Martwię się o mojego syna. Liczę na dobre słowa, porady.

Wiem, że jest tu forum "macierzyńskie" i odnośnie wychowywania dzieci, ale myślę, że tu jest większy "ruch", a poza tym chciałabym obiektywnych rad, również od ludzi, którzy dzieci nie posiadają. Otóż mam 28 lat i 8 lat temu urodziłam dwóch zdrowych, ślicznych chłopców. Radości nie było końca, a wtedy spotkała nas okropna tragedia, która zachwiała poważnie moją psychiką. Kiedy moi chłopcy mieli niecałe 3 miesiące jeden z nich zmarł w nocy. Śmierć łóżeczkowa. Mimo rozpaczy żyłam dalej, rozpoczęliśmy z mężem budowę domu i na początku lipca przeprowadziliśmy się na wieś. I tu zaczyna się mój problem. Mój synek bardzo szybko zaklimatyzował się na wsi, znalazł kolegów z którymi wspólnie spędza czas, jeżdżą na rowerze, biegają. Cieszę się z tego niesamowicie, bo za tydzień szkoła i jako "nowy" lepiej żeby miał się do kogo odezwać 1 września. Martwi mnie tylko jedna sprawa. Matki tych kolegów mojego syna w ogóle nie interesują się swoimi dziećmi! Mój mały ciągle przychodzi i prosi czy może pojechać tu i tam z kolegami, czy może jechać wieczorem na boisko rowerem. W głowie mi się nie mieści żeby takie małe dziecko oddalało się bez opieki dorosłych na odległość większą niż pół kilometra od domu. Jego koledzy jeżdzą gdzie chcą, niektórzy mieszkają nawet 5 km od nas i przyjeżdzają do mojego syna nawet bez uprzedzenia o tym rodziców. Drogi u nas może nie są ruchliwe, ale nadal uważam, że to niebezpieczne. Martwię się gdy on spędza z nimi czas, ostatnio widziałam jak część jego kolegów paliła papierosy na boisku. Staram się tłumaczyć młodemu co jest dobre i co złe, tłumacze, że się martwię, ale on coraz częściej się buntuje, że jest już duży. Czy to ja przesadzam? Co powinnam zrobić? W mieście nie było takich problemów, dzieci z podwórka były jakby inne...

O śmierci mojego drugiego dziecka wspomniałam dlatego, że być może z tego powodu jestem przewrażliwiona. Ale nie wydaje mi się...

dokladnie tak jest jak piszesz i tez mnie czasem szlag trafia jak widze te "maloty" bez opieki starszych! sprobuj ograniczyc malemu kontakty z tymi co pala albo sa wg ciebie "nie odpowiedni"...nie masz wyjscia . Musisz byc stanowcza wtedy i maly bedzie czul ze jestes jednak jego matka a nie kolezanka

teraz mu popuscisz bo jest maly a potem zanim sie obejrzysz nie bedziesz miala wplywu na malego a uwazam ze jest jeszcze stanowczo za maly aby moc o sobie sam decydowac.

W jaki sposób powinnam ograniczyć jego kontakty? On się dopiero oswaja z nową rzeczywistością, nie mogę mu przecież wybierać kolegów. Bardzo się jednak martwię, bo nie chciałabym żeby mu się coś stało. Zawsze był bardzo grzecznym i rozsądnym dzieckiem, ale ostatnio coś się z nim dzieje. Płacze i krzyczy bo oni mogą, a on nie. Nie trafiają do niego oczywiście żadne argumenty.

musisz tlumaczyc dziecku co jest dobre a co zle ale co zrobisz kiedy on tez zacznie palic bo "Płacze i krzyczy bo oni mogą, a on nie". Zastanow sie! lepiej zapobiegac niz leczyc.......

Ostatnio mój mąż rozmawiał z małym o używkach i dzieciak zaskoczył nas swoją wiedzą na ten temat. On wie, że to złe i obiecał, że nie sięgnie po to, ale obawy zawsze pozostają...

Ja w tym wieku dalej chodziłem sam:P.Co najwyżej gadałem że późno wróce:P.

To pewnie było niedawno?

sa teraz? :D

Mam tak samo i też się cieszę, bo w mieście nie bardzo mogły same wychodzić. Zabraniam wyjeżdżania na drogę publiczną i właściwie tyle ograniczeń.