moja córka ma 11 lat ...

i boi sie zostac sama w domu. Ja w jej wieku juz na noc zostawałam sama. Czemu ona sie boi. Pytalam sie to powiedziala ze nie wie.

Być może oglądała filmy nieodpowiednie dla jej wieku, często dzieci przerzucają strach z filmów do rzeczywistości, nieodpowiednie filmy budzą lęki chociaż rodzice często o tym nie wiedzą.

moze... hmm nie wiem no .... cos nawyobrazala sobie.

ja tez sie balam sama zostawac w domu(bo ogladalam z archiwum x) ale bylam dzielna i nic mamie nie powiedzialam

Ale pozostawienie dziecka w tym wieku na noc to wg mnie przesada i jest to niezgodne z prawem.

odnosnie prawa. - czy dziecko mozna zostawiac na ok2 godziny w dzien?

Odnośnie prawa § 1. „Kto wbrew obowiązkowi troszczenia się o małoletniego poniżej lat 15 albo o osobę nieporadną ze względu na jej stan psychiczny lub fizyczny osobę tę porzuca, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.” § 2. „Jeżeli następstwem czynu jest śmierć osoby określonej w § 1, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.” Porzucenie – polega na pozostawieniu danej osoby jej własnemu losowi (chociażby na pewien czas). Przy art. 210 § 1 k.k. wystarcza zamiar ewentualny (w odniesieniu np. do nieporadności osoby porzuconej, wystarczy że z okoliczności sprawca mógł przewidzieć że osoba jest nieporadna). Sprawcą przestępstwa z tego artykułu może być tylko osoba na której ciąży obowiązek troszczenia się (czy to o dziecko, czy też osobę nieporadną). Taki obowiązek może wynikać z różnych źródeł (z ustawy – rodzice a dzieci, z określonej sytuacji faktycznej – osoba, która zobowiązała się odebrać dziecko z przedszkola, a następnie dziecko porzuca przed przyprowadzeniem do domu, z umowy, z orzeczenia sądu). Jest to zatem przestępstwo indywidualne właściwe. Czas popełnienia przestępstwa – uważa się że przestępstwo to jest popełnione z chwilą oddalenia się tego opiekuna od osoby poniżej lat 15 lub nieporadnej. Porzucenie należy rozumieć szeroko, a więc zarówno sytuację, gdy ktoś zaniecha sprawowania opieki, jak i gdy ktoś stworzy sytuację, w której nie będzie mógł tego swojego obowiązku zrealizować. Czyli nie będzie porzuceniem sytuacja, gdy rodzice oddają dziecko do szpitala, zaś nie zgłaszają się do odbioru dziecka – tu nie pojawi się element porzucenia, albowiem dziecko nie pozostaje w takim przypadku bez opieki i nie występuje powołane na początku znamię „pozostawienie takiej osoby własnemu losowi”. Porzucenie musi również mieć swój bieg w czasie (czas na jaki dziecko zostało pozostawione własnemu losowi), może on decydować o zamiarze porzucenia i w tym znaczeniu możemy patrzeć na kwestię rozwinięcia czasowego. Np. matka wyjechała do innej miejscowości pozostawiając dziecko na kilkanaście godzin. W takim przypadku trzeba rozważyć czy kobieta miała realne możliwości szybkiego powrócenia do domu i odwrócenia sytuacji jaka się tutaj pojawiła. Trzeba zatem z dużą rozwagą podchodzić do kwalifikacji prawej takiego czynu. Chodzi o subtelne rozróżnienie pojęć porzucenia i pozostawienia oraz stwierdzenie czy główną rolę odgrywa tutaj brak zainteresowania losem dziecka. Jeżeli następstwem czynu jest śmierć osoby określonej w § 1 zagrożenie ustawowe jest zwiększone i wynosi od 6 miesięcy do 8 lat. W przepisie § 2 spenalizowany jest typ kwalifikowany tego przestępstwa ze względu na następstwo (musimy tutaj wykazać związek przyczynowy między następstwem a porzuceniem). Przy czym ten który porzuca nie musi spowodować śmierci (wówczas zapewne przechodzilibyśmy do innej kwalifikacji prawnej, np. z art. 148 k.k.). W tym łańcuchu związku przyczynowego mogą pojawić się na przykład elementy związane ze zjawiskami przyrody (burza, powódź, itd.). Trzeba tu również stosować reguły z art. 9 § 3 k.k. Może występować zbieg kumulatywny z art. 156 § 1 k.k., z art. 157 § 1 i 2 k.k.

ojca swojego wezwe:)

boi sie duchów.ja ez sie balam bo sie naogladalam pierduł w tv. przeszlo mi dopiero jak ialam 16 lat :o i to nie do kodca.do dzis mam schizy małe :o

to co ? zostawic ja czy wezwac kogos?