zamieszkac z nim i co na to rodzice?

czesc mam okazje zamieszkac z moim chlopakiem,czy jest jednak sens skoro obydwoje nmieszkamy w tym samym miescie niedaleko od siebie?Mam 26 lat i nadal mieszkam z rodzicami,obawiam sie tez ich zdania gdybym zdecydowala sie wyprowadzic z domu,bo zalezy mi na ich szacunku i dobrych kontaktach.Zamieszkac z narzeczonym czy nie? :(

ja bym zamieszkala :)

zamieszkaj a rodziców przecież możesz się zapytać o to jakie mają zdanie w tej sprawie

rodzice sa bardzo religijni i sa bardzo przeciwni,wedlug nich-mieszkanie razem tylko po oficjanej ceremonii slubnej w kosciele,inna opcja nie wchodzi w gre...liczy sie dla mnie ich zdanie,bo naprawde zalezy mi na dobrych kontaktach z nimi

sama własnie odpowiedziałas sobie na pytanie:)

tylko ze ty masz 26 lat, pewnie sama sie utrzymuejsz wiec im nic do tego. jesli sa religijni to powinni byc tez tolerancyjni- jesli tak to zaakceptuja.

Przeciezalna sytuacja!!!! W jednej miejscowosci i rodzice będą mogli was odwiedzac jak sie tak boją ...:D Po drugie jestes już hmm stara baba :) wiec czas na jakąś próbe samodzielności nie uwazasz?!

tolerancyjni raczej nie sa,bedzie dym jesli sie zdecyduje,poza tym nie ukrywam ze obawiam sie tez tego ze po zamieszkaniu razem bedzie wiecej minusow niz plusow

:O miało byż "idealna sytuacja" A jeszcze jedno !Nie lepiej troche przed ślubem pomieszkac razem? wtedy ludzie sie tak naprawde poznają -swoje wady ,zalety i zwyczaje .. Będziesz wiedziała z kim mieszkasz pod jednym dachem . To twoje życie i ty decydujesz i wybierasz ,teraz takie czasy ,ze lepiej zdecydowanie razem pomieszkac z partnerem zanim sie z nim zwiażesz . Rodzice powinni sobie z tego zdawać sprawe

potem sie okaże ze kompletnie nie potraficie sie razem dogadać a życie to nie "JE BAJKA" życie to "JE BITWA"

rodzice zawsze powtarzaja ze czasy sie nie zmienily i ze zamieszkac ze soba mozna tylko po slubie koscielnym, tato nawet doszedl do wniosku ze nie chce miec corki "konkubiny" ;( jeny jak oni mi wszystko utrudniaja a ja jestem tak zalezna od ich ciasnych pogladow,bo zalezy mi na ich akceptacji i zgodzie

to moze odpusc sobie to mieszkanie z nim skoro tak rodzice radzą a ty nie chcesz sobie popsuc z nimi sposunkow

to bierz ślub, na co czekasz?

ja zamieszkalam, mimo jasnego i wyraznego sprzeciwu rodzicow. nie bylo milo jakis czas, nawet kontakt zostal ograniczony do niebednego minimum, ale przeszlo im po paru m-cach i jest ok. aaa, no ja nie bylam od nich zalezna finansowo, wiec moglam sobie pozwolic na taka decyzje bez grozby zakrecania kurka z pieniedzmi

moze czas bys zyla w zgodzie ze soba i sama siebie akceptowala. osoba ktora nie robi czegos ze strachu przed brakiem akceptacji staje sie soba uzalezniona. twoi rodzice zyja jak chca. ty tez masz prawo zyc jak chcesz ty a nie oni. kazdy ma swoje zycie o ktore musi dbac. takie podejscie jak twoje to moze dotyczyc osoby 17-18 letniej ale 26 lat to dorasla kobieta, ktora ma prawo i obowiazek stanowic o sobie.

yezz-dziekuje Ci,masz racje i zrobie wlasnie tak,bo przemowilo do mnie to co piszesz i jak piszesz,ps.swietna stopka :)

więc "stara krowa z ciebie" jesteś dorosła, po studiach pewnie, masz pracę? chyba pora żyć na własny rachunek, nie tylko w sensie finansowym. jak twoi rodzice mają problem z twoim mieszkaniem z facetem to... no cóż... właśnie - mają problem. Oni, nie ty.

zycze milego zamieszkania z chlopakiem :D

eeee, mi to wygląda na terror psychiczny :O chyba rodzice nie chcą zebyś się wyprowadzała wcale i bardziej im na tym zależy niż na Twoim szczęsciu.... moja rada- rób swoje, tak postępuja dorośli ludzie- pora i na Ciebie! powodzenia ;)

gitarra-masz racje,tylko ja sie wciaz czuje jak dziecko,takie wlasnie z 17-18 letnie,ta potrzeba akceptacji rodzicow we wszystkim co robie,kazdej decyzji mojej jest chora,dlatego tak ciezko jest mi podjac decyzje wbrew im,ciezko byc dorosła babą...

