dlaczego on ze mną jest? on zasługuje na kogoś lepszego...

jesteśmy razem już 4 lata. kocham go ponad wszystko. wyobrażam sobie życie bez mamy, bez taty, bez ukochanego siostrzeńca, bez dzieci... bez NIEGO życia sobie nie wyobrażam. myślę o przyszłości - ON tam jest. Przeszłość to tylko 4 lata spędzone z nim, reszty nie ma... moje życie zaczęło się gdy spotkałam jego. ale jak każda baba mam czasami swoje humory, fochy (zwłaszcza gdy okres się zbliża), potrafię nie odzywać się dwa dni, potrafię, zrobić wojnę bez powodu, potrafię zrobić z igły widły, błachostkę rozdmuchać do rozmiarów tornada, potrafię nawet uderzyć... a ON to wszystko znosi. bez słowa skargi. nigdy się nawet nie żalił, że coś jest nie tak. twierdzi, że jestem kobietą, a kobiety mają prawo do swoich małych "fochów", że wybacza mi wszystko w imię tego, że o niego dbam, że go kocham, że zostanę jego żoną i urodzę mu dzidziusia... i nie jest ciotą. też potrafi huknąć, walnąć pięścią w stół, zrobić awanturę. ale nie mi. każdemu, ale nie mi....

sie miłosc nazywa wlasnie

no to faktycznie szczęściara z Ciebie. tylko pozazdrościć... masz skarb, a nie chłopaka.

no wiec skoro jestes taka wredna zolza i uwazasz, ze na niego nie zaslugujesz, to niech sobie facet uklada zycie z kims innym

nie jestem wredna zołza, taki napady fochów mam rzadko, ale jak już się trafią to bez kija nie podchodź... szczególnie tak mam, gdy okres się zbliża. kocham go najmocniej na świcie, ale są chwile gdy nad sobą nie panuję i go ranię. oczywiście jak mi mija to widzę, to dociera do mnie, że go skrzywdziłam, przepraszam... a on mi odpowiada: "nic się nie stało kochanie, co zjesz na kolację?"