Końcówka o Sydney

Wróciłem do miasta taksówką. Prowadził ją Tony Boumelmem, zachwycająco radosny człowiek , który powiedział mi , że do Australii przybył 27 lat temu z Libanu. Sydney, podobnie jak cała miejska Australia jest zadziwiająco zróżnicowanym miejscem. Niemal jedna trzecia ludności tego miasta urodziła się w innym kraju. Jedna czwarta mieszkańców mówi w domu językiem innym niż angielski. Zapytałem Tonyego co go skłoniło do przyjazdu. - Miałem zaledwie 17 lat i , no wiesz , chciałem zobaczyć świat. Więc przyjechałem tutaj i dostalem pracę w fabryce. Nie mówiłem po angielsku ani słowa. - To jak poradziłeś sobie w fabryce? - Brygadzista pokazywał wszystko palcami. W tej fabryce pracowali ludzie z jakichś 10 - 12 różnych krajów. Wszyscy mówili różnymi językami. Tak wtedy wyglądało Sydney. - Więc jesteś tutaj szczęśliwy? - To diabelnie piękny kraj. Piękny. Wspaniała pogoda. Cudowny styl życia. Stwarza mnóstwo możliwości , jak chcesz ciężko pracować. Miałem powody zastanowić się nad tymi słowami w kilka dni później, kiedy znalazłem się w ratuszu miejskim - okazałym , bogato zdobionym budynku w stylu wiktoriańskim. Zasiadłem w wielkim , wysokim gabinecie w towarzystwie burmistrza miasta Franka Sartora. Niewielu ludzi lepiej ilustruje tezę , iż Australia jest krajem wielkich możliwości. Rodzice Sartora przybyli do Australii z Włoch - ojciec w 1949 roku , matka rok później. Frank przyszedł na świat w 1951 roku . Wychował się 10 - osobowej rodzinie na farmie w poludniowo - zachodniej części Nowej Południowej Walii. Na początku lat 70. studiował inżynierię chemiczną na uniwersytecie w Sydney i pozostał w tym mieście . Sartor został burmistrzem w 1991 roku i niebawem będzie piastował to stanowisko dlużej niż ktokolwiek inny. Siedząc w koszuli i jasnym krawacie, wydał mi się kwintesencją pewnej cechy Sydney , którą zauważyłem już wcześniej - umiejętności pasjonowania się swoją pracą bez traktowania siebie samego poważnie. Zapytałem go , co spowodowało zadziwiający wzrost znaczenia Sydney. - Moje rządy - odpowiedział ze śmiertelną powagą , która szybko zamieniła się w szeroki , chłopięcy uśmiech. - Właściwie to wiele spraw. Kulturowo jesteśmy powiązani z Europą i Ameryką Północną, ale leżymy w azjatyckiej strefie czasowej , co daje nam pewną przewagę. Mamy wykształconą siłę roboczą , która zna wiele języków. Mamy także znakomity międzynarodowy port lotniczy , dobrą komunikację i stabilny , a przy tym wyrafinowany system finansowy. Mam cudowny klimat i zajmujący styl życia - dobre restauracje , ładne plaże i optymistyczne spojrzenie na świat , które - moim zdaniem - ludziom z zewnątrz wydaje się atrakcyjne. Kiedy uzbierasz krytyczną masę takich cech , stwierdzasz , że coraz więcej ludzi chce tu przyjeżdżać i brać w tym udział. Myślę , że właśnie coś takiego przeżywamy teraz: mamy poczucie , że jest to miejsce , którego czas nadszedł. Oczywiście , nikt nie ma wątpliwości , że Sydney stało się miastem światowym. Dawid Dale , pisarz obserwujący w Sydney od dawna , objaśnił mi : - 50 lat temu jedliśmy brytyjskie potrawy , czytaliśmy brytyjskie książki i prowadziliśmy nieciekawe , brytyjskie życie. Gdybyś zaproponował ówczesnym Australijczykom zjedzenie kałamarnicy , popatrzyliby na ciebie jak na szaleńca. Potem przeżyliśmy napływ niebrytyjskich imigrantów , głównie z południowej i wschodniej Europy w latach 50. i 60. , a potem Azjatów. To całkowicie zmieniło Australię , zwlaszcza duże miasta. Siedzieliśmy w miłej , eleganckiej restauracji o nazwie Beppis , nadanej jej na cześć Beppi Polese , który w 1952 roku przyjechał do Australii z Włoch i zaczął pracować w restauracjach. Beppi zasśmiał się , kiedy zapytałem go , jak wyglądała wówczas gastronomia w Sydney. - Nie uwierzysz - powedział . - W tamtych czasach pieczony kurczak to było wykwintne danie . Większość Australijczyków nigdy nie skosztowała czosnku , grzybów ani oberżyny. Jeżeli warzywo nie było zielone i kuliste, nie tknęli go. A więc urozmaicenie ich diety wziąłem na siebie. W 1956 roku wraz z żoną Normą otworzyli restaurację Beppis przy cichej uliczce w pobliżu Hyde Parku. Dziś to jest najstarsza z tutejszych restauracji należących bezustannie do tego samego wlaściciela. Spytałem go , jak skłonił klientów do zmiany kulinarnych gustów. - Och namawiałem , błagałem , odrobinkę zmuszałem. Jeśli trzeba było , rozdawałem jedzenie. Ale to było trudne.

