nikt na mnie tak nie patrzył...

Nie mam się komu wygadać, poza tym nie mam odwagi, życie jakoś mnie nauczyło że do większości osób mam ograniczone zaufanie i jestem ostrożna na każdym kroku... Jest ktoś kto patrzy na mnie nie jak facet - znajomy ze środowiska zawodowego ale ktoś więcej... był od dawna gdzieś obok... łączyła nas wyłącznie prace... i świetna współpraca... wiele mu zawdzięczam zawodowo i nie tylko... bo kiedy zostawiła musiałam zostawić osobę którą kochałam pomógł... pomogła sama obecność i fakt, że jak w pracy ciężko było zrobić cokolwiek miałam pomoc... dzięki niemu znów uwierzyłam w siebie, znów potrafię się śmiać i budzić każdego z dnia z radością... nigdy nie będziemy razem... poznaliśmy się za późno, on ma rodzinę... mnie los odebrał miłość życia ale jednocześnie dał szansę na bycie matką samotną ale matką... a to spojrzenie tej osoby pozwoliło pogodzić się z nieszczęśliwie zakończonym związkiem... wiem, że nigdy nikt na mnie nie patrzył w ten sposób... i ja też na nikogo tak nie patrzałam... dziś żyję dla dziecka... muszę być silna... i wierzę, że jeszcze kiedyś będę szczęśliwa... K. Dzięki za to spojrzenie dzięki któremu znów obudziłam się do życia z nadzieją, że warto żyć :):):)

:)

"i wierzę, że jeszcze kiedyś będę szczęśliwa... " Skoro w to wierzysz...to będziesz. Wiara czyni cuda i przenosi góry,więc i z tym sobie poradzi :)

maz umarl?

Nie umarł i nie mąż ale partner, ale umarła Jego miłość do mnie... to była najtrudniejsza decyzja... powiedzieć Ukochanej wtedy najbliższej osobie "odejdź"