tak mi smutno... tak się boję...

powiedzmy że jestem poważnie chora, mam męża i małe dziecko. mam depresję, podejrzenie zaniku mięśni, i to czekanie na diagnozę, 2 tygodnie a wieczność, strach, złość do całego świata, uczucie bezradności, osamotnienia.... potrzebuje żeby mnie ktoś pocieszył i powiedział że będzie dobrze..

mam to samo, najgorsze jest to że jesteśmy skazane na samotność , potrzebujemy dużo zrozumienia, a nikt go nie ma dla nas

ja czasem ,jak się bardzo żle czuję to przeklinam wszystkich ,bo nikt nie ma współczucia, i potem głowa mnie boli przez tydzień

:(

Będzie dobrze, zobaczysz, musi być