Pamiętam ,że raz zaproponowałem bardzo dobremu klientowi małże. Zerknął na nie i powiedział: " To nie jest jedzenie. To przynęta". Lecz kiedy już udawało mi się ich skłonić do skosztowania jedzenia , często byli zaskoczeni , że jest aż takie smaczne. W każdym razie smaczniejsze niż kurczak. Wobec wszechobecnych zmian w dzisiejszym Sydney wszystko , co przypomina dawniejsze , prostsze czasy miasta , wydaje się milsze. Nigdzie nie widać tego lepiej niż na Bondi Beach - najsłyniejszej z plaż Sydney, rozciągniętych na wybrzeżach Oceanu Spokojnego. Tam od 1906 roku ofiarni członkowie słynnego pogotowia o nazwie Bondi Surf Bathers Life Saving Club dbają o bezpieczeństwo publiczności. Praca jest bezpłatna i ochotnicza. - Właściwie to my płacimy za przywilej ratowania życia. 30 dolarów rocznie składek członkowskich - stwierdził 32 - letni John Mackey , jeden z około 700 członków klubu. Mackey , z zawodu księgowy , spędza tu średnio jeden weekend na trzy , patrolując kilometr plaży w zespole liczącym od 10 do 15 ratowników.

- W gorący dzień na tej plaży bywa do 60 tysięcy osób , więc , jak możesz wyobrazić, mamy tu do czynienia z najróżniejszymi sprawami. Zdarzają się ataki serca , skaleczenia, użądlenia przez pszczoły , poparzenia przez meduzy , ludzie obrywają deskami surfingowymi - co tylko chcesz. A ponadto, rzecz jasna , ratujemy pływaków w tarapatach - w zeszłym roku osiemdziesięciu ośmiu. Zapytałem go dlaczego jest gotów poświęcać tak znaczną część swojego życia na pracę, która w końcu nie jest płatna. - Uważam to za zaszczyt - odpowiedział natychmiast. - Zachwyca mnie świadomość , że ludzie robią to ochotniczo niemal od stulecia. To bardzo ważna tradycja w Australii. Ale tradycje, niestety , są coraz rzadsze. W pędzie do nowoczesności w latach 60 . i 70. Sydney bezceremonialnie zmiotło znaczną część swojej przeszlości , w tym najświetniejszych budynków. Zapytałem Shirley Fitzegarld , oficjalnego historyka miasta, wiele Sydney straciło. - Utraciliśmy je niemal całe dwukrotnie - odparła. - W latach 80 . dziewiętnastego wieku, podczas boomu gospodarczego, większość georgiańskiej architektury miasta została zastą piona przez nieco bardziej ozdobne i krzykliwe budynki wiktoriańskie. Potem, w latach 60. i 70. naszego stulecia, gdy odkryliśmy drapacze chmur, utraciliśmy znaczną część zasobów wiktoriańskich. Dziś w Sydney często uprawia się tzw. fasadyzm. Przedsiębiorcy budowlani zachowują frontony wiktoriańskich budowli, ale przestrzeń poza nimi wypełniają się drapaczami chmur. Rezultat jest taki, że na poziomie ulicy masz wrażenie , że jesteś w wiktoriańskiej dzielnicy.

Ale wystarczy, że cofniesz się o przecznicę lub dwie , a oszustwo natychmiast wychodzi na jaw. Zdaniem Shirley Fitzegerad jest to kompromis , który nie sluży ani staremu, ani nowemu. - Sydney jest w rozterce - stwierdziła Shirley. - Wygląda na to , że nie umiemy zdecydować, czy chcemy , aby było nowoczesną metropolią opartą na modelu północnoamerykańskim, czy też staromodnym miastem na modłę europejską. To konflikt, w którego rozwiązywaniu nie robimy żadnych postępów. Bycie młodym i starym zarazem ma swoje uroki. Pomyślałem o tym , kiedy spotkałem Anthonyego Bertiniego, młodego biznesmena. - Istnieje tu zjawisko zwane niedoborem kulturowym, które opiera się na przekonaniu, że w tym kraju brakuje kultury - powiedział mi. - Ludzie zapominają o tym , że przybywając do Australii, Włosi przywieźli ze sobą dwa tysiące lat kultury, Grecy przywieźli jakieś trzy tysiące lat, Chińczycy jeszcze więcej ... i tak dalej, poprzez najróżniejsze grupy imigrantów. Mamy więc fundamenty z prastarych kultur, ale z energią i dynamiką, jakie można uzyskać tylko w młodym kraju. Myślę, że jest to kombinacja trudna do pobicia. Ma , oczywiście , rację. Ale życzę im, żeby zachowali te swoje stare promy.

Góry Błękitne. http://www.wycieczka.pl/media/upload/Blue_Montainsss_jpg_587x360_crop_upscale_q85.jpg

http://careerbreak.files.wordpress.com/2008/10/pie1.jpg

Filmy. Australia. Polowanie na króliki. Nigdy nie mów nigdy. Na ratunek. Święty dym. Echa raju. Odgłos burzy. Płacz w ciemności. Jessika. Piosenka przyniesie ci szczęście. Weekend z Kate. Czekając na deszcz. Przechadzka Piknik pod wiszącą skałą. Candy. Dziwna planeta. Oklaski jednej dłoni. Burza uczuć. Wesele Muriel. Niemoralni. Wojna Emmy. W kręgu rodziny. Tajemnice kobiet. Priscilla królowa pustyni.

Czerwony pył unosi się w powietrzu, spalona skóra piecze niemiłosiernie, kanister z wodą stał przy małym domku, dziewczyna biegnie spragniona i ledwie żywa, pije dużymi łykami wodę , polewa sobie głowę dużym strumieniem, wraca do siebie po wielkiej podróży z pustyni spękanej przez słońce, siada w cieniu ogrodu pod palmą, gdzieś skrzeczy papuga, rzuca jej kawałek owoca, w pokoju łóżko stoi świeżo zasłane i pachnie świeżością, dziewczyna ściąga sukienkę i buty, zawiesza moskitierę i kładzie się spać, w nocy słychać cykady, aż miło śni się:)