Chuj z takim życiem...

... mam dość!

?

Temat o alkoholikach i wszystko z tym związane :o

Napisz coś więcej,w czym problem. Może nie pomożemy ale podeprzemy na duchu :)

Aha....to ja się nie odzywam bo nie piję wcale :) Ale co dokładnie z alkoholem? Mąż,ojciec?

Ojciec. Jestem facetem

Też jestem z DDA. Widocznie tak mialo być. No ale coż trzeba żyć dalej ...

wiem jak to jest do dziś mam nerwice lękową

DDA man - ile masz lat?

ze mną nie jest tak źle...jakossobie radzę. Ale jutro ten pierwszy listopada...bosh a ja juz drugi rok nie mam odwagi zeby pojść na grób ojca...heh

24 lata i czuje się wypalony :o

sorrki źle mi sie wkleiło. Chcialam napisac, ze tez mam ten syndrom i mi najwiekszy bol sprawia izolowanie sie, moje serce wyrywa sie do swiata, a moj lęk jest tak duzy, ze nie jestem w stanie spotkac sie z kimkolwiek bojac sie złej oceny. Rozumowo wiem, ze co tam ta ocena taka czy inna, ale nie potrafie przelamac lęku. Oczywiscie jestem sama a jakze, nie mam rodziny itd.

martyna4 mam takie samo uczucie! Dokładnie to samo chciałem określić ale nie potrafiłem w słowach to opisać. Wyjść do ludzi a nie można :o

Chciałem dziś na groby, szczególnie wieczorami lubię. Jest atmosfera zadumy a ja co? W domu, wszyscy gdzieś z Rodzinami i znajomymi chodzę a ja sam jak ten łosiek :o Dziś helloween choć nie popieram tego święta ale też chciałbym wyskoczyć gdzieś na miasto ze znajomymi. W końcu mnie wezmą za dziwaka :o

Też miałam ojca alkoholika.Wcześniej nie słyszałam o tym syndromie i zastanawiałam się co jest ze mną nie tak.Mam rodzinę,męża,dwójkę dzieci ale dalej nie umie sobie poradzić ze sobą i mam wrażenie,że przez to nie mam szczęśliwej rodziny,a tak bardzo chciałam ją mieć po tym piekle,które miałam w domu.Wydaje mi się,że najlepiej zapisać się na terapię,bo inaczej można zwariować.

No mam dokładne wrażenie :o Od wielu lat się zastanawiałem dlaczego siebie uważam innego od wszystkich. W ogóle nie z tego świata. Teraz już wiem skąd te podłoże jest :o

Trzeba jakos przelamywac ten lęk, ja czasami sie staram malymi kroczkami z roznym efektem. Nie wiem nieraz mam ochote gdzies pojechac sama, gdzies w odludne miejsce, ale wtedy mysle o rodzinie, ze oni z roznych wzgledow nie moga i mam takie wyrzuty sumienia, ze zostaje w domu i kolo sie zamyka. Fajnie, ze zalozyles DDA man ten temat, moze jakos razem uda nam sie sobie choc troche pomoc?

Ja mam częste wyrzuty sumienia. Dziś Ojca postraszyłem Policją i udałem się za drzwi aby zadzwonić dzwonkiem. Żal mi się Go zrobiło jak zaczął nerwowo oddychać a w oczach miał smutek powiedziałem, że z Policją to był żart. To samo się tyczy, ze mam wyrzuty sumienia jak Go dziś wyzwałem od różnych :o Jestem współuzależniony, bo czuję wielkie przywiązanie i nie chce opuszczać tego domu. Słucham się Go aby nie robić mu przykrości nawet jak jest wszyscy. Bo myślę, że każde przeciwstawienie się mu spowoduje jakiś u Niego wyrzut sumienia :o Przez to mało chodzę po mieście nocami bo wydzwania jak szalony "Gdzie jestem" i się denerwuje

wszyty*

nei martw się, keidyś będzi edobrze nie poddawaj się, dbaj o siebie najpierw, potem o ojca, to ty bedziesz żył potem z własną zjechaną psychiką, on ma problem nie ty, mysl najpierw o sobie (w granicach rozsadku) a potem o uczuciach ojca....to byl jego wybor, alkohol, to jego problem, nie próbuj zbawwiąć świata i ludzi, nie uda ci sie. trzymaj sie ciepło

