fobicy(fobia spoleczna) gdzie pracujecie jak sobie dajecie rade

? czy jest tu jakas fobiczka ktora pracuje w szkole?

strasznie było to nie praca dla takich ludzi myślałam, że z czasem będzie lepiej a było gorzej ostatnie mi-ce dosłownie przeczołgałam się jakoś i podziękowałam za pracę

a z czym mialas najgorzej? napisz cos wiecej

Ja byłam raz na stazu 4 msc, potem praca fizyczna na magazynie (podczas studiow) pol roku, obecnie bez pracy :(

ja mam fobie i pracuje w szkole

jestes nauczycielka? jak sobie dajesz rade? mi nie chodzi o kontakty z dziecmi bo z tym sobie radze ale o kontakty z nauczycielami rady pedagogiczne itp

kilka lat pracowałem jako drwal w bieszczadzkiej głuszy (cisza, spokój, husquarna i tylko czasem jakiś wilk się trafił albo orzeł przeleciał ) trzy lata jako stróż nocny w ważnym obiekcie rządowym (cisza spokój, monotoring i tylko czasem jakiś szczur przelciał ) a teraz nie pracuje ale rozglądam się za jakaś nową robotą, najchętniej jako latarnik bym sie zatrudnił...

Praca w klasie jeszcze jest w miare ok ...ale rady,szkolenia, warsztaty z psychologiem sa dla mnie koszmarem. Drza mi rece, serce mi bije jak oszalale..kiedy prowadzona jest dysusja i wiem ze ja bede poproszona o zajecie glosu...przezywam gehenne. Ukladam zdania w glowie, nie potrafie nawiazac kontaktu wzrokowego z innymi, pesze sie.drza mi rece. Mysle o pojsciu do psychoterapeuty..

Zawsze drza mi rece ..czy podpisuje umowe w banku, czy ktos nieznajomy podpala mi paierosa, czy jem w nieznanym lokalu.

no wlasnie u mnie te rece to wlasciwie glowny problem. jak reaguje reszta nauczycieli? chodzisz na te wszystkie imprezy nauczycielskie?

Rece to jest nic, ja zawsze pale cegle :(

no to może jakaś praca biurowa?? A może spróbujcie się przełamać i zapiszcie na kurs tańca np. kurs językowy?? A macie facetów?? Mężów??

Ja chyba fobii nie mam, ale na pewno nie jestem nieśmiała. Byłam przez rok na stażu w Gimnazjum co wspominam bardzo mile, a potem pracowałam w świetlicy. Od 2 miesięcy nie mam pracy i szczerze mówiąc boję się jej szukać w swoim zawodzie, nie wierzę w siebie. Jak już pracuję to mimo strasznego lęku na początku to radzę sobie potem nieźle, ale najtrudniej jest mi zebrać się i coś rozpocząć. Ja mam narzeczonego, w lecie bierzemy ślub, zmieniam miejsce zamieszkania i tam będę szukała pracy. Teraz organizuję wszystko związane z weselem i chciałabym znaleźć jakąkolwiek pracę do czasu ślubu, ale strach przed porażką mnie paraliżuje. Nie wierzę w to, że ktoś chciałby mnie zatrudnić ;(

ja chyba tez czasami pale cegle ale nie zawsze i tym sie akurat nie martwie bo obserwuje ze sa osoby smiale i tez pala cegle. praca biurowa to moze byc gorzej. zalezy co bede tam musiala robic. nie daj boze szefowi parzyc kawki i jego gosciom i je podawac. masakra. przerabialam na stazu. mysle zeby jakies afirmacje stosowac pozytywne myslenie moze chociaz troche pomoze. mi tez trudno sie za cokolwiek zabrac. meza ani faceta nie ama a slubu to sobie wogole nie wyobrazam

na tlumacza (pisemnego), a kim bede, zobaczymy, pracowalam w sklepie (myslalam, ze moze sie przyzwyczaje do ludzi, niestety mylilam sie), pozniej byl staz w urzedzie (masakra, fatalne wspomnienia). gdzies po drodze zrozumialam, ze kontakt z ludzmi to nie dla mnie, najchetniej bym zostala naukowcem albo badaczem i w zaciszu wlasnego gabinetu rozwiazywala jakies abstrakcyjne problemy;-D niedawno sie dowiedzialam, ze mam wlasnie fobie spoleczna.

a konkretnie jakie masz objawy? bo to ze nie lubisz przebywac z ludzmi nie swiadczy jeszcze o fobii. fobia polega na tym ze sie chce bywac z ludzmi ale sie ich boi. a jeesli sie nie chce z nimi przebywac to raczej taki typ osobowosci typ samotnika itp

to nie jest tak, ze nie lubie ludzi. po prostu stwierdzilam, ze kontakt z nimi wywoluje ta mieszanke leku, frustracji, nie wiem, zlosci na siebie, ze zachowuje sie jak debil, nic nie mowie? wiec sila rzeczy lepiej czuje sie bez nich. ale chcialabym byc inna, nie oblewac sie potem dlatego, ze wchodze do biblioteki a tam juz jest kilka osob, nie czuc sie niezrecznie kiedy znow wolalam udawac, ze kogos nie widze, niz powiedziec dzien dobry osobie, kto akurat jest odwrocona bokiem i moze mnie nie widzi.. nie wstydzic sie isc na poczte... ECH :D

aha to wiele wyjasnia i mozna to podpiac pod fobie lub osobowosc unikajaca. moim objawem ktory najbardziej mi przeszkadza jest drzenie rak nog itp

tego nie mam, z fizycznych objawow, czuje jak zaczynam sie pocic zwlaszcza na plecach i na twarzy i mam wrazenie ze wszyscy to widza i denerwuje sie jeszcze bardziej :D i boje sie nawiazac kontakt wzrokowy albo znowu gapie sie w rozmowce jak sroka w gnat w srodku czujac sie mega glupio :D w ogole bardzo rzadko czuje sie zupelnie swobodnie, chyba tylko w domu i z niektorymi przyjaciolmi. no i moje zycie jest przez to troche puste, bo boje sie nowych wyzwan, nowych miejsc... chcialabym sprobowac wielu rzeczy, a to mnie blokuje.

