beznadziejne zakochanie

Jestem beznadziejnie zakochana. On mnie zostawił z dnia na dzień, gdy nic nie wskazywało na rozstanie. Nagle zostałam bez niego, bez planów na przyszłość... Niby się pozbierałam, mam studia, plany, przyjaciół, ale ciągle tęsknie, dziennie o nim myślę, nie umiem przestać, wspominam wspólne chwile, mnóstwo rzeczy i miejsc o nim przypomina. Bywają jeszcze dni że płaczę, na wieczór mam zestaw wino+czekolada. Przestało mi zależeć na kilku rzeczach. I ciągle czekam na to, że on wróci, bo przecież byłam dla niego taka dobra... Czy ktoś ma jakieś rady jak zapomnieć po 3 miesiącach, jak żyć bez niego?

czas wszystko zmieni

A długo byliście razem? Powiedział, czemu odchodzi?

odrodzony - czas, czas... ile tego czasu? on tylko przyzwyczaja do bólu, samotności ona - ponad rok, chciał żebym z nim zamieszkała, rozmawialiśmy często o przyszłości, w poniedziałek zrobił mi kanapki do szkoły a w sobotę powiedział że to koniec, bo on nie jest pewny czy to jest to...

czas przyzwyczai Cie do bólu. Ale pamiętaj nic na siłe .

najtrudniejsze sa zawsze pierwsze dni, kiedy miłość odchodzi traci sie nadzieje. pozniej do wszystkiego juz sie przyzwyczaja stając sie bardziej obojętnym i mniej wrażliwym.

Znajdź sobie nowe hobby, wyjdź do ludzi, baw się, szalej :) I nie porzucaj siebie :) I uwierz... leczy rany - czasem długo, ale udaje mu się wyleczyć :)

Nie zamknęłam się w domu, wręcz przeciwnie - chodzę na basen, jeżdżę w ukochane góry, spotykam się ze znajomymi, zajmuję się pracą magisterską, chodzę na imprezy i dobrze się na nich nawet bawię... tylko brakuje mi go tak bardzo... Nie jestem jakąś ciepłą osobą, nie otwieram się wszystkim, nie jestem też ufna i raczej samodzielna, ale przy nim znalazłam w sobie to ciepło, otwarcie, tą ufność, czułam się bezpiecznie. Ciężko mi teraz z myślą, że miałabym znowu komuś się tak oddać i żeby znowu czuć się jak zabawka. Bo tak się czasem czuję - że byłam zabawką, a dla mnie to była moja pierwsza miłość, poważne zaangażowanie.

up up