TAK STRASZNIE CHCE SIĘ WYPROWADZIĆ......

Mam dość ciągłych awantur rodziców. Niby wydaję się że 24 lata to tak dużo i człowiek powinen już dać sobie radę na tzw. "swoim". Tylko, że jak dochodzi opłata za studia i praca za żałosne pieniądze na umowe -zlecenie, bez pewności jutra to nie ma szans na wyrwanie się z tego domowego bagna. Czasem mam wrażenie, że dłużej nie wytrzymam i zrobię to co raz już się nie udało i uwolnie się od tego piekła... I co najgorsze -rodzina nie jest z tych patologicznych tylko tych niby "idealnych". Każdy się rozpływa nad moim "cudownym" tatusiem, który jest tyranem.

witaj w klubie.

uważam że pani która gra żonę wójta jest kobieca

ojciec alkoholik,ktorego wszyscy uwielbiaja bo niby taki zabawny jest w towarzystwie i wogole,no i do mamy tez wtedy kochanie itp,a w domu masakra,ciezko nawet opisac co robi.Psychicznie ja skancza a ona uwaza ze jej miejsce jest przy nim.Dostalam nerwicy i gdy on zaczyna do niej mowic,ja zatrzynam sie sama od siebie trzasc,i musze brac tabletki na uspokojenie a moja mama siedzi i mowi ze nie rozumie mojego zachowania,bo ona sie przyzwyczaila i to olewa.Chcialabym zeby byla inna a nie taka sluzaca na posylki tego czegos co jest moim ojcem.Wyjechalismy za granice jak mialam 20lat,ale od razu zamieszkalam sama,i chociaz mi ciezko i czasami ledwo daje rade z kasa,nigdy nie wroce do domu,bo po tyg zabilabym jego albo siebie.Juz raz wpadlam w szal,nigdy nie wiedzialam jak to jest,ze mozna byc w takim czyms,nie pamietam co sie stalo,nie pamietam,co mowilam,co on mowil,pamietam tylko ze jedyna mysla w mojej glowie byln noz i gdby wtedy lezal pod reka uzylabym go.Wiem straszne ale jak ktos nie jest w takiej sytuacji nie wie do czego taka osoba moze doprowadzic,pakowalam sie i potem okazalo sie ze mam dziwne rzeczy w walizce,makaron,pilot od telewizora,nie wiem co bralam w tym amoku.Musieli ze mna pojechac do lekarza bo nie moglam sie uspokoic pare godz po akcji z nim,cala sie trzeslam.

Własnie to jest problem taki, że też czuję że moja głowa się psuje.. od lat na tabletkach (antydepresanty i benzodiazepiny) i czuję się źle. Okropnie i strasznie-mam tyle lat a jestem jak dziecko, które chce tylko bezpieczeństwa i spokoju. Pragnę spać i nie zastanawiać się czy mój stary nie zabije matki w nocy -o siebie się troche mniej boje ale jak przychodzi do awantury to trzese sie jak galareta i przestaje nad sobą panować. Kiedyś się ciełam, mam mnóstwo blizn po ranach, które nie pamiętam kiedy zrobiłam bo byłam jak w amoku. Zostały mi dwa lata studiów-potem jak odpadnie mi płacenie za nie, bede mogła spokojnie myśleć o kombinowaniu mieszkania. Ale teraz wiem,że gdyby mi się noga podwinęła to nie miałabym gdzie wrócić. Szukam tej cholernej pracy-takiej, która bedzie w miarę pewna ale to co jest oferowane to jest jakiś dramat.

A jesli chodzi o zabijanie-to doskonale rozumiem.. I nie raz jak słyszę w wiadomościach, o zabójstwach niby bez przyczyny, niby ktoś "spokojny i poukładany" zabił kogoś "spokojnego i poukładanego" z rodziny to mnie ogarnia pusty śmiech bo wiem, jak łatwo może do tego dojść. Nikt z normalnej rodziny nie zrozumie tego co jest w głowie takich osob jak my. hheeh czasem sobie przypominam jak np. w gimnazjum nie mogłam pójsć na bal na zakończenie czy coś takiego i ludzie mi się dziwili-to jak to nie mozesz?? Po prostu pójdź-co ci stary zrobi-pokrzyczy i po sprawie... I ja tu komuś powiedzieć,że sprzeciw wobec ojca kończył się awanturą, z groźbami typu-zabije siebie albo was. Sakakanie z nożem do mamy, która całe życie była podnóżkiem bez własnego zdania. I jego akcje typy-brał z domu kabel i krzyczał,że idzie się powiesić przez nas. Jak byłam mała to były dla mnie traumatyczne takie szantaże aż kiedyś (mialam z 6 lat) pomyślałam sobie, jakby było wspaniale gdyby to się ziściło. Potem wyrzuty sumienia- jak mogę tak mysleć...a teraz nieśmiałe marzenie-może w końcu kiedyś cos mu się przytrafi i bedziemy wolne....