czy ja jestem ślepa

czy zdarzyło sie komuś w życiu tak, że wasi bliscy, znajomi, rodzina - no dosłowanie wszyscy- mówili wam, że wasz partner to zły człowiek, że nic dobrego z jego strony was nie spotka, że życie wam zmarnuje? jesli tak, to wypowiedźcie się prosze i napiszcie jak postąpiliście w takiej sytuacji= ulegliście im czy posłuchaliście glosu serca- oraz czy żałujecie swojej decyzji?

nie mowili...ale bliscy widza wiecej niz czlowiek w ktorym buzuja hormony.... moze warto przeanalizowac to co mowia....

ja tak miałam i jak się okazało niestety mieli rację, byłam tak zakochana i pewna swego ze nie widzialam jego wad. Nie wiem co Ci poradzić bo milość jest czasem ciezka, czasem trzeba walczyc a czsem odpuscic...

a kiedy się w końcu rozstałam, to teraz go porównują z obecnym i idealizują a obecny jest teraz najgorszy :O

Ja tak mówiłam mojej Siostrze. Zapierała się, brnęła w ten durny związek, pogrążała się co raz bardziej i skończyło się, tak jak przewidywałam, czyli źle. Do tej pory jeszcze liże rany, ale jak to mówią miłość jest ślepa, więc czasem warto iść za głosem serca.

Tak ja tak miałam, ale bliscy widząc moje zakochanie w tamtym odpuscili w końcu bo bali sie o strate kontaktu ze mna....Mało tego ja miałam być żona tamtego... Odszedł sam, wtedy mimo tego że ja nie słuchałam nikogo to każdy wspierał mnie i żałuję że sama nie podjęłam decyzji o rozstaniu dużo wcześniej i że zgodziłam się wogóle na to, żeby ślub planować z kims tak nieodpowiedzialnym... Na szcześćie teraz jest ktoś inny, jestem szczęśliwa, tamto to zamkniety rozdział. I teraz nawet bliscy sa bardzo zadowoleni, bo trafił sie naprawde zupełnie inny, myślący człowiek.

kocham go, ale moi rodzice go wprost nienawidzą, kiedy wracam do domu ze spotkania z nim, mam w domu albo awanturę, ale traktują mnie jak bym była powietrzem (mamy po 22 lata). a zapytam jeszcze, czy to bardzo nienormalne, ze chłopka spotyka się ze swoją dziewczyną codziennie, czy to już odchył jest (tak twierdza moi rodzice), mieszkamy od siebie 3 km

niestety jestes slepa :-),dobrych rad się nigdy nie słucha,trzeba się uczyć na własnych błedach,chociaż bywa to bolesne pamietam,jak mojej mamy koleżanka opowiadała o chłopaku swojej córki (straszny facet),jak nie chciała,zeby za niego wychodziła (były jakieś zamykania w domu,ucieczki),po paru latach małzenstwa,ta córka do rodziców powiedziała: "dlaczego pozwoliliście mi za niego wyjść?" a moja siostra,to juz szkoda gadać,przypadek niereformowalny,a to samodzielna,wykształcona kobieta,trudno uwierzyc,jak mozna byc tak krotkowzrocznym...

załamuje mnie to, co piszecie :( ja nie wdzię, żeby on był chamem albo gburem pozbawionym szacunku, sama nie wiem, co myśleć

Ja tak miałam, niestety (oczywiście) inni mieli rację, ja byłam zaślepiona. BARDZO DROGO mnie to kosztowało. Rodzina i przyjaciele jednak patrzą chłodnym okiem i chcieli dla mnie dobrze... Teraz już słucham ich uważnie.

a czy czodzienne spotkania ze swoim chłopakiem to juz przesada? czy to tak bardzo nienormalne?