Nie mam siły już żyć

Ciągnąć tego. Jestem chora, leczę się bez skutku, nie mam siły nawet ręki podnieść, jestem ciężarem dla męża, mam 30 lat. Nie mam nikogo, rodzina mnie zawiodła, znajomi, miłości nie ma. Trudno kochać jak się cierpi i trudno kochać chorego który zabiera ci życie.

przykro mi a na co jestes chora/... ?...

a co powiesz na to? po 10 latach kopnal mnie w dupe chlopak.zaczelam uciekac przed nim bo sam jego widok przyprawia mnie o nerwice...nie jem.nie pije...pije tylko browary i ciesze sie tym co mam. mam kupe rzezczy na glowie a za nic nie moge sie zabrac.nie odwiedzam nikogo,nikogo nie chce,unikam spotkan.bylam na 6 randkach i rzaden z nich mi nie pasuje.watpie juz w cos co moge pokochac...nikomu nie rzycze.

nie zycze..przepreaszam za blad

takich jak oni- i to porownujesz do choroby powaznej... zalosne...

takich jak oni- i to porownujesz do choroby powaznej... zalosne...

Szczerze to gówno mnie obchodzą twoje problemy i pewnie ciebie moje też, ale po to jest forum żeby pisać to piszę. Dziś świeci słońce, chciała bym wsiąść na rower, pojechać do lasu, połazić między drzewami, tam skąd pochodzę jest piękny las, wspaniała dzika rzeka, a co robię? Siedzę zamknięta w czterech ścianach pokoju w bloku, jutro mam kolokwium zaliczeniowe, ale nie mogę się zebrać kompletnie do nauki i nic nie umiem bo nie chodziłam na wykłady, siedzę więc na kafeterii i się dołuję. Nienawidzę tego. A więc, nie zaczyna się zdanie od a więc podobno, też nie mam siły do życia. Od kilku lat mam depresję, zaczęło się jeszcze w liceum. Nie mam znajomych poza tymi z uczelni. Prawdopodobnie mam osobowość schizoidalną i dlatego unikam kontaktu z ludźmi. Nie miałam nigdy chłopaka, nawet się z żadnym nie całowałam. Ogólnie ludzie działają mi na nerwy strasznie. Mam tego dosyć, chciała bym być szczęśliwa, kochać i być kochana. A tu taka chujnia w życiu przez zwaloną psychikę.