fobia społeczna niszczy mi życie

no więc tak, napiszę w skrócie, mam straszną fobię społeczną połączoną z agorafobią i dlatego od kilku lat nie wychodzę z domu, lęk jest na tyle silny, że nie uczę się i nie pracuję - jestem na utrzymaniu rodziców, nie wychodzę bo każde wyjście z domu kończy się zawrotami głowy, bólem brzucha, nudnościami, a czasem wymiotami, gdy jestem na zewnętrz po prostu czuję ból, wiem że nie jestem w stanie iść do pracy, nawet gdyby rodziców zabrakło/lub wypędziliby mnie z domu zapewne znalazłabym jakieś opuszczone miejsce albo udała się do jakiegoś lasu/dziczy i tam czekała na śmierć - wolę to niż kontakt z ludźmi, i z tego względu do psychiatry też się nie wybiorę, i tu mam pytanie, czy mogłaby zamiast mnie iść moja mama i powiedzieć o co chodzi? czy lekarz nie widząc mnie mógłby mi przepisać leki lub wydać jakieś zaświadczenie dzięki któremu mogłabym starać się o rentę? tak, wiem że otrzymywanie renty z powodu zaburzenia psychicznego i ciągłe siedzenie w domu to 'wegetacja' - ale ja niestety jestem na to skazana ps. słyszałam o takich przypadkach, ze rodzic/opiekun może stawić się zamiast swojego dziecka, nawet jeśli jest pełnoletnie i nawet stanąć za niego przed komisją zus-u i otrzymać rentę

to co każdy w domu - czytam książki, siedzę przed kompem, sprzątam, czasem gotuje itd.

i co powoduje twoja fobie?

sama zobacz. jak można się tego nie bać? http://img21.imageshack.us/f/img9903n.jpg/

Szczerze mówiąc, nie wiem czy same leki bez psychoterapii pomogą Ci...

raz na jakiś czas przyjdzie do mnie znajoma(ktróra też chyba boi się ludzi, choć w mniejszym stopniu niż ja, bo do szkoły chodzi, ale poza szkołą nie wychodzi nigdzie) a rodziny nie odwiedzam od dwóch lat, bo mam dość słuchania jaka to jestem najgorsza, od dziecka mi to wmawiali i tylko krytykowali, mam już dość tego, nie zamierzam ich odwiedzać, wolę 'zdziczeć', ale przynajmniej mieć spokój

to z tym zdjęciem to podszyw oczywiście, fobię mam od dziecka, zawsze, ale to zawsze mam wrażenia, ze ludzie na mnie dziwnie patrzą i że jak sie śmieją i rozmawiają - że to zawsze o mnie, od wczesnej młodości mam takie 'natrętne myśli', poza tym przy ludziach rece mi drża, i cała sztywnieje - szczególnie nogi, mam wtedy taki dziwny chód i wszystko leci mi z rąk

lekarza psychiatrę można wezwać na wizyte do domu. Tyle chyba przetrzymasz. Zapisze Ci leki, które osłabią lęki, po których może odważysz się wyjśc do ludzi, iść na dobrą terapię i zacząć normalnie żyć. Zacznij coś robić z tą fobią bo szkoda życia. Poproś rodziców o pomoc. Oni mają swój udział w tym jaka jesteś.

mam 19 lat i utrzymują mnie rodzice

do tego wszystkiego mam czarnego sublokatora z Kamerunu o imieniu Simon :(

a ja myśle,ze sama poniekąt zakładasz sobie pętle na szyje,niskosamoocena nie bierze sie z nikad,zostajac w domu nic nie zmienisz,wegetacja do końca życia?a może po prostu wygodnie ci tak,bo zmiana życia kosztuje za dużo energi

a na jakiej szkole skończyłaś edukacje?

boję się ludziiii-masz maila albo gg ;) ?

podstawówka i dwie klasy handlówki :)

Jesteś młoda i całe życie przed Tobą. Jak ktoś już pisał, spróbujcie wezwać lekarza. Dla niego takie zaburzenia to chleb powszedni i na pewno będzie wiedział co robić i jak rozmawiać z Tobą, żebyś przeżyła jak najmniejszy stres. Wiadomo skąd się to wzięło, skoro wmawiano Ci, że jesteś nikim :( Naprawdę, niesamowite jest to jak rodzice i rodzina mogą zniszczyć nieświadomie młodego człowieka :(

miałam kiedyś 'leki' działające doraźnie, załatwione na lewo i to te najsilniejze na fobię - bezodiazepiny, jednak nawet po tym jest źle, głupie myśli i strach przed ośmieszeniem nie zniknęły, kiedyś nawet po kilku piwach wyszłam wieczorem ze znajomą na dwór i wtedy też było tak samo, żeby w miare normalnie funkcjonować na oitwartej przestrzeni musiałabym albo mocno się naćpać 'relanium' albo upić, tyle ze wtedy występuje skutki uboczne w postaci strasznej senności i lekkiej utraty świadomości :O i tak źle i tak niedobrze

Tu trochę pisałam, chcesz to się przyłącz http://f.kafeteria.pl/temat.php?id_p=4549760&start=0

to z 11:05 i 11:07 to podszywy

mam taki sam problem i kazdemu tylko łatwo powiedziec "wyjdz z domu" niewiem jak sobie z tym poradzic

Ja sobie dosyć kiepsko radzę... W przyłszym tygodniu mam szkolenie z PUP. W innym mieście... Sałbo mi jak o tym myślę, ale już nie ma odwrotu, chyba że zachoruję...

