Czy może być coś takiego jak utajona nerwica która ujawnia się na urlopie ?

W ciągu roku pracuję. Praca mnie wykańcza, pochłania całą moją energię życiową do tego stopnia że po pracy nic mi się już nie chce robić ani nigdzie wychodzić. Pracę średnio lubię, ponieważ warunki tej pracy są dla mnie niekomortowe. Cały rok marzę o tym aby się wyrwać z tego kołowrotka. Cały rok liczę miesiące, tygodnie, dni do urlopu i kiedy w końcu sie go doczekam to przez pierwsze dni czuję się świetnie, bo mogę robić wszystko na co mam ochotę i nie robić nic na co nie mam ochoty, a potem.. zaczyna się ze mną dziać coś dziwnego, ale zaczyna się dość niewinnie, np. od tego że jak przesiedzę cały dzień na necie (co zawsze sprawiało mi przyjemność) to ten net zaczyna mnie jakoś drażnić, pojawiają się w środku wyrzuty sumienia że nic pożytecznego dla domu nie zrobiłam. Wobec tego na następny dzień zajmuję się sprzątaniem, ogarniam cały dom i wyrzuty sumienia mijają, znowu czuję się z sobą fajnie. Potem kolejnego dnia jednak zarówno siedzenie na necie mnie drażni jak i sprzątanie. Przychodzą mi do głowy różne dziwne myśli, problemy którymi w ciągu roku nie mam czasu analizować, np. to że rodzice przepisali na brata dom a mnie nic nie przepisali. Ten problem zaczyna mnie zżerać od środka, zaczynam czuć nienawiść do rodziców, wywołuję kłotnie z mamą. Innego dnia mam pretensje do męża że się mną nie interesuje i żyje we własnym świecie. I wywołuję kłotnie. Potem już sama nie wiem czym mam zaprzątać głowę. Mam taką wewnętrzną burzę myśli a jednocześnie jak by przyszło mi je opisać to czuję pustkę. Jedyne co to że czuję się z sobą bardzo źle i tak się czuję zarówno przed zaśnięciem jak i z samego rana tuż po przebudzeniu. Pojawiają się problemy ze snem. Budzę się o 3 w nocy i nie śpię do 5-tej. Potem znów zasypiam i budze się w południe. Mam kołatania serca, brakuje mi tchu, jakiś niepokój czuję, serce mnie pobolewa, więc nawet nie piję juz kawy tak jak wcześniej było to moim codziennym rytuałem. W ogóle wszystko to co wcześniej po pracy uwielbiałam robić to nie sprawia mi żadnej przyjemności. Dosłownie wariuję a najgorszy jest cały czas taki psychiczny ból. Nie umiem go opisać, ale myślę np. o samobójstwie, że juz nie mogę znieść swojego życia, że nie wiem co sie dzieje. Myślę analizuję ze jak pracowałam to przecież tego nie miałam. Że co się ze mną dzieje, że skąd to się bierze, że przecież tak marzyłam o urlopie. Wyobraźcie sobie że dziś musiałam pojechać na chwilę do pracy żeby mi podbili książeczkę ubezpieczeniową. Wystarczyła ta krótka wizyta w pracy żebym wróciła jako inny człowiek. Jak tylko wróciłam do domu to od razu zauważyłam ze ręce mi już tak nie latają, że ból serca mi przeszedł, że czuję się w środku taka wyciszone, złe emocje gdzieś uleciały i wreszcie czuję się tak normalnie jak zawsze się czułam. Skojarzyłam to z tą krótką wizytą w pracy i nie wiem o co chodzi. Czyżby przyczyna mój stanu tkwiła w tym że nie chodzę codziennie do pracy ? Nie rozumiem tego. Przeciez ja nawet nie lubię tej roboty, więc o co chodzi ?

moja droga myślę że dobrze bedzie dla ciebie abyś zgłosiła sie do dobrego psychologa, po tym co przeczytałam to możesz mieć depresje.. albo hormony tarczycy ci wariują..

złe się czujesz sama ze sobą, pozostawiona sam na sam ze swoimi myślami fiksujesz, wpadasz w jakieś zachowania kompulsywne, wyrzuty sumienia itp takie stany nie dopadają cię w pracy bo jesteś zajęta, jesteś wśród ludzi i trzymać fason...natomiast gdy jesteś sama wszystkie lęki spychane do podświadomości wyłażą.... przydałaby się rozmowa z psychologiem i ewentualna terapia no i znalezienie jakiegoś hobby które w wolnych chwilach będzie zajmować Twoje myśli