ale ja nie umarłam, choć nikt mnie nie kochał....

Czy wszystko pozostanie tak samo, kiedy mnie już nie będzie? Czy książki odwykną od dotyku moich rąk, czy suknie zapomną o zapachu mojego ciała............? ;-(((((((((((

:-(

:o

W samotnosci najpiekniejsze jest to, ze widzisz wyraznie rzeczywistosc. Nie musisz do niej dorabiac zadnej teorii, nie musisz wysilac sie, zeby ja ogladac. Popatrz na ptaki, sa wolne , lataja i cwierkaja niezaleznie od pory roku, popatrz na slonce - ono wschoddzi i zachodzi zawsze - niezaleznie od tego czy komus sie to podoba czy nie, popatrz na zwierzeta - one rodza sie, poluja,rozmnazaja i umieraja albo zjedzone przez inne albo dlatego, ze taki przychodzi na nie czas. Nic w przyrodzie nie dziwi nikogo. Czlowiek ma dylematy takie jak Ty. Gdybys jednak pomyslala o swojej smierci jako o czyms naturalnym, czyms co kazdego ma spotkac wczesniej czy pozniej, mozliwe, ze doszlabys do podobnych wnioskow. Twoje sukienki, ksiazki, dotyk Twoich rak nie mialy by znaczenia. Ktos inny bedzie je dotykal. Milosc w tym swiecie jest nawazniejsza, warto wiec nia obdarzac wszystko, co widza nasze oczy lecz nie warto przywiazywac sie do rzeczy materialnych, do ludzi - bo one/oni zostaja, ich nie zabiera sie ze soba w te podroz poza nasza rzeczywistoscia. Wszystko po Twojej i mojej, a takze innych ludzi smierci bedzie mialo taki sam rytm bowiem ci, ktorzy zostana beda mieli podobne odczucia, dylematy, troski... Glowa do gory, mala :) Przezywaj swoje zycie tak, by jak najwiecej sprawic radosci innym ludziom, ktorzy moga miec wieksze zmartwienia. Spraw, zeby mogli sie usmiechac, zeby mogli uwierzyc, ze pokonaja swoje zmartwienia, ze sa najwazniejsi na swiecie, ze darzysz ich miloscia, ze interesujesz sie nimi, nawet wtedy, kiedy sama czujesz sie w tym swiecie samotna...Pozdrawiam :)