Nigdy, przenigdy nie bierz leków załatwianych " na lewo" , spieprzysz sobie tak psychikę, że później zaden lekarz Ci nie pomoże. Co za nieodpowiedzialność!!!! Zacznij coś robić z tą fobia, można z tym w miarę normalnie żyć. Nie oczekuj też, że tabletki wszystko załatwią za Ciebie, potrzebna jest również praca nad sobą.

Otóż to. Same leki nie pomogą. Tu trzeba dotrzeć do przyczyny lęków i usunąć ją. Mogę Ci tu pisać, że nikt się z Ciebie nie śmieje i takie tam, ale mam przyjaciółkę fobiczkę, wiem jak funkcjonują tacy ludzie i takie gadanie nic nie da. Musisz sama chcieć pomocy i pozwolić sobie pomóc - to podstawa.

tu nie wychodzi o wygodę, oczywiście mam marzenia jak każdy - a wegetowanie w domu rzecz jasna do nich nie należy, ale jak mówię ten paraliżujący lęk wygrywa z rozumem, od kilku lat nawet sama nie wyszłąm z domu (zawsze z kimś) a teraz miałabym szukać pracy? nie wyobrażam sobie tego, dlatego zalezy mi ne taj rencie, i nie dlatego, ze jestem zachłanna, tylko wtedy przynajmniej mogłabym dokładać sie do rachunków , nawet całość mogłabym oddać( rodzicom sie nie przelewa) - nie zależy mi, wtedy miałabym przynajmniej spokojne sumienie, bo to ze siedze na ich utrzymaniu i ze zaczynaja coraz krzywiej na to patrzec, jeszcze bardziej mnie stresuje i zapędza w dół, nawet matury nie mam, bo przerwałam lo właśnie z powodu fobii, może dzięki tej rencie zapisałabym się wkońcu do jakiegos zaocznego lo żeby zdać tą głupią maturę(w mojej okolicy wszystkie są płatne)

zreszta ja mam jeszcze o tyle gorzej ze poprsotu zawsze rzucam sie w oczy ludzie na mnie dziwnie patrza i komentuja bo jestem wysoka

choć zdecydowanie wolałabym nauczanie indywidualne, tylko niestety obawiam się, ze w moim wieku jest na to zapóźno, poza tym już kiedyś o to pytałam to powiedzieli że tylko niepełnosprawnym to przysługuje

boje_sie_ludzi - a nie możesz zarejestrować się w PUP? Tylko musiałabyś wyjść z domu. Ja lepiej się czuję, gdy wychodzę z kimś - w sensie rodzice - ale sama jak muszę też wyjdę...

Na tę rentę tak się nie nastawiaj, teraz nawet ludziom z rakiem nie zawsze przyznają. Chyba lepszym wyjsciem jest opanowanie tego lęku na tyle żebyś mogła wyjść z domu, podjąć jakakolwiek pracę i zacząć kontynuowanie nauki. Uwierz mi, jestem też fobikiem, :)) z tym da się życ i normalnie funkcjonować w społeczeństwie. Im dłużej bedziesz zwlekać tym trudniej będzie Ci znależć motywację aby coś z tym zrobić.

Pogódź się z tym. Nie będę ci prawił morałów, ani też robił nadziei że może być lepiej. Twoje życie jest i będzie wegetacją, a ty masz dwa wyjścia. Pierwsze, to pogodzić się z tym i wegetować dalej, a drugie to skoczyć... ale nie do sklepu po piwo. Które wyjście wybierzesz zależy od ciebie.

O właśnie, ktoś wyżej wpadł na dobry pomysł. Możesz np korespondencyjnie skręcać długopisy.

jasne, że chciałabym pracować i zarabiać w domu, ale trzeba mieć maturę przynajmniej to raz, a dwa często sama matura nie wystarczy, potrzebne są szkolenia, poza tym renta socjalna nie jest stała, przyznają na rok lub na dwa lata, w tym czasie próbowałabym coś zrobić z sobą, te pieniądze na pewno by mi pomogły, jeśli dałabym radę iść do pracy w tym czasie to by mi ją zabrali i nie starałabym się już więcej o nią, a jak nie dałabym rady to chyba dobrowolnie zgłosiłabym się do psychiatryka :O aczkolwiek nie wiem czy leczy się tam fobie - i czy hospitalizacja nie pogorszyłaby mojego stanu, bo przebywa się tam wśród ludzi...