porzebuje rady

mam 21 lat mam chlopaka bezktorego sobie zycia nie wyobrazam ale on ma 16 lat i mimo tego ze nie jest jak wszyscy w jego wieku to jest kobieciazem a ja tego nie moglam zniec i dlatego wyjechalam za granice mam bardzo dobrze platna prace ktora lubie ale on ma nie czeka... ja tez za nim tesknie... nie wiem co zrbic czy wrocic i byc z nim i tolerowac jego wady czy zostac tu kontynuowac kariere i ziszczyc milosc dla nmie bardzo wazna... ale nie wiem jak dla niego w koncuto jeszcze 16 - latek. prosze ocencie ta sytuacje i pomozcie mi podjac decyzje

hej niech mi ktos pomoze

Kill yourself.

16 lat? przecież to jeszcze dziecko:/ Które dopiero będzie się uczyło bycia w związku, dopiero będzie kształtowała swoje poglądy i upodobania, dopiero uczy się co to jest odpowiedzialność. Jeszcze kilka lat, Ty będziesz chciała zakładać rodzinę - on będzie miał jeszcze siano w głowie:/ Ty będziesz chciała mieć dziecko, on stwierdzi, że to najlepszy czas na szaleństwo póki jest młody. Zobacz jak teraz sytuacja wygląda - on chce korzystać z życia - Ty zabierasz się za karierę i rozwijanie. Za duża przepaść jest między Wami, później też będzie.

tak byloby najlatwiej

wiem mysle o tym codziennie... wiem ze to nie ma szans przetrwania tylko ze ja go kocham...

No ok kochasz... ale co z tego? Co Tobie daje ta miłość? Ból, rozczarowanie, wątpliwości. Coś poza tym? Miłość ma dawać siłę. A Ty siedzisz i płaczesz. I będziesz siadać i płakać za każdym razem kiedy on będzie wybierał zabawę zamiast Ciebie. Tego chcesz ok, rzuć wszystko i wracaj do niego. Nie? To zerwij kontakt i układaj sobie życie bez niego. Na mój gust wracając do niego zafundujesz sobie kolejny, rok, kilka lat rozczarowań i walki z wiatrakami. Warto? Myślę, że nie.

no masz racje tylko ze ja nie umiem byc na tyle silna zeby zerwac kontakt... probowalam juz bo wiem ze to wszystko sensu nie ma ale wystrczy ze zadzwoni czy napisze a ja miekne

Rozumiem Ciebie doskonale, przechodziłam przez to samo. Kasowałam wszystkie kontakty do niego, a on tak się prędzej czy później odzywał sam. W końcu dla własnego dobra i z sercem w kawałkach zabroniłam mu się ze mną kontaktować, kategorycznie. Bo ilekroć zaczęliśmy gadać to w dosłownie chwilę rozbudzały się we mnie uczucia, ale w kółko stawało na tym samym - nasz związek nie ma przyszłości. Zrozumiał, nie wiem ile już ze sobą nie rozmawiamy. Długo mi zajęło dopuszczenie do siebie kogokolwiek, ale jestem znów w związku - nie do końca szczęśliwym, bo nie umiem ufać. Ale się uczę. I mam nadzieję, że kiedyś będę szczęśliwa.

ja tez kasowalam kontakty do niego ale i tak za kazdym raze wpisuje je od nowa:( wiem ze musze cos z tym zrobic bo sie mecze ale tak bardzo bym chciala byc z nim... pewnie zyje tylko swoimi marzeniami i swoim wyobrazeniem o nim ale jakos nie umiem przestac... niestety:(

:o

Też nie umiałam. Po prostu dochodzi się w którymś momencie do takiego punktu w którym wiesz, że musisz coś zrobić, bo inaczej zwariujesz. Albo w jedną stronę albo w drugą, nie da się tkwić po środku w nieskończoność. Nie chcę myśleć co by ze mną było jakbym nie miała dość siły, żeby to przerwać. I dzisiaj nie żałuję żadnego z tamtych wyborów. Musisz sama do tego dojść. Życzę Ci tylko, żeby Twoja droga nie była tak bolesna jak moja. Pozdrawiam i życzę dobrej nocy