Uwięziony w domu.

To co teraz napiszę jest tak śmieszne, że aż mi głupio... Postaram się jak najkrócej. Mam trochę ponad 21 lat. Studiuję w innym mieście. Tam mieszkam w akademiku. Mam pełną swobodę, nie muszę się nikomu tłumaczyć z tego co robię. Wszystko się kończy kiedy jestem w rodzinnym mieście. Nie mam tu już znajomych, nie mam się z kim spotkać, więc siedzę w domu. Rodzice i brat są już przyzwyczajeni do tego, że ciągle siedzę w domu i dla nich to jest więcej niż normalne. Nienormalnym by było gdybym gdzieś wyszedł. Byłoby ogromne zdziwienie, wypytywanie. Nie potrafię się przełamać i przeciwstawić się temu. Czuję się strasznie nienaturalnie. Poznałem kogoś ze swojego miasteczka przez internet i niestety się nie spotkam.

sam sobie stwarzasz problemy. ubędzie cię jak oni zobaczą że wyszedłeś z domu?

Wiem, że sobie stwarzam problemy. Jestem świadomy tego, ale to jest tak silne, że nie potrafię się przełamać. Boże, ale jestem głupi...