Czy mąż się nade mną znęca psychicznie?

po prostu takie zachowanie jak permamentne ublizanie drugiej osobie jest karalne.

Kasiula, no wiec jak ponizanie jest karalne to jaka ma zastosowac kare wobec siebie Dziunia? Przeciez mowienie i zastraszanie ze sie odejdzie to tez ponizanie i znecania? Czy moze w ta strone problem nie dziala?

Tak, to prawda. Z mojej strony to tez była forma znęcania się na mężu. Fakt. Zastraszanie nie jest dobrą metodą. Biję się w pierś, ze nie umiałam inaczej pewnych spraw załatwić.

Wolałam milczeć, przymykac oczy czasem na zbyt swawolne zachowania męża, a w gniewie mu rzucic przykre słowa. Nie znaczy to, że on był potulny jak baranek. W kłotnie różnie to bywa.

Przykro mi, naprawdę przykro, że to tak się porobiło.

ja bym przestala straszyc moja przyjaciolka tak robi.. doprowadzila do tego ze maz nie ma zadnego do niej szacunku bo wie ze i tak nic nie zrobic latwo radzic komus kto nie jest w takiej sytuacji, ale ja bym chyba odeszla od takiego faceta

Coralick czuję się winna. Ale są sprawy, na które i teraz nie pozwolę. Co to niby jest..? Wrzaski na dzieci. Permanentne. Furią dzieci się nie wychowa. Choc sama nie jestem święta, ale dzieci boją się taty... Wyzywanie. Z byle przyczyny. Szarpanie. NIE. RODZINA TAK NIE MOZE FUNKCJONOWAĆ. nie strachem buduje się szacunek. Często to mówiłam mężowi.

Wina nigdy nie lezy po jednej stronie. Prawda jest taka, ze kiedy sie czlowiek czuje osaczony to robi czasami rozne glupoty. Ale to wcale nie usprawiedliwia naszego postepowania. Tutaj nie znajdziesz odpowiedzi na to co powinnas zrobic, jak sie zachowac lub co powiedziec. Nie piszesz wszystkiego, nie znamy Twojego meza ani relacji was laczacych (lub nie laczacych) wiec nie rozwiazemy za Ciebie problemu i ie zniknie jak za dotknieciem czarodziejskiej rozdzki. Ja bym sie nie rozpisywala na kafe, tylko wyciagnela meza na sile w jakies ustronne miejsce i zapytala co z nami. Co moge zrobic dla Ciebie, zeby sprobowac ratowac zwiazek? Czy jeszcze tego chcesz? Czy mozesz sprobowac mi przebaczyc za to wszystko co zrobilam zlego? Jesli nadal bedziesz dolewac oliwy do ognia teksatami w stylu, czy tobie by bylo milo jak bym tak sie zachowala to juz mozesz spakowac walizki. Bez znaczenia swoje czy jego!

I ... wszechogarniająca krytyka. Ja jeszcze pal licho. Ale nie pozwolę krzywdzić dzieci. One dopiero sie uczą życia. Nie może jeden z drugim słyszeć wyzwiska na swoj temat, bo.... no właśnie czemu...??? Bo tatus jest drinknięty i się zdenerwował...?? Temu????

Ech... wiem, kafe problemu nie usune, nie nauczy mnie rozwiązywać problemów. To może tylko reakcja by wyrzucić to z siebie. A jeśli chodzi o rozmowy... uwierz mi - nie ma takiej opcji - MAŻ NIE CHCE ZE MNĄ ROZMAWIAĆ. Chce być ze mną, ale tylko na takich warunkach jak chce. Mąz wiele tygodni potrafi nie powiedzieć do mnie ANI JEDNEGO słowa. Ja sie produkuję. Ale..nie umiem.. Nie umiem .. dotrzeć do niego.

No wiec skoro nie masz nawet ochoty sprobowacz nim porozmawiac to daj sobie spokoj. Wez, spakoj sie i dowidzenia. I nie pisz, ze probowalals gadac. Bo pewno i tak, tylko ze zalezy jak to robilas!

W głębi duszy wierze, że to dobry facet. Czasem jest dla dzieci miły, bawi się z nimi. Czesto krytykuje, bo chce je uodpornić. Ja je czasem rozpieszczam. Jesteśmy w martwym punkcje. Mąż nie chce rozmów. Mówi, że niczego nie wnoszą. Nie chce mnie zostawić. Taki układ mam wrażenie mu pasuje.

Nie chce, żeby odeszła. Taki martwy punkt. A ja całymi dniami jestem sama. Z dziećmi. Ech.... i po co te żale... Tak już jest, że w życiu bywa raz lepiej, raz gorzej...

Sama z problemami... ech

Dziunia ,rozumiem cię, mam to samo,od pół roku nie rozmawiamy ze soba, jeśli już to awantura ,wyzwiska. Czuje się coraz bardziej taką jak on mówi, czuje że mnie niszczy, a ja już nie mam siły na walke. Próbowałam po dobroci,złości.Oddaliliśmy się już całkowicie. O rozmowie nie ma szans, po prostu wychodzi , albo robi głośniej tv, jak mu wyłącze to robi się awantura, wyzywa mnie. Wychodzi gdzie chce i kiedy chce, ja nie mam jak. Wczoraj miałam iśc do koleżanki na imieniny, wiedział o tym ,wyszedł wcześniej, ja musiałam zostać z dziećmi. Jestem u kresu wytrzymałości.