uwierz ze tego pocenia to raczej nikt nie widzi a i zawsze mozesz powiedziec ze ci duszno goraco masz problemy z tarczyca itp. a te rece trzesae to trudno ukryc i wytlumaczyc niestety. od dzis zaczynam afirmacje zobaczymy co z tego wyniknie

hehe mysle, ze widzi, jak nagle ryj sie zaczyna swiecic jak zarowka;-D w kazdym razie ja to dostrzegam. rece tez mi sie trzesa gdy mam cos np. podpisac i ktos sie na mnie patrzy, ale staram sie to robic jak najszybciej, pismo i tak mam nieczytelne;-) w ogole kiedy czuje na sobie czyjs wzrok to mam wrazenie ze zaraz cos rozleje, potkne sie itp. moze afirmacje pomoga? tylko trzeba byc konsekwentnym, co nie? jakos nigdy nie moglam sie zmusic do "regularnego stosowania". ale masz racje, tez czuje, ze musimy z tym walczyc, ze nie mozemy sie zwyczajnie zaszyc i poddac, bo w sumie to chodzi o cale nasze przyszle zycie (no i terazniejsze). chcialabym sie kiedys nim cieszyc, tak po prostu, a nie tylko bac.

ja mam juz swoje lata i czuje ze i tak za pozno sie za to zabralam. moje rece sie telepia a nie trzesa.

Witajcie. Ja również mam fobię. Zawsze byłam nieśmiała, ale od kilku dobrych lat mam mega fobie. Wszystko nasiliło się się jakieś cztery lata temu kiedy poszłam na studia. I tak chociaż dobrze, że to studia zaoczne i musiałam przebywać na uczelni tylko dwa dni w tygodniu :O Fatalnie czułam się, gdy trzeba było iść ze znajomymi z grupy do bufetu. Kiedy coś piłam lub jadłam trzęsły mi się ręce. Nie wiem czy oni tego nie widzieli czy po prostu nie komentowali. Nie pracuję. Mam 24 lata i do tej pory byłam tylko przez rok na stażu. W maju będzie rok kiedy staż się skończył i niczego nie szukam. Na stażu atmosfera była bardzo dobra. Nawet myślałam, że będzie to sprzyjać mojemu wyleczeniu się z fobii, ale niestety :( Były takie sytuacje na stażu, że musiałam robić to co zwyczajni pracownicy, czyli obsługiwać klientów. Zawsze na początku paliłam cegłę, ręce mi się trzęsły, a po chwili to mijało. I właśnie dlatego, że to wszystko mijało myślałam, że zaczynam dawać sobie radę. Ale wszystko wróciło, gdy staż się skończył. Przestałam przebywać z ludźmi, a teraz trudno mi znwou wyjść z domu. Rodzice coraz bardziej naciskają na mnie. Nie dziwie im się, ale bardzo boję się ludzi. Nigdy z nikim nie rozmawiałam o moich problemach. Nie tylko o fobii, ale w ogóle o żadnych. Przyjaciół nie mam. Chyba zawaliłam studia. Jadę jeszcze w sobotę dowiedzieć się czy wszystko przepadło. Boję się tego, że będę musiała iść do dziekanatu i pytać się jaka jest moja sytuacja :O Najgorsze są trzęsące się ręce. Nie mogę nic pić w plastikowych kubkach, nie lubię podpisywać się. Wystarczy, że ktoś się na mnie spojrzy. Nie musi nikt nic mówić. Przyznam się szczerze, że nie jestem urodziwa i nigdy nie miałam powodzenia u chłopaków. Nie mam chłopaka i też nigdy nie miałam. Z jednej strony jest to przykre, ale z drugiej przynajmniej nie mam tego stresu, że ktoś do mnie podejdzie i będzie chciał rozmawiać. Zazdroszczę ludziom tej pewności siebie.

no u mnie to tez wszystko rozgrywa sie o te trzesawki. gdyby nie one to moje zycie wygladaloby zupelnie inaczej

a czy komus udalo sie wyjsc z fobii? albo ja troche zlagodzic?

U mnie tak jak pisałam troszeczkę przeszło jak poszłam na staż. Zaczęłam przebywać z ludźmi i siłą rzeczy musiałam z nimi rozmawiać, nie mogłam uciekać. Był to jednak zbyt krótki czas, żeby pozbyć się fobii. Teraz muszę zacząć od nowa. Jest cholernie trudno :O

tylko ja nie mam problemu z rozmowa. na poczatku stres ale jak juz sie oswoje w jakiejs grupie to jest ok nawet bywa ze jestem przez kogos uznana za gadule. ale zdarza sie ze sa grupy w ktorych jakos sie nieaklimatyzuje i malo odzywam ale to wynika z tego ze duzo nas dzieli nie mamy wspolnych tematow itp. u mnie to te drzenia w pewnych momentach np jedzenie podanie komus kawy dzwonienie w obecnosci innych wystepy publiczne itp. taka ciagla mysl ze inni mnie obserwuja i oceniaja