wierzycie w przeznaczenie?

jakiś czas temu poznałam chłopaka, który baaaardzo zabiegał o moje względy. chciał ze mna być, planował nawet przyszłóść. ja wtedy spotykałąm się z kimś innym, to były nasze początki. wiec oczywiście znajomość z tamtym się zakończyła. wiem, że bardzo to przeżył, cierpiał. nie wyszło mi z tym drugim i teraz nagle żałuję tamtego. nie mam odwagi napisać do niego. wiem, że to bez sensu. ale wierzycie, że tak miało być? że wtedy znałam pierwszego by olać drugiego? że nie by l mi pisany?? mieliście coś takiego?

byłam z facetem, którego zostawiłam dla innego, potem żałowałam po kilku latach znów zaczęliśmy sie spotykać on zostawił mnie dla innej,

a ja tam wierze, wierze, ze nic nie dzieje sie z przypadku i sa ludzie dla siebie przeznaczeni:) pozdrawiam:)

Ja wierzę

Ja też wierzę

Bzdury - jakie przeznaczenie. Życie i nasze zachowanie opiera się na wyborach i działaniach. Jeśli podstawą byłoby przeznaczenie, moglibyśmy nic nie robić i czekać na to co nam pisane.

Takie rozumienie przeznaczenia - jako samoistnej siły sprawczej - to moim zdaniem najczęściej wymówka przed wysiłkiem w celu osiągnięcia czegoś więcej przez pocieszanie się, że na pewne rzeczy niby nie mamy wpływu (los/Bóg tak chciał), podczas gdy mamy wpływ na nasze życie w o wiele większym stopniu, niż się nam wydaje. Boimy się tylko zaryzykować i zadziałać. Z kolei zaryzykować i nie zadziałać się tak nie boimy, bo wtedy nie przeszkadzamy 'przeznaczeniu', na które w razie czego można wszystko zwalić.

Nie istnieje przeznaczenie. To wymówka dla tchórzy którzy boją się brać odpowiedzialności za swe życie i trzęsą portkami przed przyszłością ;)

a co ci szkodzi napisac i zapytac co u niego? najwyzej nie odpisze

dziekuje za odpowiedzi moze rzeczywiscie sie boje i zwalam na przeznaczenie :)