Nie potrafię sobie poradzić z zazdrością.

Nie przelewam jej na niego, ale za to niszczę samą siebie. Od października poszedł na kolejne studia uzupełniające, kierunek niestety taki, że w grupie prawie same kobiety, a pewnie po tym semestrze zostaną same baby, bo faceci wybierają wszystkie inne kierunki byle nie to... Kiedyś nie byłam taka zazdrosna, ale parę przykrych sytuacji plus lata słuchania o zdradach innych (na kafeterii co drugi temat do zdradziłem, zdradziłam, chcę zdradzić) podburzyły moją wiarę w związek. Boję się stracić ten związek tak bardzo, bo naprawdę kocham. Ale z drugiej strony jak można kochać i nie ufać? Tylko, że tak mało spotykam ostatnio osób godnych zaufania, że w ogóle wątpię w to, czy komukolwiek warto jeszcze dzisiaj zawierzyć... I tak w każdy weekend przeżywam samotną gehennę walcząc z natrętnymi myślami. Próbowałam zająć się czymś innym, nawet pracę przenoszę na weekend, niestety na nic się to zdaje. Najchętniej bym się wyłączyła... Pewnie się zaczną za chwilę epitety o tym jaka jestem głupia itp. Nie przeczę. Ale musiałam to z siebie wyrzucić.