Twoi rodzice są bardzo religijni. A Ty? Jesteś katoliczką? Polecam przynajmniej poznać stanowisko KK w sprawie mieszkania razem przed ślubem. Może lepiej zrozumiesz rodziców... albo łatwiej Ci będzie z Nimi rozmawiać. Polecam poniższe wykłady (część II jest właśnie o mieszkaniu razem przed ślubem): http://peb.pl/inne-utwory/142871-rapidshare-ks-piotr-pawlukiewicz-sex-poezja.html Przyjemnie się ich słucha (nawet jeśli nie jest się zagorzałym zwolennikiem Kościoła Katolickiego). Utrzymane są w bardzo żartobliwej formie. Wydaje mi się, że warto, abyś poświęciła na nie swój czas... A ostateczna decyzja przecież i tak będzie należała do Ciebie! Mnie te wykłady przekonały...

Ja bym zamieszkała.... Może Twoi rodzice nie tylko sa religijni, ale może tez staroswieccy... Teraz są inne czasy przeciez wszyscy tak robią... Poza tym masz swoje lata...

Jeszcze jedno... Przeraża mnie trochę Twoja wypowiedź: "poza tym nie ukrywam ze obawiam sie tez tego ze po zamieszkaniu razem bedzie wiecej minusow niz plusow". To się odnosi do rodziców i ich opinii? Czy raczej do Twojego chłopaka? Dobrze Wam się układa? Jak długo już jesteście razem?

więc chyba powinna sama podejmować decyzję a nie rodzice.

Oczywiście, że sama powinna podjąć decyzję! Ale - o zgrozo! - niech jedynym argumentem za zamieszkaniem razem nie będzie to, że ma już 26 lat! A tutaj wszyscy tylko na to zwracają uwagę... Jak dla mnie, to ona nie jest przekonana do pomysłu zamieszkania razem i - może się mylę, ale - rodzice chyba nie są tu jedynym powodem?... Ja uważam, że decyzja o wspólnym mieszkaniu zapada bardzo często zbyt pochopnie. Jeśli ktoś całe życie mieszka z rodzicami, to normalne jest, że w tym wieku chce już się usamodzielnić, ale czy trzeba to koniecznie mieszać z zabawą w rodzinę? I usamodzielniać się "już teraz" tylko dlatego, bo nadarzyła się taka okazja?

Przypuśćmy, że ona chce zamieszkać z facetem. Rodzice mówią nie, więc nie zamieszka ?! Jak jest gdzie, to dlaczego nie ?! Bo rodzicom dorosłej 26 kobiety się to nie podoba ?! Może się nie podobać, ale z jej zdaniem też powinni się liczyć. W końcu poglądy jej się liczą a nie mamusi, czy tatusia. Gdyby miała 20 lat, to jeszcze szło by to zrozumieć, ale nie dla kobiety, której niedługo 30-ka stuknie.

A jakie jest Jej zdanie? Przecież Ona w każdym swoim poście się waha!

No właśnie. Wydaje mi się także, że sama nie wie czego chce i też się boi odpowiedzialności i życia na własny rachunek. W domku wygodnie, obiadek zrobiony, ma spokój itd..

hej. Ja w tym roku tez kończę 26 lat...i jakies pół roku temu wyprowadziłam się od rodziców do pobliskiej miejscowości.... Mój chłopak nie mieszka ze mną....bo właśnie rodzice i moji i jego jakos nie bardzo na to przystają....do slubu chcą nas jak najszybciej namówić:) Mój M jest "dochądzący" tzn..spędzamy ze sobą każdy weekend i czasami w rtygodniu zostaje na noc....pogodziłam to jakos.....żeby zachowac pozytywne relacje z rodzicami.... Pozdrawiam

I jeszcze jedno spostrzeżenie: im póżniej wyprowadzka z domu, tym większe dylematy i strach przed tym jak będzie. Dochodzi też kwestia przyzwyczajenia i panna nie chce się wyprowadzać, skoro pod dachem rodziców mieszkała tyle lat i się przyzwyczaiła do swojego domu.