Bezsensowne życie.

Siedzę w akademiku i chodzę po czatach próbując kogoś poznać z okolic, podczas gdy w samym akademiku jest dużo dziewczyn? Nieźle, co? Mam znajomych, chodzimy średnio raz na tydzień na imprezy, ale i tak to nic mi nie daje. Ciągle czuję się samotny, niezauważony, niedoceniony. Chciałbym się podobać komuś i żeby ktoś mnie chciał. Właśnie założyłem konto na fotce i jak debil czekam na jakąś wiadomość albo chociaż ocenę.

no jak w akademiku sie czujesz samotny to jest to chyba akademik seminarium .............

znam to uczucie... chyba każdy w głębi duszy je zna. W swoim czasie przestanesz się tak czuć:)

Nie każdy jest tak otwarty, że będzie się znał z każdym. Ja nie umiem narzucać się ludziom i na siłę poznawać kogoś. Chociaż nie wiem czy chciałbym się znać z tymi ludźmi, po tym czego się nasłucham. Poza tym są różne akademiki. Stereotyp jest taki, że w akademiku jest jak w wielkiej rodzinie. To nieprawda. Mieszkam już 3 rok w 3 różnych akademikach i wszędzie jest podobnie. Każdy żyje sobie a zdarzają się grupki znajomych, które bawią się ze sobą.

Witaj w klubie ... nie jesteś sam.

kreca?

Nie kręcą mnie panowie a szkoda. Podobno przeciętny homoseksualista jest lepszym człowikiem od przeciętnego heteroseksualisty.

znać... to dość specyficzne słowo, zależy co przez nie rozumiesz. Znać możesz kogoś z widznia, ale to nie znczy że znasz tą osobe. żeby kogoś poznać trzeba się troszkę natrudzić, pozwolić mu siebie poznać. Ja osobiściemam wielu znajomych ale tylko jedna osoba mnie zna naprawdę.

Już ktoś ukradł mi nicka, ale mam nadzieję, że to nie przeszkodzi w dyskusji :)

a podobasz sie dziewczynom w ogole?

W takim razie znam dużo ludzi. Z wieloma mogę zamienić słowo. Takich bliższych znajomych mam kilkoro. Jedna osoba zna mnie lepiej niż inne. Nie mogę narzekać na brak ludzi, chociaż nie jest ich aż tak wiele. Najważniejsze, że mam z kim pogadać, iść na imprezę. Ale to i tak nic nie daje, bo czuję się strasznie samotny. Chciałbym być ważny dla jakiejś dziewczyny, podobać się, czuć się potrzebny.

Czy się podobam? Po czym to poznać? Ja już sam nie wiem... Raz wydaje mi się, że jestem super przystojny i zadbany, a zaraz czuję się źle w swojej skórze.

tia ... to taka potrzeba związku? miłości?

masz jakis ideał laski?

Niekoniecznie związku czy miłość. Po prostu bliskości. Żeby rozwiać wątpliwości to nie jestem już prawiczkiem. Poznałem pewną starszą od siebie kobietą na czacie i było nam fajnie, ale niestety w końcu przestał nasz stosunek chyba ją interesować i w tym momencie nie mamy ze sobą kontaktu. Seks seksem, ale było mi dobrze, że mogę spotkać się z kobietą, a nie z koleżanką, że to są inne relacje.

Nie mam ideału, bo po co? W mojej głowie jakoś to wygląda, tzn. gdyby pojawiła się odpowiednia dziewczyna to wiedziałbym, że to ona. Po prostu coś by zaskoczyło w głowie. Ale opisać tego do końca nie umiem.

A ja sam właśnie już nie wiem jaki jestem z wyglądu. Gdybym był naprawdę przystojny to dziewczyny pewnie same by zagadywały. W ciągu ostatnich kilku lat chyba średnio raz na rok znajdowała się dziewczyna, która była zainteresowana, ale ja nie byłem niestety... Stąd to konto na fotce. Chciałbym, żeby ktoś pisał, podniósł moją samoocenę.

czyli nie byles zakochany, nigdy

Byłem kiedyś, ale byłem wtedy nastolatkiem. A potem już nigdy. Miałem tylko jedną dziewczynę i to było kiedy miałem 17 lat. Gdybym ugiął się przed tymi, które mnie chciały to miałbym z 3-4 kolejne :)

to czemu zes sie nie ugiał?

to może wyjdź w końcu akdemika i rozejżyj się w ralu. nie chodzi mi tu o znajomych imprezy.

Bo one mi nie odpowiadały. Nie pociągały mnie, a nie chcę być z kimś bez przekonania. Rozglądam się, i co? Mogę tylko popatrzeć.

może ty nie pociagasz tych, które cie pociągają? - nie wpadłeś na to

Wpadłem. Co prawda były to wartościowe dziewczyny, myślące, ale nie podobała mi się ich uroda, mimo, że nie były brzydkie. Po prostu to nie było to, nie czułem iskry. Ale zresztą przecież to ja powinienem zagadywać, a nie dziewczyny, więc nie wiem o co mi chodzi :D

za dobrze byś chciał, żeby piękne laski same w dodatku podrywały

mam podobny problem, nie mieszkam w akademiku, dziewczyny nie oglądają się za chudzielcem takim jak ja mam 176 cm wzrostu i 55 k wagi, zacząłem z tym walczyć bo czuje się niedowartościowany przez to, nie przez to kim jestem, czy jaki, ludzie nie biorą mnie poważnie bo są wzrokowcami i niestety odpychają od siebie, przyznam się oficjalnie na kafeterii (-; zauważyłem problem i chcę mu dokopać, jestem rozmowny, ale jak ludzie mnie odpychają to nie ma się do kogo odzywać, mam przez to problem ze znalezieniem pracy, z dziewczynami, w kontaktach z ludźmi, ludzie zwracają uwagę często na pozory a jestem chłopakiem który zna swoją wartość, potrafi porozmawiać na każdy temat, dobrze traktuje dziewczyny, umiem nawiązywać kontakty z innymi ludźmi, lubię imprezować, nie ograniczam, nawet jest dobry w łóżku bo to słyszałem, ładna twarz niby, ale waga, na początku każdy do mnie podchodzi z uśmiechem ale zmienia nastawienie mówi coś o mojej chudzielcowatości, koniec ;d bo mi ludzie żyć nie dają przez to że jestem taka chudzinka, dokopie z półobrotu jak Chuck Norris i przez okno wszystkie moje zmartwienia wyrzucę yeah

jak studiowałam też miałam takie odczucie, też zdarzały sie imprezy, mnóstwo znajomych i nie mogłam nikogo poznać i wydawało mi się,że nie poznam.Ale nagle bęc poznałam kogoś wspaniałego. Jak tylko przestaniesz o tym myśleć to kogoś poznasz zobaczysz :) zawsze tak jest