czy ten smutek nigdy nie odejdzie?

jestem sierota.niby od dawna ale nie potrafie sie z tym pogodzic.na codzien staram sie o tym nie myslec ale czasem zwyczajnie sie nie da.jak czytam slowo mama to zaczynaja leciec mi zly,to slowo nigdy mi nie przejdzie przez gardlo w stosunku do kogos,jesli bede miala kiedys tesciowa to pewnie do niej tez nie bede w stanie tego powiedziec choc bardzo bym chciala byc "czyjas".nie potrafie ogladac w telewizji szczesliwych rodzin,ludzi ktorzy sie kochaja, przytulaja...czy ten smutek kiedys sie skonczy?czy zawsze bede tak reagowac?

oj Ty sieroto a tak szczerze-Ty masz za kim plakać a ja nawet nie znam swoich rodziców

hmm to troche bardziej zlozone prawdziwych rodzicow tez nie znam,pamietam rodzicow ktorzy mnie wychowywali i do niech sie zwracalam mamo i tato i to za nimi placze, bo to ich pamietam.jakby nie bylo stracilam 2 pary rodzicow:( czuje sie przez to gorsza, wiecznie smutna,czesto znajomosci sie z tego powodu rozpadaja bo ludzie nie wiedza jak ze mna rozmawiac zeby mnie nie urazic:(to jest chore i nie rozumiem dlaczego dopiero od kilku lat tak bardzo to odczuwam,bardziej tesknie i bardziej przezywam,czesto wspominam chwile kiedy sie dowiedzialam ze mama nie zyje i ja wtedy tylko wzruszylam ramionami,nawet nie plakalam.z tego powodu tez mi zle.

To bardzo przykre co piszesz Smutna Dziewczyno :(:( Niewątpliwie masz ciężką sytuację i wiele przeszłaś w życiu, ale trzeba iść do przodu! Kiedyś to Ty będziesz czyjąś szczęśliwą mamą, kochaną żoną, a może już jesteś, nie wiem. Nie jesteś niczyja. To, że znajomości się rozpadają, jak sama napisałaś jest spowodowane tym, że ludzie nie chcą Cię urazić, im też ciężko się odnaleźć w takich okolicznościach, więc się oddalają. Ale możesz to zmienić i tylko Ty sama możesz to zrobić :) Choć masz bagaż doświadczeń, to przecież życie toczy się dalej. Trzeba przezwyciężyć trudności, nie zapomnieć, ale spojrzeć na wszystko z innej perspektywy. Wierz mi, że nie jesteś jedyną osobą w takiej sytuacji, a znajdą się też ludzie, którzy mają gorzej. To jaka będzie Twoja przyszłość zależy tylko od Ciebie. To normalne, że tęsknisz za rodzicami, że jest Ci przykro i źle i cierpisz, ale powoli trzeba stanąć na nogi. Wyznaczyć sobie cele w życiu i je osiągać. Nie możesz być zawsze smutna z tego powodu, bo przecież chyba już dość się nacierpiałaś. Ciesz się tym, że żyjesz, mam nadzieję jesteś zdrowa i możesz zrobić co tylko zechcesz ze swoim życiem. Ze wspomnień zachowaj te najpiękniejsze i wspominaj je z uśmiechem na twarzy. Jeszcze milion pięknych chwil przed Tobą! Nie warto tego marnować, bo w przeszłości układało się tak, a nie inaczej. Życzę Ci wytrwałości w przezwyciężaniu ciężkich chwil i żebyś potrafiła odnaleźć się w świecie na nowo. Nie była już smutną, a szczęśliwą dziewczyną! :)

Powodzenia ;)

Jak piszesz- pamiętasz rodziców, którzy Cię wychowywali, tak więc pomyśl- to, że nie ma ich teraz obok Ciebie fizycznie, nie oznacza, że Cię opuścili. Oni gdzieś tam są i może patrzą na Ciebie i pomyśl- czego by chcieli dla Ciebie? Na pewno by nie chcieli żebyś cierpiała. Chcieliby byś pamiętała piękne chwile spędzone razem, byś myślała ciepło o nich i dzielnie szła do przodu mimo napotykanych przeszkód. Chcieliby byś była szczęśliwą dziewczyną! :) A Twoja reakcja na wieść o śmierci- wiesz, różnie ludzie reagują, to po części taka reakcja obronna, odrzucenie tej okropnej wiadomości i nie możesz się za to obwiniać! Pamiętasz o rodzicach, mimo, że ich już nie ma. Wspominaj tylko najlepsze chwile jak pisałam, bo rozpamiętywanie przeszłości nic nie da. Trzymaj się ciepło i głowa do góry! :)

odejdzie... :)

mam 21 lat teraz. rodzicow pamietam ale tylko troche wiec wspomnien jest niewiele, glownie takich ze widzialam jak mama chorowala i jak cierpiala. tak czesto mysle ze wolalabym zeby to mnei nie bylo bo sobie nie moge z tym wszystkim poradzic.ogolnie zzyciem sobie nie radze,czuje sie przez to wszystko taka do niczego. niby nie powinnam o tym myslec na codzien ale czasem mnei tak nachodzi zwlaszcza gdy slysze lub widze slowo mama bo wiem ze ja juz tego slowa nigdy nie uzyje w stosunku do kogos nawet jesli bardzo bym chciala to mam blokade. a myslicie ze psycholog moglby mi pomoc?

Myślę, że psycholog może pomóc, ale nie taki przypadkowy, tylko to musi być ktoś sprawdzony no i najważniejsze Ty sama musisz chcieć coś zmienić w swoim życiu, jakoś stawić czoła tym przeciwnościom i pokonac ten żal :)

ja bardzo chce cos zmienic tylka sama nie potrafie przez te wyrzuty sumienia ze bylo zero reakcji ze to jednak nie ja itp.myslalam o psychologu juz od dluzszego czasu bo wiem ze sama sobie nie poradze a chlopak mi nie ulatwia.

W takim razie nie wahaj się i szukaj pomocy, to żaden wstyd :) Wierzę, że Ci się uda!

dziekuje

Jak sie zaczniesz cieszyć widząc aktualne władze polskie obdzierane ze skóry to przejdzie.