Nie dogaduję się z rodzicami.

Nie dogaduje sie z mama, co robic? Codziennie klóce sie z mama. Kazda rozmowa przechodzi w konflikt. Ona i tata wogole sie do siebie nie odzywaja, a ojciec jak cos chce to prosi mnie. Tata dal mi pieniadze zebym zrobila zakupy, a mama sie na mnie wydarla ze go slucham. I powiedziała mi ze jestem tak a sama jak on i powiedziała zebysmy zyli sobie sam i, kochali sie itd. Takie sytacje od niedawna sa codzienne i juz nie wiem jak sobie radzic zwlaszcza ze mama w ogole nie ma dla mnie czasu, ostatnio bylysmy razem na zakupach chyba dawno temu, a jak ja prosze zebysmy pojechaly to ona mowi ze nie ma kasy i nie bedzie brala samochodu od ojca. Jestem zrozpaczona ! Czy ze mna jest cos nie tak ? Czy z moja mama? A moze z tata ? Czuje ze musze wybierac miedzy nimi. Slowa mojej mamy mocno mnie zranily i czuje sie odrzucona, sama. Pomocy!

Mam tak samo już nie daje rady. Ale po 20 latach życia wiem jedno. Matka mnie kocha , bo czuje taką więź dziecka z matką. I ona jeszcze mnie czasem rozumie. Co dziwne gdy mam jakiś problem albo czegoś potrzebuję mogę to tylko załatwić z matką. Ojciec wiem jedno. Że mnie na 100% nie kocha. I nie mówcie na pewno Cię kocha tylko się nie dogadujesz. Nie. Jakby mnie kochał nie wywalił by mnie z domu w samej pidżamie , nie mówił by mi przy każdym nawet najmniejszym spięciu , że mam mnie w dupie i .że jak jeszcze raz coś powiem to mi wyjebie zaraz. Nie krytykował by mnie na każdym kroku. Pamiętam jak 2 lata temu zdawałem prawko i się trochę nie pewnie czułem i chciałem żeby mi coś doradził to jego jedyne słowa były 'i tak pewnie nie zdasz i przejebie kasę". A jak zdałem za 1 i zadzwoniłem zadowolony do matki to matka się cieszyła a jaki był ojca komentarz? "Ciekawe co musiałeś robić , że zdałem jak Ty nie umiesz jeździć". Mimo , że on sam jest po zawodówce , krytykował mnie , że na świadectwie z Technikum miałem większość 3 i też trochę tam 2 i pare 4. Nie pogratulował mi , że zdobyłem średnie wykształcenie , po prostu jeszcze mnie 'zjechał'. A jakie jaja były z maturami. Próbne mi poszły bardzo słabo. A jak teraz były normalne to okazało się , że wszystkie zdałem , a z matmy czy polskiego ustnego miałem nawet bardzo dobre wyniki -60 i 80%. Tylko nie wiem jak matura z polskiego ustnego , boję się , że mogę nie zaliczyć ale i tak się ciesze , że resztę zaliczyłem , bo ja po próbnych myślałem , że nie zaliczę prawie niczego. Matka się cieszyła , tylko mówiła , że trzeba trzymać kciuki za polski jeszcze.Nawet wujkowie czy ZNAJOMI rodziców mi gratulowali i mówieli "Jeśteśmy z Ciebie dumni , na pewno wszystko zdasz i tak już dużo zrobiłeś" - to tylko głupi znajomii. A Ojciec? "Z czego się cieszysz i tak pewnie polskiego ustnego nie zdasz i tyle będizesz miał z tej matury". Nie wytrzymuje już w domu. A jak jeszcze koledzy mi opwiadają , że z ojcami robią różne współne rzeczy , jakaś praca , jakiś wypad gdzieś , że gadają z nimi normalnie o wszystkim. A ja? Z ojcem w czasie jednego dnia zamienię łącznie z 10-15słów. Dlatego ja nie chce mieć nigdy , boję się , że będę dla niego taki jak mój ojciec. I nie chce wypominać ciągle jak mój ojciec ile juz na mnie kasy wydał i , że mam iść do pracy i im płacić na mieszkanie. Ja nawet nie mogę iść na studia. Ewentualnie zaoczne , lecz jak miałbym ogarnac to? Na początku zarabiam 1500-1600zł i 400 sttudia i ok 600zl na mieszaknie , bo tyle ojciec zazadal + abonament na telefon to prawie 700zł musze oddawac rodzica. Czyli latwo policzyc 1600-1100 = 500..

