PRZYSIĘGA MAŁŻEŃSKA - co czułyście...

WITAM WAS! :) czy była taki wątek o przysiędze małżeńskiej i o emocjach jej towarzyszących? jeśli nie to zapraszam do podzielenia się z nami o Waszych przezyciach... :) ...co czułyście w czasie wypowiadania przysięgi małżeńskiej, jakie myśli przechodziły Wam przez głowę patrząc na PM...? ...czy i czym się stresowałyście? (np. gulką w gardle, zająkinięciem, czymś innym) ...czy płakałyście...? jestem przed tą piękną chwilą o chętnie dowiem się jak to było u Was :)

Nie chciało mi się płakać. Chciało mi się krzyczeć. TAK, CHCE Z TOBA SPĘDZIĆ RESZTĘ ŻYCIA BO KOCHAM CIE NAJBARDZIEJ NA CAŁYM ŚWIECIE!!! :) to właśnie krzyczało mi w głowie przez całą Mszę :) Podczas przysięgi byłam skupiona aby się z nerwów nie zajaknąć czy powiedziec coś za szybko i niewyraźnie. Jak żesmy podchodzili to był strach- ale jak chwyciliśmy sie za ręce to były straszne nerwy. W momencie założenia obrączek i pocałunku wszystko z nas spłynęło i byliśmy tacy szczęśliwi i wyluzowani, że hej :) Najpiekniejsza i najwazniejsza chwila w moim życiu, której przenigdy nie zapomnę :) Tak było u mnie :)

a własnie czy jest w Polsce taki zwyczaj że po zlozeniu przysiegi i wlozeniu obrączek mozna sie pocalowac??? czy ksiądz cos powie czy samemu poprostu mozna ???

nam ksiądz powiedział, że mozna a nawet powinno, na Mszy nam powiedział na głos, że już możemy się pocałować (nawet nie pamiętam, czy nie było to jakoś do mikrofonu)

oczywiście pocałunek był skromny i delikatny a nie jakies nieprzyzwoite 'melanie'

My tez sie pocalowalismy skromnie bo ksiadz powiedzial po przysiedze zebysmy sie pocalowali, a potem do gosci " no to brawo" my na przysiedze nie plakalismy moj maz mial szklane oczy a ja sie usmiechalam i patrzylismy sobie caly czas gleboko w oczy bylo wzruszajaco!cudowna chwila

Całą msze sie denerwowałam ale to były takie pozytywne nerwy,podczas przysiegi płakałam ze wzruszenia a mój mąż widząc mnie płacząca tez uronił kilka łez. Dla nas to była pełnia szcześcia :)

była zupełnie spokojna i pełna wiary w to małżeństwo...nie zająknęłam się podczas składania przysięgi, byłam szczęśliwa... nie wyszło

już jak była mowa o dziecku,rodzinie i wspólnym domu to miałam miękko :D jak mówilam przysięgę byłam tak spięta i zestresowana że nie czułam nic-wogóle mało co pamiętam z całej ceremonii ślubu.ale z tego co pamiętam na przysiędze ryczałam,zapomniałam sobie słów które mam powtórzyć i chciałam powiedzieć na głos 'może pan powtórzyć' ale ugryzłam się w język,facet widział że jestem w kropce więc powtórzył.cała się umazałam,uślimtałam,na zdjęciach widać tylko czerwone oczy i nos.głos załamany,taki jakiś słaby,zimne ręce,ogólnie wata a nie ciało.ale miło było.a mąż?zadowolony,baldy jak ściana,oczy wielkie.lekki uśmiech na twarzy i świeczki w oczach.porównując mnie a jego-ja miałam taką reakcję jak na pogrzebie:D dopiero jak już przysięga dobiegła końca poczułam ulgę i się uśmiechnełam nieprzytomnie.

ogólnie chyba wyglądąłam jak na wykończeniu w drodze na tamten świat.doszłam do siebie dopiero na sali:)

Czułam,że za moment padnę. Całe ciało było jak kołek,miałam trudność z wysławianiem.A treści nie pamiętam w takim stresie byłam.

ja jestem przed, ale juz teraz wiem co będę czuła: Boże, co ja robię, ja go nie kocham, on nie jest męzczyzną mojego życia. Zazdroszczę wam dziewczyny, że możecie powiedzieć o swoich mężach narzeczonych: mój ukochany, kocham go ponad wsztystko, jestem najszczęśliwsza na świecie. Mnie się będzie najprawdopodobniej chciało ryczeć, ale niestety nie ze szczęścia :(

słuchajcie dziewczyny, ja jestem bardzo nerwowa, to znaczy szybko sie wszystkim przejmuje denerwuje - slub za 2 tyg a ja juz spac nie moge :P I ostatnio ciocia poradziła mi zebym sobie jak wróce od kosmetyczki to meliske wypiła, co o ym sadzicie? Czy to jakis sposób na utrzymaniu nerwów na wodzy??? Tylko boje sie ze bede troche przymulona:P

ale ja myślałam, że będę bardzo się denerwować bo jestem straszny nerwus, jeszcze ta cała publika ;) heh ale jak wewszliśmy do kościoła to cały stres odszedł i byliśmy tak przeszczęśliwi, uśmmiech nie schodził nam z twarzy co było widać na zdjęciach. a podczas przysięgi bardzo mocno trzymaliśmy się za ręce, była to niesamowita chwila, jakbyśmy na prawdę byli jakoś połączeni. No i czuliśmy jedną wielką radość szczęście i zero strachu. Mąż tylko podobno trochę się skupiał na tym by nie przekręcić opuszczę na dopuszczę bo wcześniej kumple się z tego śmiali, bo ich znajomy coś tam palnął. a jak się o czymś myśli to łatwo się walnąć ;) ale było świetnie. na koniec ksiądz kazał nas jako nowe małżeństwo przywitać brawami.

smutna i skazana - w takim razie dlaczego nie odwołasz ślubu, skoro nie kochasz swojego faceta i nie chcesz z nim spędzić reszty życia? To już nie te czasy, kiedy kobieta MUSI wziąć ślub, nawet jeśli ma z kimś dziecko. Prędzej czy później i tak skończy się rozwodem :/ Wiem, że taka decyzja nie jest łatwa, bo sama musiałam podjąć podobną. Gdy mój były po 4 latach związku zaczął wspominać o ślubie, a ja, zamiast się cieszyć, myślałam o tym z przerażeniem. Musiałam wyraźnie sobie powiedzieć, że to nie jest miłość mojego życia i ślub nas unieszczęśliwi. Było nam trudno się rozstać, ale wiem, że to była słuszna decyzja, podjęta w porę. Teraz oboje jesteśmy w szczęśliwych związkach, ja za rok wychodzę za mąż - teraz wiem, że za TEGO JEDYNEGO :). Tobie życzę tego samego :)