Ostatnio nasze dziecko trafiło do szpitala. Podejrzenie choroby, która może mieć powazne następstwa. Ból, płacz.. i strach. Ciężko. .. Poszłam do lekarza w przychodni na kolejną wizytę. On mi.. natychmiast do szpitala. Potem czekanie, urwałam się z pracy. Potem usporawidliwianie się. Ale to akurat pikuś.. Strach. O dziecko. W między czasie ktoś pyta o dziecko. Ja płacz. Słowa przez gardło nie przechodza. Trwało to raptem z trzy, cztery godziny. Przyszłam do domu, musialam się uspokoić. Powiedziałam mężowi. I pojechałam do szpitala. Cały dzień nic nie jadłam. Byłam zmęczona. Przyszłam wieczorem. Mąż miał okropne pretensje, że od razu do niego nie zadzwoniłam (choć nie odzywał się do mnie już jakieś kilkanascie dni). Nie widział we mnie matki, kobiety... cosik swita mi, że nie chce się kłócić, jestem zmęczona. dziecko chyba bedzie kilka tygodni w szpitalu. I podobno cosik tam jeszcze... Uslyszalam krzyki w stylu : z taką piz.. nie da się rozmawiac.. I gdzie miał oczy, że taką piz.. wziął sobie za żonę... Ale, na miłość boską, co ja takiego zrobiłam....

Nie, nie rozumiem... i nigdy tego nie zrozumiem... kiedy jakieś tam zasady sa ważniejsze niż czlowiek...

To ja Ci wytłumaczę: on ubrał białe rękawiczki i w nich niszczy Cię. Gdyby na mnie mąż powiedział "peezda", to natychmiast usłyszałby: "zamknij mordę skurwielu".

Droga annko ka takie sytuacje są trudne do wytrzymania... My kobiety mamy to do siebie, że czasem nie umiemy postawić rozsądnych granic w zachowaniu, czasem czujemy się słabe.. Mamy dzieci, chcemy dla nich dobrze. I nie rozumiemy , czemu ktos nas krzywdzi. I czemu same krzywdzimy. Mechanizmy obronne?? Autodestrukcja?? Ech, czemu tak się dzieje, że czasem nie umiemy się dogadać, choćbyśmy chciały... Trzymaj się dzielnie. Są sprawy, które nie jesteśmy w stanie przeskoczyć... Wtedy możemy tylko zmienić swoje nastawienie na otaczająca nas rzeczywistość.

Sytuacja z dzieckiem była dla mnie bardzo ciężka. Matka to przeżywa... Na szczęście choroba sie cofła... Miał szczęście... jest na obserwacji... A ja już wiem, co dziecku jest... Ulga.

Jak on z kolegami na piwko, to Ty ubierz się i wyjdź do koleżanki. Dzieci? Są teściowie, nie skrzywdzą ich. Nie siedź w domu sama ani chwili. A w ogóle, to: musisz z nim być? Może poradnia rodzinna, ale czy to coś pomoże? Nie dawaj się. Ja za późno podjęłam taktykę, o której piszę. Żałuję, że tak późno. Jaką? Taką, że jak jego coś nie obchodzi, to mnie też. Nie jestem podczłowiekiem, a on nie jest moim władcą.

Też tak zrobiłam...Robiłam... Ale chm... Więcej było awantur, niż to warte. a jak to na dzieci sie odbijało... Płakały, prosiły, zebyśmy się nie kłócili.. teraz przynajmniej jest pozorny spokój...

ech. ciężko czasem...a jaką wtedy byłabym wyrodną matką...

nie chcę Ci źle doradzić, bo to Twoje życie, ale napiszę jak ja bym postąpiła będąc w Twojej sytuacji. Odeszłabym. Udusiłabym sie w takim związku, mam inny charakter, ja potrzebuje wsparcia emocjonalnego drugiej osoby i mam szacunek do siebie. Nikt inny mnie nie uszanuje jeśli ja sama nie będę miała szacunku do swojej osoby. A Ty pozwalasz żeby Cie wyzywał. Po jakims czasie człowiek na prawdę staje się tym jak inni go nazywają. Ja bym sobie na to nie pozwoliła. Następna sprawa - dzieci. Jaki wzorzec im prezentujecie? Tatuś popija, wyzywa mamę, krytykuje je ciągle. Będą miały zakodowane, że kobiety się nie szanuje, dziewczynka nie będzie miała szacunku do siebie i pozwoli na to swojemu przyszłemu partnerowi. To toksyczny związek. Spakowałabym siebie i dzieci i wyjechałabym do swojej mamy. A jeśli nie ma matki (babci) to zorganizowałabym sobie lokum u dalszej rodziny albo po prostu cos wynajęła. I alimenty na dzieci. Wydaje mi się też, że Twój mąż nie chce tego związku, ale nie chce na siebie brac odpowiedzialności za zakończenie go.

Tak, najbardziej mi szkoda dzieci. Bo widzę jakie podejście do zycia nabywają... A niepotrzebnie. Są to mądre, kochane i dobre dzieci.

A na dodatek teraz znów dziecko coś niedoleczone kuleje na zdrowiu.

A to naprawde nei jest zly facet... Tylko pogubiony.

zobacz ten wpis http://sprawy-rozwodowe.info/rozwod-z-orzeczeniem-o-winie-z-powodu-przemocy-psychicznej-dowody/ - jeśli chdzodzi o dowody

Troll. Baba niby pracuje ale nie chce jej się zrobić prawa jazdy i kupić samochodu.