szukałam w necie artykułów o braku porozumienia z rodzicami i trafiłam tutaj.. wysiadam.. zaczyna się od pierdółek, kończy na wojnach światowych, bo: jak nie odpowiadam, bo nie chcę zaczynać, to jest wytyk, że nie słucham i mam wszystko gdzieś, a jak bronię swoich racji, też źle, bo powinnam słuchać, nic nie gadać i jeszcze może w nogi całować zamiast mieć własne zdanie :/ słuchajcie, to chore.. ostatnio poprosiłam tatę, żeby się podsunał nieco z gazetą, bo ja sie nie mieściłam z talerzem - to się zaczęło, ze jak mi miejsca brakuje, to moja sprawa, więc ja na to, że ma 2 cm to chyba podsunać sie może i.. tata stwierdził, że pewnie nie jest moim ojcem, bo się czepiam o 2 cm, nie wytrzymałam i walnęłam, że się cieszę w takim razie i ze "miło pana poznać"; wczoraj wyszłam z narzeczonym na miasto, wracamy, a z drugiej strony klucz wsadzony i nie mogliśmy wejść, a tu akurat pęcherz pęka - dzwonię jednym dzwonkiem, nic, dzwonię drugim, nic, dzwonię do mamy, telefon w kuchni, bo po co brać ze sobą do pokoju, musiałam zadzwonić do taty (nie chciałam, bo ma problem z nogą, ale jakbym nie zadzwoniła to byśmy pod drzwiami siedzieli do rana) - rano się na mnie wydarli, że czemu im nie powiedziałam, że idę i jakim prawem dzwoniłam do taty.. mama stwierdziła nawet, ze jak mi się nie podoba, to mam się wyprowadzić - z checią, tylko gdzie i za co? jak dobie o tym wszystkim myslę to nic tylko płakac mi się chce, bo ludzie mają prawdziwe problemy, a tu zawsze z pierdółki coś.. nie pamiętam dobrego słowa od rodziców, zawsze widzą to co złe, albo wmawiają mi coś, czego nie zrobiłam.. mieli kiedyś syna, zmarł, potem urodziłam się ja i tak sobie myślę, że mnie nie powinno być, może wtedy by byli szczęśliwsi, może jakby był on.. nie czuję i nigdy nie czułam żadnego wsparcia, wszystko tylko zawsze źle.. zrobię pranie, źle, nie zrobię, też źle.. a najbardziej boli jak pada komentarz typu "co twój P> w tobie widzi nie wiem, powinien pójść po rozum do głowy bo z tobą się nie da wytrzymać" może mają rację.. zamykam się w pokoju, nie chcę im wchodzić w drogę.. nie stac mnie zamieszkać gdzie indziej.. zaknebluję się chyba i będę przytakiwać cokolwiek mi powiedzą dla swiętego spokoju, ale kiedy jestem sama nie mogę sobie z tym poradzić.. z tym, ze nie traktuje się mnie jak człowieka.. ludzie mają prawdziwie problemy, a mnie rozwala to wszystko co jest dookoła, tylko na pierwszy rzut oka to wszystko jest nic nie znaczące.. a serce pęka.. nie wiem co zrobić.. mam wspaniałego narzeczonego, ale boje się, ze może jednak to ze mną jest coś nie tak.. może rodzice mają rację..

dziękuję za poradę

Cześć z tego co czytam na forum to nie jestem pierwszą i ostatnią młodą osobą, która ma problem żeby dogadać się jakoś z rodzicami.. Może zaczne od tego, że u mnie głównym powodem jest osoba z którą jestem w związku. Moi rodzice nie zdążyli go nawet dobrze poznać mało tego istnieje dusza, która też dołożyła swoje 5gr na temat osoby z którą się spotykam.. Wg nich to nie jest chłopak dla mnie, że stać mnie na kogoś więcej i przez niego nie warto psuć sobie życia.. Nawet doszło do tego iż po nocach nie wracałam, mieszkałam poza domem jakiś czas lecz stosunki nie uległy poprawie i mam wrażenie, że wręcz się pogorszyły.. A teraz doszło do sytuacji, że nawet żeby wyjść z domu to się musze tłumaczyć i nie moge wychodzić. Wszędzie za rączke.. Mieliśmy wizytę u psychologa, którą dla mnie była bez sesnsu bo nie z mojej woli tylko na zasadzie masz iść i wspomne iz jestem osoba pelnoletnia. Zostalo mi kilka miesiecy zeby skonczyc studia ale przez cala sytuacje nie jestem w stanie sie na nich skupic a co dopiro powiedziec o pisaniu pracy.. zaznacze, ze studia zostaly prawie przerwane gdyz rodzice przez niekaceptacje mojego chlopaka powiedzieli iz oplacac nie beda.. Spotykamy sie prawie rok i pomimo tylu sytuacji przez, ktore moglismy sie rozstac dalej jestesmy razem tyle, ze nie mamy funduszy na wynajem mieszkania..