chyba jest mi smutno :(

Poznałam chłopaka. Bardzo mi się spodobał fizycznie i jego charakter, nastawienie do życia etc. Ma prawie 27 lat więc dzieciakiem nie jest. Trudno było mi się zdobyć na odwagę, żeby do niego zagadać, ale udało się. Jesteśmy nawet umówieni na randkę chyba...ale mam wrażenie, że pomimo, że ma 27 lat to jest jak duże dziecko. Jest dla mnie bardzo miły. Prawi mi komplementy (nie mielismy jeszcze okazji dłużej porozmawiać bo dopiero jestesmy umowieni na weekend na nasze poierwsze spotkanie, codziennie sie widujemy na chwile). Jak sie widzimy usmiecha sie, zartuje, szuka kontaktu wzrokowego wiec wszystko fajnie milo, ale pozniej jak rozmawiamy ze soba przez gg jest slodziutki, komplementuje mnie sle buziaki, proponuje rozne rzeczy...tak jakby byla chemia, ktorej nie zdazylo jeszcze byc co mnie dziwi ;/ Ale z drugiej strony moze to taki typ faceta ze wszystkie kobiety tak traktuje? i to ze sie usmiecha i cala ta reszta nie ma znaczenia? ma duzo kolezanek, na naszej klasie pod zdjeciami ma mase slodkich glupawych komentarzy od kolezanek... nic nie rozumiem, nie chce sie angazowac bo on mi sie tak bardzo podoba. najpierw sie cieszylam ze tak na siebie reagujemy teraz sie boje ze on tak na wszystkie ;/

nie wyciągaj powierzchownych wniosków trzeba kogoś dobrze poznać by osądzać jaki jest i więcej optymizmu bo bez tego nigdy się nic nie udaje :)

moze to jakis lovelas?