Czasem lepiej, gdy czegoś nie zrobisz, a Ci się to przyśni Lecz to są wszystko jakieś bzdury, świat romantyka A gdzie coś niemoralnego, z czego nic nie wynika Jak żyć, by nie przegrać, pytam wciąż I słyszę jak skrada się podstępny wąż Wmawia Ci coś ustawicznie, a Ty jak oszalała ufasz bezgranicznie...

Co Ty ze mną zrobiłeś Strzałę w samo serce wbiłeś Myślałam, że nie istniejesz A tu nagle serce szaleje To Twoja wina Amorze I kto mi teraz pomoże Pomyliłeś osoby, nie dla mnie ten meżczyzna Wyjmij z serca strzałę tak, by nie została blizna.

a co się stało?

Już mnie nie ma Przestałam czekać Przestań szukać Zacznij żyć Ja to tylko złe marzenie O którym śnisz które się nie urzeczywistni Przestań marzyć To marzenie to złe dziecko które nie może żyć Zacznij żyć swoim życiem przestań szukać mnie

Ja to tylko mgła Przyjdzie świt przestane być Nie mogę z Tobą być Musisz zapomnieć Zapomnieć że mnie znasz Zapomnieć że byłam Wymazać z pamięci nasze sny Zostawie tylko krople rosy na pamiątke czegos o czym zapomniesz Niech będzie niemym świadectwem naszych dni

ktos bardzo mi sie podoba i on mowi ze tez mu sie podobam ale nie chce sie wiazac do czegos doszło miedzy nami i wcale nie mysle ze mnie wykorzystal choc sama nie wiem jak jest ale nie przeszedl obok tego obojetnie wiem ze sie tym przejmuje tylko czy sa jakies szanse zeby cos miedzy nami było?? Zadreczam sie myslami o tym. Nie moge zapomniec...

Witam...Jeśli ktoś chciałby wymienić się smutnymi doświadczeniami to proszę pisać na meila didlinka1111@wp.pl A oto wiersz mojej roboty: Szła wolno i szybko także. Bała się wyścigu z ze śmiercią jakże. Lecz jej , jej najlepsza przyjaciółka , ją zostawiła. Miała pod sobą głęboką wodę . Więc nie wahając się dłużej , skoczyła. Leciała jak mewa po morzu . Łzy ciekły jej po policzkach lecz to nic. Myślała o tym że zaraz zniknie że jej śmierć nic nie zdziała . Że ludzie płakać po niej nie będą że nikt jej nie odnajdzie , Że skończy się tak jak w nieszczęśliwym rajdzie, jak kierowca rajdowy , Który przegrał mistrzostwa, o życie, o wolność a także o szczęście . Już brakło jej sił . Umierała. Leciała powoli stopniowo , oddalała się z ziemi . Była nareszcie szczęśliwa , nie czuła ani chłodu , ni głodu. Jedynie radość. Cudowne wrota do lepszego życia, otworzyły się przed nią. Nie martwiła się niczym , jak beztroska istota, wypuszczona na wolność. Jak piórko niosły ją Bydgoskie bramy....Żegnały chóralnym okrzykiem szepcącego wiatru . I dopiero teraz zdała sobie sprawę , jak ważne życie , jak jest kochane.... Była pewna że w innych przestworzach będzie lepiej ....Tak jak w niebie ....i chociaż się myliła to szczęścia nie zgubiła.....