Jest na świecie taki rodzaj smutku...

"Jest na świecie taki rodzaj smutku, którego nie można wyrazić łzami. Nie można go nikomu wytłumaczyć. Nie mogąc przybrać żadnego kształtu, osiada cicho na dnie serca jak snieg podczas bezwietrznej nocy." :(

naprawde piekny i daje do myslenia...

i to właśnie czuję, tylko nie wiem czy ten na którym mi zależy kiedykolwiek sie o tym dowie... :( oj boże boże...

heh

zbyt miękka co ma byc to bedzie:)

wroce jutro do pustego mieszkania, wszedzie jego zapach... nie zniose tego a wyniesc sie nie mam gdzie... jak to ogarnac?

zz top - rough boy

Cytat mnie dobil, jak i spora czesc ksiazki z ktorej pochodzi... Tez juz nie potrafie plakac i mysle ze to co czuje wlasnie przez lzy juz nie da sie wyrazic...

autorko/autorze-nie wiem czy czulas/czules cos takiego jakbys byla/byl krysztalem ktory sie zbil i juz sie go posklejac nie da? ja sie wlasnie tak czuje, bo ukochany czlowiek odebral mi nadzieje na wspolne zycie, rozbilam sie jak ten jeb**** krysztal...

i takie prawdziwe

"Takie właśnie jest życie. Na zbudowanie czegoś potrzebujemy dużo czasu, a na zburzenie wystarcza jedna chwila."

zbyt miękka - jasne, ze czulam, bolesny upadek z duzej wysokosci, niby rany sie goja, niby da sie to wszystko poskladac, ale jednak w czlowieku zostaja taka niewyobrazalna pustka... eee, dokladnie jak cytacie - nie umiem tego wytlumaczyc mimo iz bardzo bym chciala.

piękny cytat;( mozna go odwołac do wielu osob z tego co widze :(

jak dalej żyć?

Najgorsza jest tesknota - mozna wszystko przezyc, przetlumaczyc sobie, dojsc ze soba do ładu, ogarnąć się, uśmiechać, działać, żyć, ale tęsknota... nie umiem sobie z nią poradzić, ale juz nie placze, nie drecze sie, ten smutek zyje we mnie ot tak jakby byl ze mna od zawsze, a nie da sie go juz w zaden sposob wyrazic. :(

H.Murakami "Koniec świata i hard boiled wonderland " .

wiesz, u mnie jest tak, ze nawet nie drażnią mnie zakochane pary, sceny milosne w filmach, jakos moze sie ogarne tak jak mowisz, ale tesknie tak, ze az boli, dusza płacze tak mocno, ze nie umiem jej uciszyc nawet jakbym chciała

Pewnie niedawno to o czym piszesz Cie spotkalo, pewnie swieza sprawa. U mnie juz nie tak swieza, a nawet powiedzialabym ze uplynelo juz za duzo czasu by to nadal we mnie tkwilo. Dawno powinnam odciac sie od calej sprawy, zapomniec, zamknac za soba drzwi i zyc od nowa. A ja tak tesknie za tamtymi chwilami, za zapachem, emocjami, taaakkk za emocjami chyba najbardziej, tym ze caly swiat wirowal, bylam taka szczesliwa... szkoda, ze te chwile szczescia teraz musze splacac w tak bolesny sposob.

własciwie to definitywny koniec nastapil dzis a rozpadalo sie od 3 miesiecy...

No to musisz sobie dac czas, zrob wszystko by zyc normalnie , choc wiem ze latwo sie mowi.

eferxfcer , jakbym czytala siebie...czuje to samo..dokladnie jak Ty. Jestem taka pusta,ze az boli..

mala tesknota - ojj dokladnie, pustka, tesknota... udalo mi sie wyleczyc z przygnebionej miny, z izolacji, z uciekaniem od swiata, zaczelam zyc, dzialac, robic cos swojego - ale ten smutek, pustka ciagnie sie za mna, jest ze mna w kazdej chwili mimo iz zewnetrznie juz tego nie okazuje, a juz na pewno gdy jestem wsrod ludzi... masakra, minelo juz tyle czasu, a ja nadal nie umiem sie uwolnic.