Krótka historia

Witam, Chciałabym Wam coś opisać i poprosić o Wasze zdanie. Mam 19 lat i wiele przeżytych ciężkich chwil w życiu (śmierć rodzica, z którą sobie niezbyt dobrze radziłam...). Byłam do marca w półtorarocznym związku z chłopakiem. Za wiele nas jednak różniło (chyba nieco dojrzalej podchodziłam do życia- praca w wakacje, stałam się bardziej samodzielna, a on czerpał tylko od rodziców itp. ). Teraz jestem 4 miesiąc (widujemy się praktycznie codziennie, a np. cały sierpień w sumie mieszkałam u niego) z chłopakiem starszym ode mnie o 5 lat. Łączą nas zainteresowania. On pracuje, ma samochód, starszych braci w udanych związkach małżeńskich. Wszystko jest dojrzale bardzo. I trafiło mnie. Wciąż myślę tylko o dziecku. Wiem, ze jestem młoda, idę teraz na 2 rok studiów (inżynierskich ), ale pokochałam. Jak nigdy wcześniej nie sądziłam, że można. Jestem w stanie ze wszystkiego zrezygnować... by móc się Nim zająć, gotować mu ( w sumie i tak prawie codziennie jak tylko jest okazja ma u mnie obiadki) itp... Bardzo pragnę dziecka. Niestety ostatnio wciąż się kłócimy :(. Mam wrażenie , że jestem traktowana trochę na zasadzie , że jestem do przytulenia, do ugotowania, do sprzątania. A On myśli, ze jest w ogóle idealny i że zawsze mam wszystko przy nim czego mi trzeba. PRóbowałam rozmawiać, ale widocznie robię to jakoś nie tak, bo efektów brak. Napiszcie coś... Już nie raz Wasze słowa w różnych dziedzinach okazywały się być pomocne. Proszę

Up ... Proszę , odnieście się do mojej wypowiedzi. Bo naprawdę się mocno zakochałam... A czuję się często raniona. Popłaczę chwilę i potem znów z uśmiechem na twarzy i radością każdej chwili razem pytam, czy herbatkę zrobić...

jestes z nim czwarty miesiac i juz u niego mieszkalas????? omg

Musi Ci najpierw pokazac, ze on tez potrafi sie starac o Wasz zwiazek itp. Inaczej - preddzej czy pozniej sie rozstaniecie. Grunt, by chcialy 2 strony, a z tego co piszesz, on traktuje Cie przedmiotowo.

Studiuję daleko od domu. A miałam obowiązki w mieście, w którym studiuję. Poza tym u Niego w domu były problemy- chora Mama, żniwa. Siedziałam i jako jedyna kobieta sprzątałam i obiady gotowałam. Bo chyba bym nie mogła tego znieść gdyby tam nie mieli codziennie czegoś ciepłego do zjedzenia po takiej pracy.

behindbrowneyes, Zdarzało się- wspólny wyjazd nad morze itp (ponad 700 km)... Ale tak w codziennosci jest mało różowo. Inwestować w to dalej siebie... Martwić się każdego dnia, troszczyć. On odmienił cały mój światopogląd. Poczułam się kobietą. Mogłam spróbować swoich sił w kuchni, tak w ogóle jest rodzinnie u Niego w domu. Jest odpowiedzialnie- ma 2 auta, zawsze może mnie gdzieś podwieźć itp. Ech, czy ja już sama piszę nielogicznie? Kocham Go i chcę widzieć Go w samych superlatywach. Ale tyle razy się zawodzę. I wszystkie bolesne chwile przypominają mi się wtedy gdy jest kolejny powód do cierpienia. A tak w międzyczasie to jest moim ideałem...

kochana spróbuj troszkę inaczej ocenic sytację, bo jest nieco przekoloryzowana. Dziś chcesz mu gotowac, prac, sprzątac. Ale za kilka lat będziesz miała tego po dziurki w nosie. Naprawdę, bo sama przez to przechodzilam. A z tego co piszesz jest z gospodarastwa, a to cięzki kawałek chleba - dziś dobrze, jutro źle. Zastanów się, wiem co piszę. Fasycynacja minie, a szara rzeczywistośc zostanie i za kilka lat pojawi się tu Twój topi "znudzona rutyną dnia codziennego" albo "nie ego oczekiwałam". Jesteś młoda, zrób studia, a zobaczysz ile jeszcze poznasz ludzi, ile przed Tobą. Mnie dużo minęło, bo nie chciałam wtedy słuchac nikogo innego.

Dzięki.... On ma starszych braci i to raczej oni będą w gospodarstwie. Ale póki co pomagają wszyscy. Poki caloscia zajmuje sie generalnie niby jeszcze ich tata. Postaram sie byc ostrozniejsza...ale ja nawet się obrazić nie umiem. wpadłam z tym uczuciem jak śliwka w kompot. Raz jest dobrze. A jak coś jest nie tak, to ja za chwilę i tak będę cała dla Niego. I bardzo chciałabym mieć dziecko... A wszystkie małżeństwa mają problemy i są kłótnie. Czy to nie takie o codzienność właśnie?

właśnie o to chodzi. Ciesz się tym co dzisiaj, chwytaj ten dzień. Na myślenie o przyszlości masz jeszcze czas. To, że chcesz miec dziecko zapewne wynika z wieku, sytuacji dookoła (ktoś pewnie ma) - też tak miałam. Teraz się cieszę, że jdnak pozostaję bezdzietna - bo byłabym nieszczęśliwą matką... Nie wiesz jak potoczy się Twoje życie, a dziecka nie zostawisz , nie schowasz, ono będzie już na zawsze.

Dzięki. Spróbuję zejść trochę na ziemię, bo chyba widzę pewne sprawy dopiero jak je napisałam. Będzie ciężko- bo Piotruś przecież jest idealny w mojej głowie... Dziecko- chciałabym , bardzo zająć się kimś takim małym, oddać siebie. Kiedyś byłam chyba straszna egoistką a jak się nauczyłam dawać siebie, to już wszystkim i po maksie... Ciekawe co przyniesie czas...