Ja mam to samo z mamą. Przedmowca ma racje, choc to, ze tak robimy, bierzemy odpowiedzialnosc za zycie rodzicow wroslo w nas jak korzen i trudno, bardzo trudno jest sobie to przetlumaczyc, ale.. ja bylamna terapii nie dda, poprostu z nerwicy juz nie moglam kompletnie spac i tam dowiedzialam sie, ze moj rodzic gdyby mnie nie mial to czy tak czy inaczej by sobie radzil, ba moze nawet lepiej by to robil, bo wykrzesalby z siebie energie, a tak? to my sie nimi zajmujemy, martwimy i razem cierpimy. Ja ogromnym wysilkiem wyprowadzilam sie z domu i trwam targana wciaz wyrzutami, poczuciem winy, bo moja mama stracila sens zycia jak mnie nie ma na codzien [ale jak bylam to eh jako worek treningowy dla niej] i pije wiecej i czesciej. Nieraz mysle zeby wrocic do tego horroru, ale wiem, ze jesli ona sama nie odbije sie od dna, to razem sie w tym bagnie pograzymy do konca. Ta policj o ktorej piszesz i inne, to tylko Twoja heroiczna walka o ojca, a sprobuj zostawic to, niech sie wali i pali i sprobuj chociaz sobie zapewnic jakotaki spokoj. Ja tez tylko nocami spaceruje :(

Też jestem dda chociaż do tego się nigdzie nie przyznaje, często przed nawet przed samym sobą. Ja nie mieszkam z rodzicami od kilku lat. Jednak wystarczyły mi 2 miesiące mieszkania z nimi ostatnio by nabawić się nerwicy, leków, a moja samoocena spadła do zera. Po tych dwóch miesiącach raczej dłużej niż dzień dwa tam nie zostanę. Nie chcę tam wracać dla mnie te 2 miesiące to jak powrót koszmaru sprzed lat, jestem już dorosły potrafię bardziej dojrzale spojrzeć już teraz na to. Obecność z nimi działa na mnie destrukcyjnie. Teraz sam buduje sobie świat i nie przychodzi mi to łatwo. Tracę często siły :( Co do rodziców i ojca wybaczyłem im to co zrobili, to co oboje zrobili. Bo moja matka też dużo złego wyrządziła, choć nie piła a wynikło to bardziej z racy dysfunkcjonalności mojej rodziny niż z jej złej woli Nie mam też poczucia winy za to co zrobili, robili i wciąż robią. Jest mi ich jedynie szkoda, ale ja ich problemów nie rozwiąże, sam ze swoimi mam trudnośći. Mam problemy z akceptacją, ciągle jej poszukuje a to przynosi właśnie odwrotne efekty(bo ludzie szukający jej są najczęściej odrzucani), Przykre jest to, że czasami sam siebie nie akceptuje :(. Staram siebie zmieniać by lepiej sobie radzić w życiu, ale jest to dla mnie niezwykle ciężka praca, nadrabiam wszystko to czego nie otrzymałem od swoich rodziców Niestety często nie wierzę w siebie, ale staram się z tym walczyć by lepiej sobie radzić w życiu. Wiem że moje problemy wynikają z tego co się działo w przeszłości, dlatego często analizuję ją by wyciągnąć wnioski. Od swojego ojca dowiedziałem się w czasie rozmowy jakieś pół roku temu. kiedy go zapytałem czemu dla mnie taki byłeś kilka lat temu (poniżałeś mnie, obrażałeś, pokazywałeś że jestem nikim swoimi słowami i czynami) Odpowiedział mi że "Nie Akceptowałem Cie" Nie uraziły mnie te słowa, chociaż miałem prawi łzy w oczach, zrozumiałem po prostu istotę swoich problemów oraz jak wielka została mi wyrządzona krzywda. Nie szukam też nigdzie pomocy, nie chce jej, ze swoimi problemami staram sobie radzić sam. Dziękuję.

" (...) Mam problemy z akceptacją, ciągle jej poszukuje a to przynosi właśnie odwrotne efekty(bo ludzie szukający jej są najczęściej odrzucani), Przykre jest to, że czasami sam siebie nie akceptuje :( . (...) Nie szukam też nigdzie pomocy, nie chce jej, ze swoimi problemami staram sobie radzić sam." Zastanów się, jak Ci idzie... i czy naprawdę nie warto sięgnąć po pomoc.

:(

http://ddda.mojeforum.net/index.php?sid=070a1829337a83cd3d9517c6fac4df90 forum dla dda i ddd

Ja tez zaliczam sie do DDA i moge podpisac sie pod wszystkim co zostalo napisane. Moj ojciec pil kiedys w sumie przestal, ale stal sie bardzo bardzo akresywny, niestety matke mam rowniez choleryczke. Najgorsze jest to uczucie samotnosci, chcialoby sie gdzies pojsc ale nie ma z kim, nie ma znajomych bo nie mogli zrozumiec dlaczego czlowiek jest tak niedostepny. I dokladnie podpisze sie pod tym co powiedzial autor, sa ogromne wyrzuty sumienia, tez chcialabym wkoncu sie oderwac z tego dysfunkcyjnego domu a jednak cos z drugiej strony mnie bardzo trzyma, nie wiem co to jest i zastanawiam sie nad tym..dobrze jednak wiedziec ze nie jest sie samym