czy ON mnie nie chce?

Witam, Ja i mój chłopak jesteśmy w tym samym wieku (22 lata), razem jesteśmy 3 lata, mieszkamy na różnych osiedlach, które znajdują się obok siebie, dzieli nas jedynie 20 minut drogi piechotką. Nurtuje mnie jedna sprawa. Proszę bardzo o poradę, ponieważ nie wiem co o tym myśleć. Trzy dni temu ja i moja rodzina (tato i mama) pojechaliśmy do babci i dziadka, ponieważ akurat są żniwa i trzeba im pomóc. Po trzech dniach (czyli dziś) o godzinie 20:00 byłam już w domu i pierwszą rzeczą jaką zrobiłam to było wykonanie telefonu do mojego chłopaka i umówienie się z nim na jakiś spacerek czy ogólnie na spotkanie (nie musiało być długie). Po krótkiej chwili usłyszałam, że właśnie jest u kolegi i ogląda mecz. Więc spytałam się, czy może po meczu byśmy się spotkali. Powiedział, że to już będzie za późno. W takim razie, spytałam się, czy po meczu wróci do domu i czy może będzie na gg (to poczekam na niego na gg). Powiedział, że po meczu wróci do domu i jak będzie miał internet (słabo działa mu internet) to oczywiście, że będzie. Trochę posmutniałam, wiedząc że wracam poszedł do kolegi. No ale trudno, przecież czasami trzeba obejrzeć mecz z kolegami. Ale gdy minął już czas meczu i gdy on nie przychodził do domu, dostałam od niego smsa, żebym się nie denerwowała bo on gra z kolegami w karty. Na początku nie denerwowałam się, ale później, gdy przypomniało mi się to, że mówił, że po meczu będzie już za późno na spotkanie się ze mną i że będzie w domu, to dlaczego nie jest za późno na granie w karty? Wysłałam do niego smsa właśnie z takim pytaniem. Długo nie dostaje odpowiedzi, później dzwonie 7 razy a za 8 razem dopiero odebrał i powiedział, że on gra dlatego nie mógł odebrać. Przez telefon była "setka" pytań, żal i płacz z mojej strony. Po chwili on zaczął mi zarzucać, że późno wróciłam od dziadków (a rano dzwoniłam do niego i tłumaczyłam mu o której i dlaczego wrócę właśnie o tej porze). Teraz wyłączył telefon, a ja mam zapłakane oczy i ból w serduszku. Tak bardzo za nim tęskniłam i chciałam się z nim spotkać (poopowiadać mu jak było u dziadków, wysłuchać jego jak mu było przez te kilka dni). Zdarza się, że dość często się kłócimy o byle błahe sprawy, zdarza się że ja już z tego płaczu mam samobójcze myśli, tylko że boję się sobie cokolwiek zrobić bo wiem że będzie boleć. Chciałabym jak najlepiej, a przeważnie to co robię to robię źle, wiecznie słyszę jakieś pretensje, wiecznie słyszę że ja się czepiam. Nie wiem, jak mam postąpić w takich sytuacjach. Już nie potrafię zagryźć spokojnie zębów i czekać (jak kiedyś). Bardzo proszę o poradę