Miłość a zaburzenia odżywiania

Czy osoba cierpiąca na zaburzenia odżywiania (anoreksję, bulimię) jest w stanie stworzyć i utrzymać związek z inną osobą (rzecz jasna, zdrową...) ? Jakie są najczęstrze problemy pojawiające się w takich relacjach między dwojgiem ludzi, jak sie z nimi radziliście/radzicie? Jakie są granice wytrzymałości, ile można poswięcić dla drugiej osoby? Proszę o wypowiedź wszystkich, których owa sytacja dotyczy, pośrednio, bezpośrednio - bez znaczenia.

tak, ale... ta druga osoba musi być naprawdę zdrowa,a ta chora musi nie tylko zdawać sobie sprawę z choroby ale tez być w stałym kontakcie z psychoterapeuta, psychologiem itd lub z grupa wsparcia itd. Poza tym ważne są też powody tych zaburzeń. Jeśli zniknie, to co mi robi, ze jest zaburzeni, to jest szansa na w miarę normalne życie,a i tak wszystkich nieszczęść nie da się przewidzieć, wiec może nie warto zamartwiać się na zapas tylko pomału przyglądać, co będzie dalej?

ex mojego exa;) byla bulimiczka, przez pierwsze pol roku nawet o tym nie wiedzial, potem probowal jej pomoc i albo mu sie to udalo albo udawala i sie ukrywala, nie mieszkali ze soba wiec nie mogl jej kontrolowac

Tak na prawde nie znam pary, który przetrwała taką próbę... owszem, chora osoba poznaje nowych ludzi, wchodzi w związki, ale co dalej??.... bo odpowiedź "tak" na pytanie "czy chcesz być ze mną?" to wiadomo, ze niewszystko, to dopiero początek... a potem kompletna klapa, sypie sie cały układ. Czy to oznacza, ze osoby ckore na ED będą skazane na samotność?

"Czy osoba cierpiąca na zaburzenia odżywiania jest w stanie stworzyć i utrzymać związek z inną osobą ?" Tak, jest w stanie. Ale mogą pojawić się problemy, gdy osoba chora będzie zwalać winę za kłopoty w związku i brak dobrej komunikacji między partnerami na chorobę (a to częste). Osoba chora musi chcieć się wyleczyć! Partner może być ogromnym wsparciem w walce z chorobą, ale nie musi, zdarza się że nie zdając sobie sprawy z choroby, bądź ją bagatelizując może zaszkodzić (tutaj dobrze jest być szczerym co do choroby, akceptacja jest niezmiernie ważna, partner też powinien jeśli mu zależy poczytać czym jest owe zaburzenie). Dla osoby chorej wskazówka ode mnie taka jest żeby nie uciekała od tej choroby i podjęła z nią walkę... dla siebie :) Granice wytrzymałości? Musisz je znać by wiedzieć kiedy przestać się starać? Są, to pewne, jak w każdym związku. Nie warto ich "badać".