Trudne rozmowy, ciężkie pytania... doradźcie

No właśnie. Jak zabieracie się do takich "trudnych rozmów" z waszymi drugimi połówkami? Gdy czasem życie wymaga, by podjąć konkretne decyzje, określić się - co dalej? Postanowiłam jutro porozmawiać ze swoim mężczyzną, jest w naszym życiu wiele niejasności a ja mam dość trwania w zawieszeniu. Pora się określić w którą idziemy stronę i czy na pewno idziemy razem? Kobiety lubią bardzo zawoalowanie rozmawiać o ważnych rzeczach, tak "naokoło" i niech on się domyśla. Ja tak nie mam. Wolę wprost i szczerze, tylko czy mężczyzn taka szczerość nie przeraża? Jak rozmawiać z facetem tak by - A: zrozumiał B: udzielił jasnych odpowiedzi i klarownych deklaracji C: nie uciekł :) Bo przyznam szczerze, że boję się tego jutra jak diabli. Bardzo wiele w moim życiu od niego zależy. Niemal wszystko

po prostu w normalny codzienny sposób mówie mu że nie podoba mi sie to ale fajnie że tamto ale wole bys ....

najlepiej prosto z mostu bez owijania :)

wiesz to tez zależy od faceta ja mam fajnego męża i jak coś wygarnę w prosty sposób to załapie i nie muszę robić demonstracji

Facetom należy mówić wprost, bo inaczej nie zrozumieją.To jest pewne....A o czym ta rozmowa? Może o ślubie?

im wiecej demonstrujesz swoje NIE to idzie gorzej prosto kawę na lawę :D

Wali sie kawe na lawe! grzecznie i spokojnie...co to znaczy jak porozmawiac? normalnie! jak dwoje doroslych ludzi!

ale po co gmatwać sprawę ..proste zdanie ..pytanie ..aż go cofnie :) bo nie będzie przygotowany ..i dobrze nie będzie mógł się wymigać..

Niby macie rację, tylko że ta rozmowa to z cyklu tych "cholernie poważnych". w skrócie -jesteśmy z różnych miast, padło na to, że przeprowadzamy się do mnie. Obydwoje szukamy więc pracy w moim rodzinnym mieście (nie powinno być większych kłopotów ze znalezieniem) czeka nas przeprowadzka. do tego jest masa nieuregulowanych spraw, które po prostu trzeba załatwić z biegu - i musi to zrobić on, nie ja,,, i teraz - jak go przekonać, że JUŻ, jest lepsze niż ZARAZ... że zwlekanie, dzień, tydzień, miesiąc... komplenie nic nie daje a ja tylko się niepotrzebnie wściekam i popadam w totalną nerwicę, Przed ołtarz go jeszcze nie ciągnę więc niech nie panikuje ;)

A co? On odwleka stale w czasie te zmiany?

no właśnie z tym to tak jakoś dziwnie, bo on niby chce... niby. przeprowadzka do mojego rodzinnego miasta była jego pomysłem (względy ekonomiczne przeważyły - mnie było wsio żaba gdzie - byle razem) 5 minut temu dostałam sms "przeprowadźmy się juz, mam dość życia na pół gwizdka" tylko, że dla niego to "już" to jest takie hop siup. ja myślę bardziej ogólne, całościowo. ok - już, to pozałatwiaj najpierw swoje sprawy, już - to zorganizuj auto, juz- to powiedz szefowi, że rezygnujesz, żeby poszukał kogoś innego (bo akurat szef jedzie do chin, na miesiąc, więc jeśli się go nie uprzedzi - to po prostu niefajnie tak kończyć współpracę - musi znaleźć zastępstwo) już to daj mi moment na wyprowadzenie lokatora (jest uprzedzony o sprawie) już - to kurcze, załatw to WSZYSTKO w dwa dni i spadamy. a nie czekamy do świąt, czy przyszłego roku. bo bycie ze sobą "na pół gwizdka" nie satysfakcjonuje żadnego z nas. ufff... poględziłam i ciśnienie ciut zeszło :) tylko teraz trzeba mu to wszystko jutro jakoś zgrabnie przedstawić :)

miałycie rację :) spokój, prostota, jasne formułowanie myśli. wyszło nieźle. padły krótkie ustalenia. konkrety. jest ok :)