stały związek to jednak super sprawa...

3 lata razem, od 1,5 roku mieszkamy ze sobą. Po zaręczynach, przed ślubem, znamy się jak łyse konie. Mmmm.... Ale mi dobrze. Jak sobie przypominam tamte czasy gdy przeżywałąm rózne rozstania, zastanawialam się po 1 randce czy facet zadzwoni, ile łez, ile emocji, no szczęscia też, ale... wszystko takie niepewne... brrr.... Teraz wszystko jest takie proste, bezpieczne i łatwe, czuję się jak w kokonie. Ktoś mi sprawi przykrość - on mnie przytuli i pocieszy, mogę iść do niego ze wszystkim. Mam swoją samotność, a jednocześnie obok jest ktoś kto mnie kocha. Tak, motyle w brzuchu przeminęły, ale nie żałuję. Ta naturalna kolejność rzeczy, gdy motylki zmieniają się w przywiązanie - jest naprawdę cudowna. Kocham go, ale taką miłością dojrzałą... oddałabym za niego życie. No jasne, dorabiamy się, czasami nie jest łatwo, ale mamy siebie. Jestem taka szczęśliwa. A kiedyś myslalam że nigdy czegoś takiego nie przeżyję... takiego nieustannego błogostanu...